Ιδεομαχία ΄Αδωνι ή τακτικισμός Τσαπανίδου;

Είναι διαχρονικά χρυσός ο κανόνας της πολιτικής, με βάση τον οποίο για να μη χάσει κάποιος την ψύχη του στην πολιτική, την ταυτότητά του δηλαδή, πρέπει η πολιτική συμπεριφορά του να υπαγορεύεται από συγκεκριμένες πολιτικές ιδέες. Η επιλογή και η δέσμευση σε ορισμένες πολιτικές ιδέες είναι μια επώδυνη προσωπική αλλά και συλλογική – κομματική διαδικασία. Σημαίνει ότι απορρίπτονται κάποιες ιδέες και επιλέγεται η δέσμευση σε άλλες και στα ιδεολογικά συστήματά τους. Όσο επώδυνη κι αν είναι όμως σε έναν πρώτο χρόνο η εν λόγω διαδικασία, τόσο ζωογόνα αποδεικνύεται για τους ίδιους τους φορείς των πολιτικών ιδεολογιών όσο και για την κομματική διαπάλη συνολικά.

Ο κορυφαίος πολιτικός θεωρητικός και επιστήμονας Ντυβερζέ σημειώνει σχετικά ότι η διεκδίκηση της εξουσίας πρέπει να συνδέεται με ορισμένες πολιτικές ιδέες, η διεκδίκησή της να δικαιολογείται από την επίκλησή τους. Σε άλλη περίπτωση, η συμμετοχή στον κομματικό αγώνα κινδυνεύει να γίνει πολιτικά κα ιδεολογικά τακτικιστική. Πράγματι, όταν ένας πολιτικός ή ένα κόμμα δεν ζητεί την ψήφο των πολιτών για να ασκήσει την εξουσία στη βάση συγκεκριμένων ιδεολογικών αναφορών, τότε διολισθαίνει στην ευκαιριακή συνεργασία πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον κομματικό φορέα.

Έτσι, για παράδειγμα, ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων κ. Άδωνις Γεωργιάδης αποσαφηνίζει ότι για λόγους ιδεολογικούς, η ΝΔ δεν μπορεί να συνεργαστεί με άλλο πολιτικό κόμμα μετά την «δεύτερη Κυριακή» πέραν του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Επειδή ακριβώς έχει ξεκαθαρίσει στην πολιτική του σκέψη ότι ανήκει και υπηρετεί την σύγχρονη φιλελεύθερη ιδεολογία, ο κ. Γεωργιάδης υποστηρίζει με σαφήνεια ότι «το μόνο κόμμα με το οποίο μπορούμε να κάνουμε κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ. Αν το ΠΑΣΟΚ πει όχι θα πάμε σε τρίτες εκλογές». Σαφής η ιδεολογική ταυτότητα του φιλελεύθερου πολιτικού εν προκειμένω, σαφής και η αναφορά του στο συγκεκριμένο κόμμα, το οποίο ασπάζεται τον δυτικισμό, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι διαφορές είναι υπαρκτές και αφορούν κυρίως στην έκταση και τον ρόλο του σύγχρονου κοινωνικού κράτους. Για αυτό, άλλωστε, και δεν είναι εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένη η έκβαση των ενδεχόμενων συνομιλιών ανάμεσα στον κεντροδεξιό και τον σοσιαλδημοκρατικό φορέα του τόπου μας. Ο κοινός, όμως, ιδεολογικός και προγραμματικός, πυρήνας είναι αδιαμφισβήτητος και σαφής στην πολιτική σκέψη του κ. Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος προτιμά την οδό της ιδεομαχίας και της ξεκάθαρης πολιτικής αντιπαράθεσης από τις ατραπούς του καιροσκοπισμού.

Σε αυτήν την ιδεολογική και πολιτική ενάργεια, όμως, επιχειρεί να ορθωθεί η αντίρρηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, διά της εκπροσώπου Τύπου της Κουμουνδούρου, βάλθηκε να καταργήσει και τον Ντυβερζέ και την Νέα Δημοκρατία και τον Αντιπρόεδρό της. Η κ. Πόπη Τσαπανίδου εκτιμά ότι είναι «αδιανόητο να συνεργαστεί το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη που τελευταία είδαμε και τον κύριο Καρατζαφέρη. Πολιτικά θέτουμε λοιπόν τα ζητήματα, πολιτικές είναι οι απαντήσεις που αναμένουμε».

Αν, λοιπόν, η κ. Τσαπανίδου θέτει πολιτικά τα ζητήματα, θα πρέπει να απαντά πολιτικά. Ο κ. Γεωργιάδης οδηγείται στο ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, όπως είδαμε: H ΝΔ δεν μπορεί, πολιτικά και ιδεολογικά, να συνεργαστεί με την κομμουνιστική και ριζοσπαστική αριστερά, αλλά, ενδεχομένως, με τον φορέα της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η απάντηση της κ. Τσαπανίδου δεν περικλείει, όμως, πολιτικά στοιχεία, δεν γίνεται με όρους πολιτικής ιδεομαχίας, αλλά εκφράζεται με όρους τακτικισμού. Στη βάση ποιας πολιτικής και ιδεολογικής βάσης ζητεί συνεργασία και με ποιο κόμμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ ποιούς θέλει να αφήσει και με ποιούς θέλει να πάει και για να πάει μαζί τους πού ακριβώς; Σημειώνεται ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ο κ. Τσίπρας και η καθ’ ημάς ριζοσπαστική αριστερά μόνο με τους σκληρά δεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου έχουν συνεργαστεί. Και μάλιστα, για τεσσερισήμισυ συνεχόμενα χρόνια.