Tέως αρχηστράτηγος στρατού ΗΠΑ στην Ευρώπη: “Υπερβολικός” ο φόβος της Δύσης για ρωσική ατομική βόμβα

Ο πρώην αμερικανός στρατηγός Μπεν Χότζες είναι περιζήτητος για συνεντεύξεις σε αμερικανικούς τηλεοπτικούς σταθμούς για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μόλις επέστρεψε από τις ΗΠΑ στο West End της Φρανκφούρτης, όπου ζει με τη γερμανοαμερικανίδα σύζυγό του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, ο Hodges ηγήθηκε μιας αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας και αργότερα ηγήθηκε επιχειρήσεων στο νότιο Αφγανιστάν. Πιο πρόσφατα, ήταν ο αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού στην Ευρώπη μέχρι το 2017.

Πρώτα απ’ όλα, οι Ρώσοι δεν κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν την αλυσίδα διοίκησής τους. Ακόμα δεν έχουν μια ενιαία δομή διοίκησης. Αλλάζουν συνεχώς τους διοικητές τους. Στη συνέχεια, υπάρχει ο επικεφαλής του Wagner, ο Γεβγένι Πριγκόζιν, ο οποίος είναι ο δικός του πολέμαρχος. Ή ο Ραμζάν Καντίροφ ως άλλος πολέμαρχος του οποίου οι Τσετσένοι δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ στη μάχη. Ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού έχει τη δική του στρατιωτική εταιρεία και υπάρχει μεγάλη εχθρότητα μεταξύ όλων αυτών των πολέμαρχων. Ευτυχώς, το Κρεμλίνο δεν κατάφερε ποτέ να ενώσει τις στρατιωτικές προσπάθειες. Έτσι δεν μπορούν ποτέ να χρησιμοποιήσουν όλα τα πλεονεκτήματά τους. Στη συνέχεια, η υλικοτεχνική τους υποδομή δεν είναι ικανή να διατηρήσει μακροχρόνιες μεγάλες επιχειρήσεις εκτός Ρωσίας. Έτσι πρέπει να μεταφέρουν εκατομμύρια πυρομαχικά πυροβολικού, τρόφιμα και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες με τρένα, όσο μπορούν, και στη συνέχεια να τα μεταφέρουν σε φορτηγά, από τα οποία έχουν ήδη χάσει χιλιάδες. Και οι Ουκρανοί ήταν έξυπνοι που επιτέθηκαν στις αλυσίδες εφοδιασμού τους. Η τρίτη πτυχή είναι η πλήρης αποτυχία της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας να επιτύχει αεροπορική υπεροχή. Αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι οι Ρώσοι πιλότοι δεν είναι αρκετά καλά εκπαιδευμένοι.

-Αυτή ήταν μια από τις πιο εκπληκτικές πτυχές του πολέμου, επειδή οι καθαροί αριθμοί σηματοδοτούσαν σαφή ρωσική υπεροχή.

Όταν οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ εμπλέκονται σε μια σύγκρουση, ο πρώτος στόχος είναι η επίτευξη αεροπορικής υπεροχής. Αλλά δεν το πετυχαίνεις αυτό απλά έχοντας περισσότερα αεροπλάνα, πρέπει να έχεις ένα σχέδιο για να καταστρέψεις την αεράμυνα του εχθρού. Στη συνέχεια, επιτίθεσαι στη δομή διοίκησης του εχθρού και στα αεροδρόμιά του. Οι Ρώσοι δεν έχουν κάνει τίποτα από αυτά.

– Είδαμε επίσης ελάχιστα από το ρωσικό ναυτικό.

Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας δεν έχει αποτελέσει παράγοντα σε αυτόν τον πόλεμο από τότε που έχασε τη ναυαρχίδα του (σ.σ. το “Moskva”) τον περασμένο Απρίλιο και στη συνέχεια ένα άλλο μεγάλο πλοίο. Οι Ρώσοι φοβούνται πάρα πολύ να πλησιάσουν τις ουκρανικές ακτές, παρόλο που η Ουκρανία δεν έχει καν δικό της ναυτικό. Περίμενα επίσης ότι θα έκαναν αποβατικές επιχειρήσεις σε όλο το μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Θα έπρεπε επίσης να είναι σε θέση να απειλήσουν την Οδησσό. Δεν έκαναν τίποτα από αυτά.

