Μια σειρά από διασυνδεδεμένες «μεγα-απειλές» θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον μας

Ο πεισματικά χαμηλός πληθωρισμός της προ πανδημίας περιόδου έχει δώσει τη θέση του στον υπερβολικά υψηλό σημερινό πληθωρισμό. Η κοσμική στασιμότητα – διαρκώς χαμηλή ανάπτυξη λόγω της αδύναμης συνολικής ζήτησης – έχει εξελιχθεί σε στασιμοπληθωρισμό, καθώς οι αρνητικές διαταραχές της συνολικής προσφοράς έχουν συνδυαστεί με τις επιπτώσεις των χαλαρών νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών.

Εκεί που κάποτε τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλά –ή ακόμα και αρνητικά– τώρα αυξάνονται γρήγορα, αυξάνοντας το κόστος δανεισμού και δημιουργώντας τον κίνδυνο διαδοχικών κρίσεων χρέους. Η εποχή της υπερ-παγκοσμιοποίησης, του ελεύθερου εμπορίου, των υπεράκτιων αλυσίδων εφοδιασμού και των αλυσίδων ανεφοδιασμού έχει παραδοθεί σε μια νέα εποχή αποπαγκοσμιοποίησης, προστατευτισμού, αναζωογόνησης (ή «υποστηρίξεως φίλων»), ασφαλούς εμπορίου και περιορισμών στην εφοδιαστική αλυσίδα.

Επιπλέον, οι νέες γεωπολιτικές απειλές αυξάνουν τον κίνδυνο ψυχρών και θερμών πολέμων και βαλκανοποιούν περαιτέρω την παγκόσμια οικονομία. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής γίνονται πιο έντονες και με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό,τι περίμεναν πολλοί. Οι πανδημίες, επίσης, είναι πιθανό να γίνουν πιο συχνές, λοιμώδεις και δαπανηρές. Οι πρόοδοι στην τεχνητή νοημοσύνη, τη μηχανική μάθηση, τη ρομποτική και τον αυτοματισμό απειλούν να δημιουργήσουν περισσότερη ανισότητα, μόνιμη τεχνολογική ανεργία και πιο θανατηφόρα όπλα με τα οποία θα διώκονται οι αντισυμβατικοί πόλεμοι. Όλα αυτά τα προβλήματα πυροδοτούν μια αντίδραση κατά του δημοκρατικού καπιταλισμού και ενδυναμώνουν λαϊκιστές, αυταρχικούς και μιλιταριστές εξτρεμιστές τόσο από τη δεξιά όσο και από την αριστερά.

Αυτό που εγώ ονόμασα μεγα-απειλές, άλλοι το ονόμασαν «πολυ-κρίση» – λέξη την οποία οι Financial Times ονόμασαν πρόσφατα το τσιτάτο της χρονιάς. Από την πλευρά της, η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κάνει λόγο για «συρροή καταστροφών». Η παγκόσμια οικονομία, προειδοποίησε πέρυσι, αντιμετωπίζει «ίσως τη μεγαλύτερη δοκιμασία της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Ομοίως, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Λόρενς Χ. Σάμερς υποστηρίζει ότι αντιμετωπίζουμε τις πιο έντονες οικονομικές και χρηματοπιστωτικές προκλήσεις από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Και στην τελευταία Έκθεση Παγκόσμιων Κινδύνων – που κυκλοφόρησε λίγο πριν συγκεντρωθούν οι ελίτ στο Νταβός αυτόν τον μήνα για να συζητήσουν τη «συνεργασία σε έναν κατακερματισμένο κόσμο» – το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ προειδοποιεί για «μια μοναδική, αβέβαιη και ταραχώδη δεκαετία που θα έρθει».

Έτσι, όποια και αν είναι η προτιμώμενη ορολογία κάποιου, υπάρχει ευρέως διαδεδομένη συμφωνία ότι αντιμετωπίζουμε πρωτοφανή, ασυνήθιστα και απροσδόκητα επίπεδα αβεβαιότητας. Βραχυπρόθεσμα, μπορούμε να περιμένουμε περισσότερη αστάθεια, υψηλότερους κινδύνους, πιο έντονες συγκρούσεις και συχνότερες περιβαλλοντικές καταστροφές.

