Ένας «μοιραίος» πρόεδρος

Στην «μοίρα» αποδίδει ο Ερντογάν τον σεισμό, που συνεχίζει να «καταπίνει» ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και που ο θλιβερός αριθμός των θυμάτων του ίσως υπερβεί τις πενήντα χιλιάδες. Με τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων αυταρχικής εξουσίας, ο Ερντογάν αποδεικνύεται ήκιστος ως προς την αντιμετώπιση των κεντρικών προβλημάτων, που ο επιδέξιος σουλτάνος χρησιμοποίησε για να ανέβει στην εξουσία: την οικονομία και την αντισεισμική προστασία της Τουρκίας.

Ο τραγικός συμβολισμός του μοιραίου προέδρου είναι το ότι η άνοδός του στην εξουσία συνέπεσε, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, με τραγικά δημοσιονομικά προβλήματα και με τις πολλαπλές συνέπειες του σεισμού που σημάδεψε την γειτονική μας χώρα στο γύρισμα του αιώνα.

Το 2002, η Τουρκία βρισκόταν στο μέσον μιας οικονομικής κρίσης, που είχε γονατίσει τα εισοδήματα των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.  Όπως και τότε, η τουρκική κοινωνία βρίσκεται ενώπιον ενός τρομώδους πληθωρισμού,  οποίος κινείται σταθερά στο 60 – 70% τουλάχιστον.

Τα μέτρα, που λαμβάνει προεκλογικά ο πρόεδρος, αποδίδουν κοντόθωρους, μικροκομματικούς καρπούς. Έτσι, ο Ερντογάν ανακοινώνει την αύξηση στις συντάξεις και στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και την ενίσχυση του κατώτατου μισθού. Τα μέτρα αποφέρουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, άμεσα εκλογικά οφέλη, αφού η προεδρική δημοφιλία τονώνεται και το κυβερνώ Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ενισχύεται.

Τα μέτρα αυτά, όμως, δεν συνοδεύονται από καμία αλλαγή δημοσιονομικής πλεύσης. Ο Ερντογάν επιμένει, μετά από είκοσι χρόνια διακυβέρνησης, να αγνοεί όλες τις νουνεχείς φωνές των Τούρκων οικονομολόγων, που τονίζουν ότι, μετεκλογικά, η δημοσιονομική ζημία θα είναι δυσβάσταχτη λόγω της άλογης τόνωσης των μικρομεσαίων και εργατικών εισοδημάτων και της μείωσης των επιτοκίων.

Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η αντιμετώπιση του αντισεισμικού σχεδιασμού της χώρας. Συμπεριφερόμενος ως επαρχιώτης πολιτευτής της Τουρκίας του ’60, υπόσχεται προεκλογικά τα πάντα, δεν πράττει τίποτε το μακροπρόθεσμο και τρέχει πίσω από τα οδυνηρά γεγονότα.

Ο οραματιστής και λαοπρόβλητος ηγέτης κηρύσσει δέκα επαρχίες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και περιβάλλεται και με άλλες, πρόσθετες αρμοδιότητες, τις οποίες επικαλείται, με απειλητικό ύφος, την ημέρα της ψήφισής τους, απέναντι σε Τούρκους βουλευτές, που εύλογα ανησυχούν για ενδεχόμενη κατάχρηση. Μιλά για «περίοδο ενότητας» και για «αρνητικές εκστρατείες πολιτικών συμφερόντων», και ευελπιστεί να κατευνάσει το θυμό των οδηγημένων στην πλήρη υλική αποστέρηση πολιτών, με το «έκτακτο βοήθημα», το οποίο υποσχέθηκε.

Συμπληρώνοντας είκοσι χρόνια διακυβέρνησης, ο Ερντογάν δεν κατάφερε (δεν ήθελε;) να αντιμετωπίσει τη θηριώδη διαπλοκή ανάμεσα σε ισχυρά οικοδομικά και εργολαβικά συμφέροντα και το νοσηρό διοικητικό υποσύστημα της καθεστωτικής εξουσίας του. Μετά είκοσι χρόνια διακυβέρνησης, δεν έχει καν επιτευχθεί η αυτονόητη ανασυγκρότηση της κρατικής υπηρεσίας αντισεισμικής προστασίας.

Ο Ερντογάν θα συνεχίσει να πορεύεται μέχρι τις εκλογές με τον ίδιο «μοιραίο» για την τουρκική κοινωνία τρόπο, όπως ακριβώς πράττει εδώ και είκοσι χρόνια. Θα αποδίδει στη «μοίρα» την μεγάλη σεισμική καταστροφή και τα δεινά της, θα κινείται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, θα διανείμει προεκλογικά επιδόματα πρόσκαιρης ανακούφισης και θα εμφανίσει την τελευταία προεδρική θητεία του ως υπόδειγμα και ως γέφυρα για τις «νέες γενιές» που θα έρθουν στην εξουσία.