-Η υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ουκρανία ήταν απαραίτητη για την υπεράσπιση της χώρας. Αλλά τόσο η Γερμανία όσο και η κυβέρνηση Μπάιντεν δίσταζαν πολύ να προμηθεύσουν σύγχρονα δυτικά όπλα, επειδή φοβούνταν μια κλιμάκωση. Είναι αυτός ο φόβος δικαιολογημένος;

Νομίζω ότι όχι. Οι ΗΠΑ έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στο να κρατήσουν ενωμένα τα περισσότερα από 50 κράτη της Ομάδας Επαφής του Ράμσταϊν. Και είμαι βέβαιος ότι το Κρεμλίνο έχει μείνει έκπληκτο που και το ΝΑΤΟ έχει κρατηθεί τόσο στενά ενωμένο. Αλλά η αμερικανική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πει: θέλουμε μια νίκη της Ουκρανίας. Διότι υπάρχει ένας υπερβολικός φόβος σε ορισμένα τμήματα της κυβέρνησης, ειδικά στο Πεντάγωνο και λίγο στον Λευκό Οίκο, ότι η Ρωσία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πυρηνική βόμβα. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο φόβος δεν είναι βάσιμος. Φυσικά πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, έχουν χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές και ο Βλαντιμίρ Πούτιν προφανώς δεν ενδιαφέρεται για το πόσους αθώους ανθρώπους σκοτώνει. Αλλά η Μόσχα γνωρίζει την προειδοποίηση του προέδρου Μπάιντεν ότι μια τέτοια ανάπτυξη θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τη Ρωσία. Και οι Ρώσοι γνωρίζουν επίσης ότι η χρήση ενός τακτικού πυρηνικού όπλου δεν θα τους έδινε κανένα πραγματικό πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης. Έτσι, θεωρώ ότι μια τέτοια ανάπτυξη είναι απίθανη.

-Σε πολλούς πολέμους υπάρχουν μεμονωμένα εγκλήματα πολέμου όταν στρατιώτες ή διοικητές τρελαίνονται. Ο ρωσικός στρατός, από την άλλη πλευρά, δεν διαπράττει μεμονωμένα εγκλήματα πολέμου, αλλά συστηματικά που καλύπτονται από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία. Ως πρώην στρατιωτικός, τι απαντάτε σε αυτό;

Είναι αηδιαστικό και τρομερό, διότι το τίμημα το πληρώνουν πάντα αθώοι άνθρωποι. Ωστόσο, δεν αποτελεί έκπληξη. Ο ρωσικός στρατός ήταν πάντα εξαιρετικά βίαιος σε όλους τους πολέμους του. Ακόμη και μέσα στον ρωσικό στρατό υπάρχει μια πολύ βίαιη κουλτούρα, είτε πρόκειται για σωματικό εκφοβισμό είτε για το γεγονός ότι στέλνουν κακώς εκπαιδευμένους στρατιώτες στη σφαγή. Οι επιθέσεις σε πολυκατοικίες ή στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος με όπλα ακριβείας είναι εγκλήματα πολέμου και συμβαίνουν μπροστά στα μάτια όλων μας. Επομένως, αυτό είναι πράγματι συστηματικό. Και το γεγονός ότι ο Πούτιν απένειμε μετάλλιο στην υπεύθυνη μονάδα μετά τη σφαγή της Μπούτσα στέλνει ένα μήνυμα σε ολόκληρο τον στρατό: αυτό είναι καλό, αυτό περιμένω.

-Η διεθνής κοινότητα δεν αντέδρασε σε προηγούμενα ρωσικά εγκλήματα πολέμου, ούτε στον Δεύτερο Πόλεμο της Τσετσενίας, ούτε στη Γεωργία το 2008, ούτε κατά την πρώτη επίθεση κατά της Ουκρανίας από το 2014 ή στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Αυτό έχει καλλιεργήσει μια κουλτούρα απροσβλησίας στον ρωσικό στρατό;

Απολύτως. Υπάρχει μια πολύ ισχυρή αίσθηση στη Ρωσία ότι μπορεί να τη γλιτώσει κανείς ατιμώρητος. Και εμείς στη Δύση φταίμε εν μέρει, επειδή αποτύχαμε να καταστήσουμε τους Ρώσους υπόλογους για τα εγκλήματα του παρελθόντος. Μπορείτε να φανταστείτε πώς κάθισαν μαζί στο Κρεμλίνο και είπαν: Η Γερμανία συνεχίζει να κατασκευάζει τον Nord Stream 2, οι Αμερικανοί υποφέρουν από τις όψιμες συνέπειες του Αφγανιστάν, οι Βρετανοί έχουν τρομερά εσωτερικά προβλήματα – δεν θα κάνουν τίποτα ούτε αυτή τη φορά.

