Από τον ελιτισμό του ΕΚΚΕ στον ελιτισμό του ΣΥΡΙΖΑ

Ανάμεσα στην πλημμυρίδα των οργανώσεων και των ομάδων που γεννοβόλησε η δικτατορία των συνταγματαρχών, υπήρξε μια σημαντική φωνή, η οποία συνδύαζε τη θέρμη του επαναστατικού μαρξισμού με την πνευματική και καλλιτεχνική πρωτοπορία. Το εγχείρημα, βαθιά ελιτιστικό, του συνδυασμού επαναστατικού λόγου και δράσης με avant – garde καλλιτεχνικές και πνευματικές αναζητήσεις ήταν, αν μη τι άλλο, δύσκολο να επιτευχθεί στην πράξη, να αποκτήσει σάρκα και οστά.

Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας κατάφερε την σύζευξη των δύο στοιχείων χωρίς, όμως, ποτέ να ταυτιστεί απόλυτα με ένα από τα δύο. Το ΕΚΚΕ συνδύαζε την στράτευση στις γραμμές του μαοισμού με το μεταπτυχιακό στη Σορβόννη. Από τα γραφεία της συμπαθούς οργάνωσης θα παρελάσει μια γενναία μερίδα των μετέπειτα προοδευτικών διανοουμένων, οι οποίοι θα επανδρώσουν πανεπιστήμια, εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς και εναλλακτικά μέσα αριστερού προσανατολισμού.

Το παράδειγμα του ευρωβουλευτή του Σύριζα είναι τυπικό, αφού ο ευρωβουλευτής μας δεν μπόρεσε – ή δεν θέλησε – να ξεφύγει ποτέ από τα όρια του ρόλου του. Πώς είναι δυνατόν να συνδυαστεί το πολυτελές Saab και η αριστερή πολιτική ταυτότητα; Πώς μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά η «χρυσή» ιδιότητα του βουλευτή σε «αστικό», διακρατικό Κοινοβούλιο με εκπομπές για τους νέους εργαζόμενους των 700 ευρώ;

Αρχικά, τη γέφυρα την προσέφεραν, στην πρώιμη Μεταπολίτευση, οι ηδείς επαναστάτες του ΕΚΚΕ αλλά, στους κατοπινούς χρόνους, χρειαζόταν κάτι πιο ευφάνταστο πολιτικά, πιο προωθημένο προγραμματικά. Ο Σύριζα, ως κατ’ εξοχήν πληθυντικό εγχείρημα της κυβερνώσας αριστεράς, προσφέρεται με μια έννοια για επικαιροποιήσεις του πολιτικού προφίλ του ευρωβουλευτή μας. Λαμπρή δουλειά στον τομέα αυτό συντελείται και από τους «υπεύθυνους» της Προοδευτικής Συμμαχίας, καθώς και από την κίνηση πολιτών Κόσμος του επίσης ευρωβουλευτή Πέτρου Κόκκαλη.

Η ιδιόμορφη, η πολιτικά καινοτόμος επιχειρηματολογία βρίσκει τους χώρους και τους τρόπους να εκφραστεί. Έτσι, ο ευρωβουλευτής μας, ο πρώην ΕΚΚΕτζής και νυν ρισζοσπάστης αριστερός, πληροφορεί – προς έκπληξη της κατά κυριολεξία συντριπτικής πλειοψηφίας του Ευρωκοινοβουλίου – ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της παραπομπής των εγκλημάτων πολέμου της βάρβαρης ρωσικής εισβολής στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και όχι σε κάποιο Ειδικό Δικαστήριο που εξασθενεί το κύρος και τη νομιμοποίηση του ΔΠΔ».

Αφού λοιπόν ο Σύριζα είναι υπέρ της παραπομπής σε δίκη των Ρώσων εγκληματιών πολέμου, θα γνωρίζει ότι, στην προσπάθειά του να φανεί εκ νέου εκκεντρικός, παραγνωρίζει την θεμελιακή προϋπόθεση, που δεν είναι άλλη από την απλή, χιλιοειπωμένη (καθόλου καινοτόμα, είναι η αλήθεια) πρόταση, ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) μπορεί να αναλάβει μόνο υποθέσεις στις οποίες ο ενάγων και ο εναγόμενος είναι μέλη του Δικαστηρίου ή μια υπόθεση παραπεμφθεί από το Συμβούλιο Ασφάλειας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Η «βάρβαρη ρωσική εισβολή», για την οποία μιλά ο ευρωβουλευτής μας, δεν μπορεί να αποτελέσει λοιπόν αντικείμενο δίκης ενώπιον του ΔΠΔ, στο επίπεδο του οποίου η Ρωσία είναι νομικά αδύνατον να διωχθεί για την επιθετικότητά της εναντίον του βαλλόμενου ουκρανικού λαού.

Πιθανότατα, ο ευρωβουλευτής μας θα συνεχίσει να διατυπώνει καινοφανή, νομικά και πολιτικά, επιχειρήματα. Η πολιτική και δημόσια παρουσία του σε πρωτοπόρα εγχειρήματα και αναζητήσεις της αριστεράς επιβεβαιώνει την avant – garde πολιτική φυσιογνωμία του. Το κοπιώδες έργο της αναζήτησης πρακτικών λύσεων στο έδαφος της νομικής πραγματικότητας θα συνεχίσουν να το φέρνουν σε πέρας κάτι «πληκτικοί»  νομομαθείς του ΔΠΔ και των ακαδημιών διεθνούς δικαίου.