Η ευρωβουλευτής κ. Καïλή, η ευρωπαϊκή αριστερά και το ηθικό πλεονέκτημα

Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το κρύψουμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Η κ. Εύα Καïλή, ως πολιτικός με σταθερές αναφορές στην σοσιαλδημοκρατία και τον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό, φέρνει στην καρδιά της επικαιρότητας το θέμα της ηθικής προτεραιότητας του σοσιαλδημοκρατικού χώρου και της ευρύτερης σύγχρονης, ευρωπαϊκής αριστεράς. Ως τώρα, αποφεύχθηκε, με κάθε δυνατό τρόπο, η δημόσια καταδίκη ενός πολιτικού προσώπου. Η δικαστική λειτουργία είναι αρμόδια για να κρίνει ποιος πολιτικός, γιατί πολιτικός είναι η κ. Καïλή, πρέπει να προφυλακιστεί ή να αφεθεί ελεύθερος να επιστρέψει στην οικία του. Και οι εισαγγελικές αρχές του Βελγίου αποφάσισαν την παράταση της προφυλάκισης της ευρωβουλευτού για ένα πολύ βαρύ σκάνδαλο, το Qatargate.

Κακά τα ψέματα. Κατά κύματα εκφράσθηκε ο χλευασμός για το ηθικό προτέρημα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς. Όλοι γίναμε, κατά το μάλλον ή ήττον, μάρτυρες των γνωστών δημοσίων τιμητών και κατηγόρων των μεταμοντέρνων χρόνων μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι πιο «καπάτσοι» χρήστες τους είχαν εκδώσει απόφαση: η πολιτικός είναι ένοχη και πρέπει να καταδικαστεί για «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος καταριανής προέλευσης.

Η κ. Καïλή, ως πολιτικός και όχι ως σύζυγος ή ως μητέρα, δεν άλλαξε ποτέ κομματική ταυτότητα και ομνύει στις αρχές του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, στους κόλπους του οποίου ασφαλώς και υπάρχουν ηθικές επιταγές. Και αυτές οι ηθικές δεσμεύσεις πρέπει να δομούν τη δημόσια συμπεριφορά όσων τις ασπάζονται και, σε συνέχεια, στρατεύονται στα συναφή ιδεώδη. Αυτή η μαρξιστική ηθική, γιατί η σοσιαλδημοκρατία είναι ρεύμα της αριστεράς και όχι του συντηρητισμού ή του φιλελεύθερου χώρου, είναι αρκετά απαιτητική. Στους σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους, οι οικονομικές – υλικές σχέσεις των ανθρώπων έχουν το πάνω χέρι, αυτές καθορίζουν σε τελικό βαθμό τη συνείδηση, τις ιδέες και την ηθική των οργανωμένων μελών των σοσιαλιστικών κομμάτων, και άρα, και της κ. Καïλή.

Το θέμα γίνεται, στ’ αλήθεια, ενδιαφέρον, γιατί πάει πιο μακριά από την εφήμερη διαπόμπευση, την σοσιαλμηντιακή απόρριψη. Η Ελληνίδα ευρωβουλευτής, ως στρατευμένη πολιτική αγωνίστρια, ασπάστηκε τη μαρξιστική – υλιστική ηθική διδασκαλία. Κι αυτή η παράδοση διδάσκει την αλληλεγγύη με την εργατική τάξη, τον απόλυτο σεβασμό στο πνεύμα της αλληλοβοήθειας και της συναδελφικότητας, την αγαστή συνεργασία μεταξύ των οικονομικά υποτελών στους χώρους δουλειάς και βέβαια, τον σεβασμό στον δημόσιο πλούτο, που το κράτος θα αναδιανείμει. Τα ηθικά μαθήματα της κ. Καιλή ως πολιτικού έχουν ξεκάθαρη υλική βάση, αφού το κράτος ως οικονομικός παράγοντας έχει την προτεραιότητα απέναντι στην προσωπική εργασία και τον πλούτο που απορρέει από αυτήν, και οι οικονομικά υποδεέστερες κοινωνικές τάξεις έχουν ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στις οικονομικές ελίτ.

Εδώ, υπεισέρχεται η πράξη, η οποία είναι ιερή ανάμεσα στους μαρξιστές πάσης φύσεως. Στο επίπεδο της πράξης, με τα μαρξιστικά μέτρα πάντα, η κ. Καïλή, ως πολιτικός της ευρύτερης κεντροαριστεράς, υφίσταται τις ηθικές οδύνες του σοσιαλιστικού χώρου, ο οποίος διδάσκει, ακόμη και σήμερα, την απόλυτη πρωτοκαθεδρία της ύλης απέναντι στους χώρους του πνεύματος. Οι φίλες και οι φίλοι της μαρξιστικής ηθικής, κλασικής και νέας, φαίνεται πως υποτίμησαν και συνεχίζουν να υποτιμούν – ενίοτε επιδεικτικά, όπως ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης – ότι, στην πράξη το αντίστροφο συμβαίνει. Θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να σκεφθούν ότι, ίσως, οι ιδέες καθοδηγούν τις πολιτικές – δημόσιες συμπεριφορές μας.