-Τώρα υπάρχουν εκτεταμένες διεθνείς προσπάθειες για τη νομική δίωξη των ρωσικών εγκλημάτων πολέμου. Πόσο σημαντικό είναι να ξεκινήσουν γρήγορα οι πρώτες διαδικασίες; Θα έστελνε αυτό ένα μήνυμα στους Ρώσους στρατιώτες και διοικητές στο πεδίο της μάχης;

Ναι. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα πρέπει να υπάρξει ένα διεθνές δικαστήριο, το οποίο η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Ανναλένα Μπάερμποκ ζήτησε πριν από μήνες. Έτσι ώστε οι άνθρωποι στο Κρεμλίνο να καταλάβουν ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξει ατιμωρησία, ότι θα λογοδοτήσουν. Και ελπίζουμε ότι αυτό θα τους κάνει να αμφιβάλλουν για το αν θα πρέπει να συνεχίσουν να επιτίθενται σε μη στρατιωτικούς στόχους. Αν δεν κάνουμε τίποτα, αυτό θα ενισχύσει μόνο το αίσθημα του άτρωτου.

Η Ρωσία στέλνει μάζες ανεκπαίδευτων στρατιωτών στη μάχη υπό πίεση και χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη από πυροβολικό ή άρματα μάχης, και σφάζονται. Περισσότεροι από 800 πεθαίνουν κάθε μέρα, πρόκειται για τεράστιους αριθμούς. Οι Ουκρανοί είναι σε θέση να αμυνθούν απέναντι σε αυτό, με τις δικές τους απώλειες φυσικά. Αλλά ακόμη και αν οι Ρώσοι καταφέρουν να καταλάβουν τον Μπαχμούτ, για παράδειγμα, δεν θα υπάρξει μεγάλη επανάσταση. Οι Ρώσοι δεν έχουν αρκετά μεγάλη δύναμη για να το εκμεταλλευτούν αυτό.

-Αλλά σίγουρα μπορεί να παρατηρηθεί ότι ο ρωσικός στρατός ανακτά σιγά-σιγά την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ποιες είναι οι πιθανότητες να μπορέσει πράγματι να ανακαταλάβει μεγαλύτερες περιοχές, ίσως και ολόκληρο το Ντονμπάς, όπως επιθυμεί ο Πούτιν;

Μηδέν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εξακολουθούν να έχουν πολλούς ανθρώπους στη διάθεσή τους και ότι θα υπάρξουν μήνες σκληρών μαχών και πολλοί αθώοι άνθρωποι θα πεθάνουν. Ο καλύτερος τρόπος για να δοθεί ένα τέλος σε αυτό είναι να βοηθήσουμε την Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο φέτος.

-Οι ουκρανικές στρατιωτικές πληροφορίες λένε ότι η Ρωσία έριξε περίπου τους μισούς από τους 300.000 πρόσφατα κινητοποιημένους στρατιώτες απευθείας στο μέτωπο. Οι υπόλοιποι, ωστόσο, εκπαιδεύτηκαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Θα αποτελέσουν αυτές οι νεοσύστατες μονάδες μεγαλύτερη απειλή για την Ουκρανία στην επερχόμενη εαρινή επίθεση;

Πιθανόν. Το ερώτημα είναι αν κατάφεραν να σχηματίσουν πραγματικά αποτελεσματικές μονάδες και αν στη συνέχεια θα αποκτήσουν νέο πυροβολικό, νέα άρματα μάχης και οχήματα πεζικού, καθώς και αρκετά πυρομαχικά πυροβολικού. Εάν όχι, θα είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι αλλά θα συνεχίσουν να είναι βορά για κανόνια. Ο Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ Κρίστοφερ Καβόλι είπε σωστά ότι η ακρίβεια μπορεί να νικήσει τη μάζα, αν έχεις αρκετό χρόνο. Πρέπει να καταστρέψεις τρία πράγματα: Αρχηγεία, αποθήκες πυρομαχικών και διαδρομές ανεφοδιασμού. Μπορείς να το κάνεις αυτό με όπλα ακριβείας. Διότι αφού οι Ουκρανοί απέκτησαν πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων Himars με πυραύλους GLRS με βεληνεκές 90 χιλιομέτρων, οι Ρώσοι τοποθέτησαν όλες τις αποθήκες πυρομαχικών τους εκτός αυτής της ακτίνας. Έτσι, η Δύση πρέπει τώρα να εξοπλίσει τους Ουκρανούς με νέα όπλα που θα τους επιτρέψουν να καταστρέψουν στόχους σε μεγαλύτερη απόσταση. Τότε δεν θα έχει σημασία αν οι Ρώσοι ρίξουν άλλους 100.000 στρατιώτες στη μάχη ή όχι.

