Ο Τσίπρας και ο πολιτικός ψυχολόγος Θ. Λίποβατς

Η ιδεολογία, κάθε ιδεολογία, πέρα από τις σεβαστές προτιμήσεις το καθενός μας, προσδίδει ένα ορισμένο νόημα στην πολιτική μας στράτευση στον έναν ή στον άλλον κομματικό χώρο. Η δέσμευσή μας σε ιδέες και ιδεολογίες, λοιπόν, εισάγει ένα νόημα και μια τάξη στην πολιτική ταυτότητα του καθενός μας. Το αντικείμενο της ιδεολογίας είναι υψηλό, διδάσκει ο μαρξιστής Σ. Ζίζεκ και έχει δίκιο. Κι όταν κάποιος παρακάμπτει τον χώρο των πολιτικών ιδεών, διατρέχει τον κίνδυνο να μετατραπεί σε αυτό που πυκνά ορίζεται από τον σοσιαλδημοκράτη Θάνο Λίποβατς πολιτικός γελωτοποιός ή κλόουν. Είναι προφανώς, ανάμεσα στα άλλα, η περίπτωση του πολιτικού που εισέρχεται στους χώρους της πολιτικής και ζητάει την ψήφο των συμπολιτών του όχι επειδή θέλει να υπηρετήσει συγκεκριμένες ιδέες, αλλά γιατί αντιμετωπίζει την εξουσία σαν ιδεολογικά «γυμνή», σαν χώρο που προσφέρεται για τις ατομικές εξουσιαστικές ορέξεις του.

Έτσι λοιπόν όταν ο επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κ. Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται ότι «η μάχη των ερχόμενων εκλογών δεν είναι αμιγώς ιδεολογική, γιατί το διακύβευμα είναι η επιβίωση και η ίδια η δημοκρατία», αυτόματα εμπίπτει, με τα ίδια τα λόγια του, σε αυτόν τον περιφερόμενο πολιτικό που ζητάει ψήφους από εδώ και από εκεί, όπως περιγράφει ο Θ. Λίποβατς τον πολιτικό γελωτοποιό. Ο κ. Τσίπρας ζητεί επίμονα «προοδευτική διακυβέρνηση» και, την ίδια στιγμή, φθάνει να μιλά κολακευτικά για τους «συντηρητικούς» και για τους «φιλελεύθερους», όπως ακριβώς έπραξε στη χθεσινή συνέντευξή του στο κεντρικό ειδήσεων του Alpha και τον δημοσιογράφο Α. Σρόιτερ.

Το ατύχημα για τον κ. Τσίπρα είναι όμως ότι το ίδιο κάλεσμα, πέρα από ιδέες και ιδεολογίες, το είχε απευθύνει και το 2015, όταν συνδημιούργησε με τον δεξιό Πάνο Καμμένο την αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Οι ολέθριες συνέπειες είναι εντυπωμένες στη συλλογική μας μνήμη, με λαμπρά υπεριδεολογικά, αριστεροδεξιά επιτεύγματα των δύο ανδρών το τρίτο μνημόνιο και το πέρασμα όλης της δημόσιας υπηρεσίας στο υπερταμείο για 99 χρόνια.