Στο μεγάλο του μυθιστόρημα του μεσοπολέμου, Το μαγικό βουνό , ο Τόμας Μαν απεικονίζει το πνευματικό και πολιτιστικό κλίμα –και την τρέλα– που οδήγησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και ο Μαν ξεκίνησε το χειρόγραφό του πριν από τον πόλεμο, δεν το τελείωσε παρά το 1924 και η καθυστέρηση είχε σημαντικό αντίκτυπο στο τελικό προϊόν. Η ιστορία του εκτυλίσσεται σε ένα σανατόριο που εμπνεύστηκε από ένα σανατόριο που είχε επισκεφτεί στο Νταβός, την ίδια τοποθεσία στην κορυφή του βουνού (το ξενοδοχείο Schatzalp) όπου διεξάγονται τώρα γκαλά που σχετίζονται με το WEF.

Αυτή η ιστορική σύνδεση είναι πολύ κατάλληλη. Η σημερινή μας εποχή των μεγα-απειλών μοιάζει πολύ περισσότερο με την τραγική περίοδο των 30 ετών μεταξύ 1914 και 1945 από ό,τι τα 75 χρόνια σχετικής ειρήνης, προόδου και ευημερίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η πρώτη εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει την κάθοδο στον παγκόσμιο πόλεμο το 1914. Την τραγωδία αυτή ακολούθησε μια πανδημία (ισπανικής γρίπης), το κραχ του χρηματιστηρίου του 1929, η Μεγάλη Ύφεση, εμπορικοί και νομισματικοί πόλεμοι, πληθωρισμός, υπερπληθωρισμός και αποπληθωρισμός, οικονομικές κρίσεις και τεράστιες χρεοκοπίες, και ποσοστά ανεργίας άνω του 20%. Αυτές οι συνθήκες κρίσης ήταν που στήριξαν την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία, του ναζισμού στη Γερμανία και του μιλιταρισμού στην Ισπανία και την Ιαπωνία – με αποκορύφωμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα.

Αλλά όσο τρομακτικά ήταν αυτά τα 30 χρόνια, οι σημερινές μεγα-απειλές είναι κατά κάποιο τρόπο ακόμη πιο δυσοίωνες. Εξάλλου, η γενιά του Μεσοπολέμου δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή, τις απειλές της τεχνητής νοημοσύνης για την απασχόληση ή τις σιωπηρές υποχρεώσεις που σχετίζονται με τη γήρανση της κοινωνίας (καθώς τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης ήταν ακόμα στα πρώτα τους χρόνια και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι πέθαναν πριν λάβουν την πρώτη τους επιταγή σύνταξης). Επιπλέον, οι παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν σε μεγάλο βαθμό συμβατικές συγκρούσεις, ενώ τώρα οι συγκρούσεις μεταξύ μεγάλων δυνάμεων θα μπορούσαν να εξελιχθούν γρήγορα σε πιο αντισυμβατικές κατευθύνσεις, δυνητικά καταλήγοντας σε μια πυρηνική αποκάλυψη.

Επομένως, αντιμετωπίζουμε όχι μόνο τα χειρότερα της δεκαετίας του 1970 (επαναλαμβανόμενα αρνητικά σοκ της συνολικής προσφοράς), αλλά και τα χειρότερα της περιόδου 2007-08 (επικίνδυνα υψηλά ποσοστά χρέους) και τα χειρότερα της δεκαετίας του 1930. Μια νέα «γεωπολιτική ύφεση» αυξάνει την πιθανότητα ψυχρών και θερμών πολέμων που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να επικαλυφθούν και να ξεφύγουν από τον έλεγχο.

Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, κανείς που συνεδριάζει σήμερα στο Νταβός δεν γράφει το μεγάλο μυθιστόρημα της εποχής των μεγα-απειλών. Ωστόσο, ο σημερινός κόσμος εκδηλώνει όλο και περισσότερο την αίσθηση του προαισθήματος που νιώθει κανείς όταν διαβάζει τον Μαν. Πάρα πολλοί από εμάς εφησυχάζουμε στη σύνοδο κορυφής και αγνοούμε αυτό που συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο από κάτω. Ζούμε σαν υπνωτισμένοι, αγνοώντας κάθε συναγερμό για το τι βρίσκεται μπροστά μας. Καλύτερα να ξυπνήσουμε σύντομα, πριν αρχίσει να τρέμει το βουνό.