– Σύμφωνα με τους “New York Times”, η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί ότι ο αριθμός των ρωσικών απωλειών πλησιάζει τους 200.000 στρατιώτες. Σε αντίθεση όμως με τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας, η ρωσική κοινωνία δεν φαίνεται να εξεγείρεται μέχρι στιγμής. Μπορεί το Κρεμλίνο να αντέξει για πάντα τόσο υψηλές απώλειες;

Δύσκολα μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε στις πόλεις μας με τόσο υψηλές απώλειες. Και αυτό συνεχίζεται, με εκατοντάδες θανάτους κάθε μέρα. Το Κρεμλίνο έχει καταφέρει να το κρατήσει υπό έλεγχο, επειδή μεγάλο μέρος του “κανονιοφόρου” του προέρχεται από περιοχές πολύ πέρα από τα αστικά κέντρα της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης. Ωστόσο, αυτό δεν θα συνεχιστεί για πάντα. Παρά τον τεράστιο κατασταλτικό μηχανισμό που έχει στη διάθεσή του το Κρεμλίνο, παρατηρούνται όλο και περισσότερες δημόσιες διαμαρτυρίες. Στην τηλεόραση, για παράδειγμα, οι σχολιαστές διαμαρτύρονται ανοιχτά για την κατάσταση. Κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αναταραχή.

-Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο περισσότερο φαίνεται να μετατρέπεται σε αγώνα δρόμου μεταξύ της δυτικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία προμηθεύει την Ουκρανία, και της ρωσικής στρατιωτικής βιομηχανίας. Γιατί αργεί τόσο πολύ, ειδικά στην Ευρώπη, να αυξηθεί η παραγωγή όπλων και πυρομαχικών;

Πρόκειται για ιδιωτικές εταιρείες, όχι για κρατικά εργοστάσια. Καμία εταιρεία δεν μπορεί να επιβιώσει αν παράγει τυχαία με την ελπίδα ότι η κυβέρνηση θα αγοράσει τελικά τις παραγόμενες ποσότητες. Εταιρείες όπως η Rheinmetall πρέπει επίσης να πληρώνουν τους δικούς τους προμηθευτές. Τι θα συμβεί λοιπόν αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφασίσει να μην αγοράσει τελικά; Οι κυβερνήσεις πρέπει επομένως να συνάψουν δεσμευτικές συμβάσεις για την παράδοση, ας πούμε, 500.000 παρτίδων πυρομαχικών πυροβολικού ή 10.000 ρουκετών για πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων. Το γεγονός ότι αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, ούτε καν στις ΗΠΑ, έχει να κάνει εν μέρει με τη γραφειοκρατία, αλλά και εν μέρει με την έλλειψη πολιτικής βούλησης, διότι φυσικά θα είναι ακριβό.

-Συν τοις άλλοις, έχουμε συρρικνώσει την αμυντική μας βιομηχανία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Ακριβώς. Και στους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν χρησιμοποιήσαμε ελάχιστα πυροβολικό και ελάχιστα Javelins και Stingers (αντιαεροπορικοί πύραυλοι, σημ. του συντάκτη). Επειδή δεν χρειάζονταν στις συγκρούσεις μας, δεν παρήχθησαν από τη βιομηχανία, επειδή ούτε η Μπούντεσταγκ ούτε το αμερικανικό Κογκρέσο ήθελαν να ξοδέψουν χρήματα για πράγματα που αποθηκεύονταν τότε μόνο σε αποθήκες πυρομαχικών.

-Στην Ουκρανία βιώνουμε τον μεγαλύτερο χερσαίο πόλεμο στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποια είναι τα σημαντικότερα διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από αυτόν για τον σύγχρονο πόλεμο;

Κάποια στιγμή, η ανάγκη για αεράμυνα ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι περιμέναμε. Όταν ήμουν διοικητής του αμερικανικού στρατού στην Ευρώπη, είχαμε ένα αμερικανικό τάγμα Patriot για όλη την Ευρώπη. Αυτό θα ήταν αρκετό για να προστατεύσει το Ramstein (αμερικανική βάση στη Ρηνανία-Παλατινάτο, σ.σ.). Η Ρωσία έχει τώρα καταστήσει σαφές ότι θα χρησιμοποιήσει πυραύλους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων εναντίον πολυκατοικιών, εμπορικών κέντρων και της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη προστασίας εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη πυραυλική άμυνα, αλλά και συστήματα που μπορούν να βγάλουν από τον ουρανό εκατοντάδες drones. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ανάγκη για πυρομαχικά. Αν δούμε πόσα πυρομαχικά καταναλώνονται σε έναν σύγχρονο πόλεμο, τότε πρέπει να επανεκτιμήσουμε για τη μεταπολεμική περίοδο πόσα χρειάζονται για να διασφαλιστεί η αποτροπή. Αν ένας πιθανός εχθρός δει ότι έχεις πυρομαχικά μόνο για να πολεμήσεις για τρεις με τέσσερις εβδομάδες, αυτό δεν είναι αρκετό αποτρεπτικό. Μια τρίτη πτυχή είναι η σημασία της στρατιωτικής κινητικότητας. Ακόμη και σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθεί στρατιωτικός εξοπλισμός μέσω της Γερμανίας στην Πολωνία. Όλοι μας πρέπει να τα καταφέρουμε καλύτερα εκεί.