Οι εναλλακτικές κινηματικές δράσεις των Ιρανών

Στην πολύπαθη χώρα, το οργανωτικό υπόδειγμα των αντιδράσεων δεν προσιδιάζει στο κάθετο ιεραρχικό λενινιστικό σχήμα. Το ρεπερτόριο δράσης των Ιρανών μοιάζει με αυτό των Κινέζων και είναι σαφώς πιο σύγχρονο, πιο αντιιεραρχικό και πιο ελευθεριακό. Αυτό έχει μαζί του τη δροσιά και τη ζεστασιά των νέων κοινωνικών κινημάτων, αν και υστερεί ως προς την πολιτική αποτελεσματικά έναντι του παραδοσιακού προτύπου δράσης.

Μετά τα λευκά χαρτιά των Κινέζων και μετά τις αυθόρμητες διαδηλώσεις των γυναικών στο Ιράν, οι καταστηματάρχες, που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, αντιδρούν με το κλείσιμο των καταστημάτων για αρκετές ημέρες. Το καθεστώς είναι αμήχανο, δεν γνωρίζει πώς να τιμωρήσει έναν πολίτη που διαμαρτύρεται επειδή έκλεισε το μικρό ιδιόκτητο κατάστημά του.

Σύμφωνα με ακτιβιστές, καταστηματάρχες σε πολλές πόλεις του Ιράν συμμετείχαν σε τριήμερη γενική απεργία. Αυτό έχει σκοπό να ασκήσει οικονομική πίεση στο καθεστώς.

It’s striking to see Isfahan’s normally bustling historic bazaar empty. Merchants have gone on a 3-day strike throughout Iran, reminiscent of the same tactics that helped bring down Iran’s monarchy in 1979. pic.twitter.com/JlR2EO4elH

— Karim Sadjadpour (@ksadjadpour) December 5, 2022

  Στο Ιράν, πολλοί επιχειρηματίες προφανώς ακολούθησαν το κάλεσμα για τριήμερη γενική απεργία. Τα βίντεο που κοινοποιήθηκαν από ακτιβιστές λέγεται ότι δείχνουν πολλά κλειστά καταστήματα σε μεγάλες πόλεις όπως το Ισφαχάν, το Σιράζ, το Σαναντάι, το Ιλάμ και την Ουρμία. Υπάρχουν επίσης ηχογραφήσεις που υποτίθεται ότι δείχνουν κλειστά καταστήματα σε μικρότερες πόλεις. Τα σχετικά βίντεο ανεβοκατεβαίνουν μισοκρυφά και μισοπαράνομα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο λαός του Ιράν κλήθηκε να αποφύγει τις αγορές αυτές τις τρεις ημέρες για να αποτρέψει την κυκλοφορία χρημάτων στο ιρανικό τραπεζικό σύστημα. Σύμφωνα με τους διαδηλωτές, όσο το δυνατόν περισσότερα καταστήματα παραμείνουν κλειστά, ειδικά στα οικονομικά κέντρα των μεγάλων πόλεων και στα παζάρια, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι απώλειες για το θεοκρατικό καθεστώς, το οποίο αρχίζει να αιμορραγεί και οικονομικά.