Ο φιλελεύθερος κ. Χριστοδουλίδης και η επανένωση της Κύπρου

Στην ανάγκη της επανένωσης της Κύπρου  επέμεινε πρωταρχικά ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης. Ο όγδοος πρόεδρος της Κύπρου, με πλούσια θητεία σε ανώτατες διπλωματικές θέσεις ευθύνης και στην ηγεσία της κυπριακής διπλωματίας, έχει επίγνωση βασικών ιδιομορφιών του Κυπριακού ζητήματος, οι οποίες καθιστούν μακρά την μη επίλυσή του. Ο φιλελεύθερος κ. Χριστοδουλίδης δήλωσε ξεκάθαρα και υπογραμμισμένα πως στόχος της νέας ηγεσίας είναι η άμεση προώθηση της ειρηνικής επίλυσής του Κυπριακού, σε πείσμα της πολιτικής ακινησίας στην οποία φαίνεται καταδικασμένο σε αντίθεση προς ό,τι συμβαίνει με όλες τις άλλες παγωμένες/παγιωμένες διαφορές.

«Ύψιστη έγνοια μου είναι ο τερματισμός της τουρκικής κατοχής και η επανένωση της πατρίδας μας. Θα κάνω τα πάντα για να επαναρχίσει ο διάλογος για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για επίλυση του Κυπριακού. Για να βρούμε μια λύση που να διασφαλίζει ότι θα αφήσουμε στα παιδιά μας μια χώρα επανενωμένη στο έδαφος, στους θεσμούς, στην οικονομία. Μια πατρίδα που θα σέβεται τα δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων», τόνισε με σαφήνεια ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πραγματικά, «δεν μπορεί η Κύπρος να είναι το τελευταίο ακρωτηριασμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως ανέφερε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος. Η μη επίλυση του Κυπριακού δεν έχει οδηγήσει, μετά την τουρκική στρατιωτική επέμβαση, σε άλλες ένοπλες αντιπαραθέσεις, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε κατά τρόπο περιοδικό από το 1955 έως το καλοκαίρι του 1974.

Κι αυτή η παρατεταμένη και παράδοξη εκεχειρία διατηρείται εδώ και μισό αιώνα, γεγονός ασυνήθιστο για σύγχρονη, μεταπολεμική εθνοτική διαφορά, αλλά συμβατό με μια ιδιόμορφη πολιτική καθήλωση. Οι «παγωμένες συγκρούσεις», στις οποίες υπάρχει εκεχειρία, όπως είναι το Κυπριακό, παρουσιάζουν σαφώς μικρότερη διάρκεια ζωής. Η δε περίπτωση του Κασμίρ, την οποία επικαλούνται κατά καιρούς οι αδιάλλακτοι, δεξιοί και αριστεροί, παρουσιάζει ορισμένα κοινά στοιχεία με την Κύπρο (π.χ.: μητέρες – πατρίδες, διακρατική σύγκρουση, εκεχειρία και διαχωριστική γραμμή των Ηνωμένων Εθνών, ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ), αλλά διαφέρει, γιατί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ήταν κατά βάση ινδοπακιστανική διαφορά και όχι αποσχιστική σύγκρουση.

Ακόμη, αυτή η παρατεταμένη κατάσταση του «μη πολέμου» στην Κύπρο και το γεγονός της μη περαιτέρω επιβάρυνσης της αντιπαλότητας με σημαντικό αριθμό άλλων θυμάτων και με καταστροφές δεν έχει παραδόξως συμβάλει στην ανάδειξη της μετριοπάθειας και στην προσέγγιση μεταξύ των δύο κυρίων πρωταγωνιστών, των Ελληνοκυπρίων και της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Η δέσμευση του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη, του νέου, φιλελεύθερου προέδρου του Νησιού, για επανένωση της Κύπρου αναδεικνύει ευχάριστα την ανάγκη της αξιοποίησης του διεθνούς ενδιαφέροντος και των τρεχουσών μεσολαβητικών προσπαθειών και σίγουρα, δεν γίνεται για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας και για τις ανάγκες του εκλογικού κύκλου.