Ο «Στούτσκα» Πολάκης και ο φιλελεύθερος Άδωνις

Ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον ακανθώδη ζητήματα, πρακτικά και θεωρητικά, που αντιμετώπισε το αριστερό κίνημα στην ιστορία του, είναι το κεφάλαιο της αντιμετώπισης του αντίπαλου πολιτικού προσωπικού, των πολιτικών που εμπνέονται από φιλελεύθερα ιδεώδη. Συγκεκριμένα, αν ένα αριστερό κόμμα καταλάβει την εξουσία από τους φιλελεύθερους ή τους αριστοκράτες, τι θα αποκάμει με τους φιλελεύθερους και τους συντηρητικούς πολιτικούς; Θα τους αφήσει ανέγγιχτους και ανεπηρέαστους από την νέα, αριστερή τάξη πραγμάτων; Ή θα τους συντρίψει με το στιβαρό χέρι των αριστερών ανθρώπων και της φωτισμένης αριστερής ηγεσίας τους;

Το ερώτημα, βέβαια, απασχόλησε, πριν από όλα, την εξουσία του Βλαδίμηρου Λένιν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Η αριστερά κατέλαβε την εξουσία από αριστοκράτες και «αστοφιλελεύθερους», η μονοκομματική δικτατορία επιβλήθηκε σε όλους τους πολίτες, αλλά παρέμενε το δυσεπίλυτο πρόβλημα του τρόπου αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων που επέζησαν από την καθεστωτική αλλαγή. Τι πρέπει να κάνει το κόμμα με τους πολιτικούς του αντιπάλους, «αστοφιλελεύθερους» και συντηρητικούς. Η σκέψη του Βλαδίμηρου κατευθύνθηκε χωρίς πολλές αμφιταλαντεύσεις προς έναν παλιό του γνώριμο και εγνωσμένων αριστερών φρονημάτων θεωρητικό του δικαίου. «Ο Πιοτρ Στούτσκα», αποφάνθηκε ο Λένιν, «ο Στούτσκα θα μας δώσει την απάντηση στο δίλημμά μας».

Μετά τη σχετική ειδοποίηση από τον αριστερό ηγέτη, ο θεωρητικός του δικαίου Πιοτρ Στούτσκα αναλαμβάνει υπουργός Δικαιοσύνης και λύει τον γόρδιο δεσμό, με μια απλή διάκριση. Όσοι πολιτικοί συνεργαστούν με το νέο καθεστώς και ομολογήσουν τα (πιθανολογούμενα) ανομήματά τους, θα παραμείνουν μεγαλόψυχα μακριά από διώξεις, φυλακίσεις και βασανισμούς. Όσοι όμως αρνούνται την – πάντα πιθανολογούμενη – ύποπτη συναλλαγή τους με το «αστικό» καθεστώς, θα νοιώσουν στο πετσί τους την δίωξη και την φυλάκιση στα ανήλιαγα κελιά των φυλακών.

Όπως μας είναι όμως γνωστό, η ιδέα αυτή του, αφοσιωμένου στις αριστερές αξίες, υπουργού εφαρμόστηκε και απέτυχε τελείως, μαζί με όλες τις άλλες ιδέες και νεωτερισμούς του αριστερού καθεστώτος. Αυτό εγκαθιδρύθηκε, αλλά κατέρρευσε υπό την πίεση των ίδιων των πολιτών. Φαίνεται όμως ότι, για ορισμένους εναπομείναντες νοσταλγούς του αριστερού αυταρχισμού, οι ιδέες αυτές του Στούτσκα είναι ακόμη ελκτικές, εμφανίζονται σε ορισμένους εναπομείναντες με μια λάμψη ακατανίκητη. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη χθεσινή διάκριση του βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παύλου Πολάκη, ο οποίος «αντέγραψε και επικόλλησε» την εν λόγω διάκριση από την θεσμική και εννοιολογική εργαλειοθήκη της αριστεράς. Ο βουλευτής Χανίων ενθυμήθηκε την πολιτική παιδεία που είχε λάβει στα λενινιστικά σχολεία της ΚΝΕ και του ΝΑΡ και που μεταλαμπαδεύει στον ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας πως  «με το “καλό” σημαίνει ότι όσοι, πολιτικοί και μη, θα επιστρέψουν οικειοθελώς στο Δημόσιο τα κλεμμένα, θα πάνε φυλακή με τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου. Με το “άγριο” σημαίνει ότι όσοι, πολιτικοί και μη, θα παρεμποδίσουν την αποκατάσταση της Δικαιοσύνης και την κάθαρση, θα μπουν (και θα μείνουν στη) φυλακή μέχρι να… σβήσει ο ήλιος!».

Αυτή η ωμή, κυνική εργαλειοποίηση του θεσμού της Δικαιοσύνης από τον καθαρό λενινιστή κ. Πολάκη αναδείχθηκε, έγκαιρα ευτυχώς, από τον Υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων και Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνι Γεωργιάδη. Ο βουλευτής Βορείου Τομέα Αττικής της ΝΔ υπενθύμισε την φιλελεύθερη παραδοχή, ότι, στην φιλελεύθερη δημοκρατική μας πολιτεία, η Δικαιοσύνη αφήνεται απερίσπαστη και ανεπηρέαστη στο δικανικό της έργο, μακριά από συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων και από εκλογικά αποτελέσματα, απαντώντας στον κ. Πολάκη πως «εδώ μία “ψύχραιμη” φωνή από την αντιπολίτευση εξηγεί ότι αν κερδίσουν τις εκλογές, θα χρησιμοποιήσουν την Δικαιοσύνη για να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους… και μετά αναρωτιέστε πώς έστησαν την σκευωρία Novartis!».