Η κυβέρνηση και ο ηδονοθηρικός ατομισμός

Η απόφαση της κυβέρνησης να μειώσει τα επιτόκια δανεισμού και τα αυξήσει τα επιτόκια καταθέσεων είναι ασφαλώς ορθή, αν και καθυστερημένη ως προς το χρόνο της λήψης της. Η ενασχόληση με την πραγματική οικονομία, για την οποία μιλούν ο πρωθυπουργός και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, χαιρετίζεται από όλους τους ανθρώπους της καθημερινότητας με στοιχειώδη την αίσθηση του μέτρου. Απέναντι στο 40% της κυβέρνησης και τους 176 ευρωβουλευτές του ΕΛΚ υψώνεται σταθερά η αντίρρηση του 1 – 2% των πολιτών. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αριθμητικό, παρά το ότι πίσω από τα ποσοστά και τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι με συγκεκριμένες ανάγκες και ανάλογα πολιτικά αιτήματα.

Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η επιμονή στο ίδιο ανθρωπολογικό λάθος, που ξεχειλίζει από ανορθολογισμό και υλιστικό πάθος. Η αναφορά στη γραφικότητα θα ήταν σκόπιμη αν δεν είχε κατακτηθεί από τους ηδονοθήρες του ατομισμού, που καταλογίζουν, κατά την γνώριμη συλλογιστική τους, κρατικιστικές εμμονές στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον υπουργό Οικονομικών και στην ισχυρότερη πολιτική ομάδα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.

Με βάση αυτό το πολιτικά ξέπνοο ρεύμα, πρέπει να ξεκινάμε από το άτομο και την ευτυχία του, η οποία εξασφαλίζεται από τη συσσώρευση υλικών αγαθών. Η παραδοχή εκκίνησης είναι κατανοητή εν τη απλότητά της: Όσο περισσότερα αγαθά (χρήμα, ακίνητη και κινητή περιουσία) διαθέτει κάποιος, τόσο περισσότερο ευτυχής είναι.

Εμπόδιο στην «κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας» είναι, εν προκειμένω, το κράτος – έτσι, γενικώς και αορίστως. Αυτό χρησιμοποιούν οι πολιτικοί για να καταφέρουν να επανεκλεγούν. Η συσσώρευση ατομικού πλούτου είναι η βάση, η sine qua non προυπόθεση για τη μετάβαση στον επίγειο κόσμο των υλικών απολαύσεων. Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Σταικούρας θα πρέπει λοιπόν να μην εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων μέσα από την παρέμβασή τους στις λειτουργίες του τραπεζικού συστήματος. Τα τραπεζικά ιδρύματα δεν είναι φιλόπτωχα ταμεία και μπορούν να αυτορυθμίζονται σε συνθήκες τέλειου ανταγωνισμού.

Στην πράξη, όμως, διαπιστώνεται ότι, πριν  φθάσει κάποιος σε συνθήκες τέλειου ανταγωνισμού, όπου δηλαδή ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων θα έχει αναχθεί σε πρωταρχικό φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό τους, το ίδιο το σκεπτικό παρουσιάζει σοβαρές βλάβες στην πράξη, το σχήμα σκέψης δεν έχει την αδυσώπητη τετράγωνη λογική, που λεγόταν ότι διέθετε.

Ο απογυμνωμένος ατομισμός της υλικής ηδονοθηρίας, με σαφή την υποτίμηση των ανθρωπίνων υποστάσεων που δεν συχνάζουν στους ίδιους κύκλους και δεν μοιράζονται το σκεπτικό, είναι ολοφάνερος, απλωμένος στα δημοσιονομικά μεγέθη που καλείται να χειριστεί ο καλύτερος, ίσως, υπουργός Οικονομικών της τελευταίας εικοσαετίας.

Το πρόβλημα, που καλείται να αντιμετωπίσει σε συνθήκες απάλευτων ενεργειακών και οικονομικών κρίσεων, είναι το πώς θα καταφέρει να αποφύγει την περαιτέρω κοινωνική δυσαρέσκεια μέσα από δημόσιες παρεμβάσεις στις τραπεζικές λειτουργίες.

Ο κ. Σταïκούρας μελετά τα δημοσιονομικά μεγέθη του ατομισμού της υλικής ηδονοθηρίας και διαπιστώνει, ως βαθιά εγγράμματος άνθρωπος, ότι οι κοινωνικές δυσαρέσκειες πυκνώνουν και η προοπτική της ταξικής και κοινωνικής πόλωσης δεν είναι και τόσο μακρινή.

Αυτό που θα μπορούσε να προσεγγίσει και να ασπαστεί ο φιλελεύθερος λόγος και που καλείται να το πράττει, πέρα από τις ανάγκες του εκάστοτε εκλογικού κύκλου, είναι ότι, δυστυχώς, δεν έχουμε ξεκόψει οριστικά από τις εμμονές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η τράπεζα ήταν σημειολογικά «εχθρός του λαού» και κάθε «ενάρετη κυβέρνηση» όφειλε να λειτουργεί ως ένας είδος ασπίδας (π.χ: νόμοι Παπανδρέου και Λ. Κατσέλη).

Η παρούσα κυβέρνηση όφειλε ήδη να έχει διαμορφώσει θεσμικό πλαίσιο αποφυγής δημιουργίας τραπεζικών καρτέλ. Η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία έχει φιλελεύθερο πρόσημο και θα μπορούσε να το έχει πράξει αρκετά πιο νωρίς, μακριά από τους «αντικαπιταλιστικούς» μύθους γύρω από το τραπεζικό σύστημα και μακριά από τον ηδονοθηρικό ατομισμό.