Ελληνοτουρκικά: Τι επιζητά τελικά ο Ερντογάν;

Σε μια περίοδο που η Τουρκική προκλητικότητα έχει κυριολεκτικά «χτυπήσει κόκκινο»,  η Ελλάδα οφείλει να παραμένει προσηλωμένη στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες που πρεσβεύει με τη στάση της όλα αυτά τα χρόνια της συμμετοχής της στην Ε.Ε και να μην συμπαρασυρθεί στον «λάκο» της πρόκλησης και της ακραίας ρητορικής που επιθυμεί διακαώς ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Με την Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ε.Ε που διοργανώνεται από τη φετινή γερμανική Προεδρία στις 26 έως τις 28 Ιουνίου στο Schloss Elmau της Βαυαρίας να αποτελεί ένα πρώτο crash – test για τα συμφέροντα της χώρας μας, δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο από μια απλή αναφορά στη Τουρκία.

Βέβαια, η σύνοδος κορυφής των G7, αλλά και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, αποτελούν ευκαιρία να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας σε αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς υπέρ της προόδου, της ευημερίας, της ειρήνης και της ασφάλειας, όμως παρόλα αυτά, η Ε.Ε οφείλει να είναι έτοιμη προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει αφενός τις επιπτώσεις του πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας με ότι αυτό συνεπάγεται σε Ενέργεια και Οικονομία και αφετέρου στην ολοένα και αυξανόμενη προκλητική στάση της Τουρκίας.

Kαι σε αυτό πρέπει να «πατήσει» η ελληνική αποστολή με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς η ακραία στάση της Τουρκίας, πρέπει να βρει τη χώρα μας προετοιμασμένη και την Ε.Ε έτοιμη να επιβάλει κυρώσεις εάν και εφόσον ζητηθεί, μιας και η απειλή κυρώσεων λειτούργησε θετικά και αποτρεπτικά στις ορέξεις του «Σουλτάνου» το 2020.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ζήτημα που απασχολεί τη χώρα μας το τελευταίο διάστημα είναι η ακραία ρητορική από την Άγκυρα και τι επιδιώκει τελικά ο «Σουλτάνος» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Μια απλοϊκή απάντηση θα μπορούσε να εξηγήσει τη στάση της Τουρκίας, ως μια απέλπιδα προσπάθεια του Τουρκου Προέδρου, από τη μια να συσπειρώσει τη βάση του κόμματός του, που σταδιακά δείχνει να χάνει μέρα με την ημέρα, και από την άλλη να κερδίσει όσο χρόνο μπορεί έτσι ώστε να αποφύγει ή και να προκαλέσει ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.

Στον αντίποδα, στο τραπέζι πάντοτε είναι οι διαχρονικές ονειρώξεις περί «Γαλάζιας Πατρίδας», αποστρατικοποίηση νησιών Αιγαίου και όπως αναφέρουν στη Τουρκία «Η διασφάλιση των δικαιωμάτων της τουρκικής μειονότητας». Βέβαια, όλα αυτά γνωρίζει ο Ερντογά,ν ότι είναι φαιά ουσία, μιας και η Συνθήκη της Λωζάνης και η αποτρεπτική ισχύ των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων λειτουργούν ως ανάχωμα στις κατά καιρούς ορέξεις του.

Η μόνη εφικτή λύση για εκείνον, μιας και η Τουρκική οικονομία βυθίζεται καθημερινά στα τάρταρα, είναι η απόσπαση της προσοχής των πολιτών του από τα σημαντικά ζητήματα της καθημερινότητάς τους. Και πώς μπορεί να το πετύχει αυτό; Είτε με μια εκ νέου εισχώρηση στη Μ.Ανατολή και την όπως υποστηρίζει «καταστολή του τρομοκρατικού PKK», είτε με το να κρατά στην επικαιρότητα το αφήγημα περί «κακών Ελλήνων».

Είναι αλήθεια ότι, όταν ένα καθεστώς ζορίζεται, οφείλει να βρει ή και να δημιουργήσει εχθρούς, προκειμένου να αποσπάσει την κοινή γνώμη από όσα πραγματικά είναι ζητήματα ουσίας. Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Ερντογάν έχει μελετήσει αρκετά τον κ.Τσόμσκυ και όσα είχε διατυπώσει ο τελευταίος περί αποπροσανατολισμού της κοινης γνώμης.

Το γνωρίζει ο Τούρκος Πρόεδρος, ότι εάν εμπλακεί σε σοβαρό επεισόδιο με την Ελλάδα είναι κάτι που θα το μετανιώσει. Σε αυτό συνηγορούν αρκετοί λογοι. Έβρος, διμερείς σχέσεις με Γαλλία και ΗΠΑ, αλλά και παρασκηνιακές επικοινωνίες ανώτατων στελεχών της Ε.Ε του υπενθυμίζουν αυτό που μέσα του γνωρίζει σε άριστο βαθμό. Και ποιό είναι αυτό; Μα φυσικά ότι ένα θερμό επεισόδιο ή μια πολεμική εμπλοκή με τη χώρα μας, θα γυρίσουν την Τουρκία 100 χρόνια πίσω.

Επιπροσθέτως, οφείλω να αναφέρω, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του, θεωρώ πως ο Ερντογάν έχει και την αναθέρμανση των σχέσεών της Τουρκίας με τις ΗΠΑ. Είναι γνωστό, ότι Ουασινγκτον και Άγκυρα έχουν «ψυχρανθεί» από τότε που τα ηνία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχει αναλάβει ο Μπάιντεν, με τον Τούρκο Πρόεδρο να μην μπορεί εύκολα να το «χωνέψει» ότι δεν έχει την ίδια οικειότητα που είχε με τον  Λευκό Οικο, όταν Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τραμπ.

Υπό αυτό το πρίσμα, ένα ενδεχόμενο της αλλοπρόσαλλης πολιτικής που ακολουθεί η γειτονική χώρα είναι πως ο Ερντογάν γνωρίζει τη σημασία του ΝΑΤΟ για τις ΗΠΑ και σκέφτεται, ότι εάν δημιουργήσει κρίση στο ΝΑΤΟ, ο Μπάιντεν θα παρέμβει και θα μιλήσει απευθείας μαζί του για μια λύση. Ο πραγματικός του στόχος είναι να δημιουργήσει κρίση με την Ελλάδα εντός του ΝΑΤΟ για να μπορέσει να διαπραγματευτεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα πακέτο για τα F-35, τις ναυτικές βάσεις στην Ελλάδα και φυσικά την παρουσία του στη Μ.Ανατολή.