Γιατί η Γερμανία δειλιάζει να βοηθήσει με τανκ την Ουκρανία;

Το ερώτημα της «στρατηγικής δειλίας» της Γερμανίας, η οποία επαναλαμβάνεται και στο κατ’ εξοχήν ζήτημα αιχμής των ημερών για βοήθεια της Ουκρανίας με τεθωρακισμένα οχήματα, μπορεί να απαντηθεί πραγματικά σύμφωνα με το «Politico», σε αναφορά με την ιδιαίτερη σχέση του Βερολίνου με το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε σχέση με τη «χειριστική» χρήση του απωθητικού παρελθόντος της.

Η Ουάσιγκτον γνωρίζει ότι το Βερολίνο μπορεί να είναι ένας κακός σύμμαχος, αλλά τουλάχιστον είναι ο κακός σύμμαχος της Αμερικής.

Για πολλούς Γερμανούς είναι απολύτως φυσικό τα μέλη της Bundeswehr, του στρατού, να απαρνούνται τη δέσμευση που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τη χώρα τους. αν οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν θέλουν να πολεμήσουν, γιατί να το κάνουν τα στρατεύματά τους; Πράγματι, στη Γερμανία, ένας στρατιώτης δεν είναι στρατιώτης αλλά «πολίτης με στολή». Είναι ένας εύστοχος ευφημισμός για έναν λαό που ζει άνετα κάτω από την ομπρέλα ασφαλείας των ΗΠΑ για περισσότερες από επτά δεκαετίες και εξηγεί πώς η Γερμανία έγινε το προβληματικό παιδί του ΝΑΤΟ από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, καθυστερώντας και απογοητεύοντας τη δυτική προσπάθεια να πάρει την Ουκρανία τα όπλα που χρειάζεται για να αμυνθεί ενάντια σε μια απρόκλητη ρωσική επίθεση.

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο σε αυτό το σήριαλ είναι το ζήτημα της παράδοσης κύριων αρμάτων μάχης σε Ουκρανία. Η Γερμανία, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς σύγχρονων και αποτελεσματικών τανκ, μαζί με τις ΗΠΑ, αρνείται σταθερά να το κάνει εδώ και μήνες, υποστηρίζοντας ότι η παροχή δυτικών αρμάτων στην Ουκρανία θα μπορούσε να προκαλέσει έναν ευρύτερο πόλεμο.

Ωστόσο, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τις ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι η Ουάσιγκτον επίσης δεν έχει στείλει κανένα τανκ. Ο Σολτς, όμως, αγνόησε τη λεπτομέρεια ότι οι ΗΠΑ έχουν παράσχει στην Ουκρανία στρατιωτική βοήθεια 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέχρι στιγμής, περισσότερο από 10 φορές από ό,τι η Γερμανία.

Οι σύμμαχοι της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της Ουάσιγκτον, συχνά αποδίδουν τη γερμανική αυθάδη στάση, όπως υποστηρίζεται στο δημοσίευμα, σε έναν σπασμωδικό πασιφισμό που γεννήθηκε από τα μαθήματα που αντλήθηκαν από το «σκοτεινό παρελθόν» της. Με άλλα λόγια, η γερμανική στρατηγική – μην κάνετε τίποτα, κατηγορήστε τους Ναζί – λειτουργεί.

Φυσικά, η συνείδηση της Γερμανίας δεν καθοδηγεί πραγματικά την εξωτερική της πολιτική, αλλά οι εταιρείες της. Ενώ απέχει από την υποστήριξη της Ουκρανίας σε έναν αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας της από την εισβολή ενός τυράννου, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να πουλήσει σε αυταρχικά καθεστώτα, όπως αυτά στη Μέση Ανατολή, όπου δραστηριοποιείται βιαστικά πουλώντας όπλα σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Αίγυπτος και Κατάρ.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η εμπλοκή της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ καθοδηγήθηκε από μια στρατηγική για να επωφεληθεί από την προστασία που παρείχε η Βορειοατλαντική Συμμαχία, παρέχοντας όχι περισσότερο από το απόλυτο ελάχιστο, διευρύνοντας παράλληλα τις εμπορικές σχέσεις με τους Σοβιετικούς, σύμφωνα πάντοτε με το δημοσίευμα.

Η διστακτικότητα της Γερμανίας για τη βοήθεια προς την Ουκρανία είναι μια λογική επέκταση μιας στρατηγικής που έχει εξυπηρετήσει καλά την οικονομία της από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι την απόφαση να εμποδίσει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ το 2008 στο Nord Stream.

Η Γερμανία, καταλήγει το «Politico», χρησιμοποιούν το απωθητικό παρελθόν «χειριστικά». Είναι συνηθισμένη στο να παίρνει παρά στο να δίνει και να συμμετάσχει στις κοινές προσπάθειες του ΝΑΤΟ. Έχει μάθει μόνο να ζητά και να αποσπά αυτό που θέλει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από το ΝΑΤΟ, σαν το καλομαθημένο παιδί, με το άτακτο παρελθόν. Γιατί να αλλάξει τώρα;