Le Figaro: «Ο πόλεμος του Ερντογάν κατά των Κούρδων θυμίζει παράξενα τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουγγαρία»

Ο παραλληλισμός μεταξύ του τρόπου με τον οποίο ο Ερντογάν  επιχειρεί να υποτάξει τους Κούρδους και του τρόπου με τον οποίο ο Πούτιν προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τους Ουκρανούς. Και στις δύο περιπτώσεις, το πρόσχημα του θύματος είναι το ίδιο για την επιβολή στη διεθνή κοινότητα –αν υπάρχει καθόλου– μιας πολιτικής τετελεσμένου γεγονότος που δεν διστάζει πλέον να χρησιμοποιεί ένοπλη δύναμη με ιδιαίτερα ανεμπόδιστο τρόπο και κατά παράβαση όλων των διεθνών νόμων: Ο Πούτιν επιτέθηκε Η Ουκρανία για να προστατευτεί από τον «ναζισμό» αυτής της χώρας, ο Ερντογάν για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στους «τρομοκράτες»Κούρδους. Αυτή είναι μια ατυχής υπενθύμιση των λόγων που επικαλέστηκε στο παρελθόν ο Χίτλερ όταν επιτέθηκε στην Πολωνία… Όταν θέλετε να πνίξετε το σκυλί σας, λέτε ότι έχει λύσσα, το ρητό ισχύει περισσότερο από ποτέ. Αυτό αντανακλά επίσης ένα νέο γεγονός: οι Δυτικοί, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών, δεν φοβούνται πλέον τις δικτατορίες.

Επίσης, η χρήση του στρατού είναι ε της ίδιας φύσης με αυτή του Πούτιν: να καταστρέφει με αεροπλάνα, drones και πυροβολικό, όλες τις υπάρχουσες πολιτικές υποδομές και όχι μόνο τις στρατιωτικές θέσεις. Είναι θέμα εξάντλησης των πληθυσμών για να σπάσει το αμυντικό τους πνεύμα. Οι 500 στόχοι που στοχεύουν οι Τούρκοι σε όλο το μήκος των 800 χιλιομέτρων των συνόρων που χωρίζουν την Τουρκία από τη Συρία –είναι όντως μια μαζική επίθεση– είναι ουσιαστικά σιλό σιτηρών, σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής, νοσοκομεία, σχολεία, ό,τι επιτρέπει μια κανονική ζωή. Παρακολουθώ τον αγώνα των Κούρδων από την αρχή του πολέμου πριν από δέκα χρόνια και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έχουμε δει ποτέ τέτοια έκρηξη βίας που όλα να χαρακτηρίζονται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – που όλοι προσέχουν να μην καταδικάζουν: Ακόμα εμποδίζει την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και συνεχίζει τον κολασμένο εκβιασμό των μεταναστών που μας παραλύει. Ο Ερντογάν είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός στην επιδίωξη των στόχων του. Είναι ένας πολιτικός που ξέρει τι θέλει μακροπρόθεσμα, σε αντίθεση με τους ηγέτες μας.

Αυτή η χερσαία επιχείρηση στη βόρεια Συρία θα είναι η τέταρτη από το 2016. Να θυμίσουμε εδώ ότι εκείνη τη χρονιά, οι Τούρκοι και οι τότε τζιχαντιστές σύμμαχοί τους, εκμεταλλεύτηκαν μια στιγμή απροσεξίας από τη Δύση –το λέω ευγενικά– για να αναλάβουν την Περιοχή Σαμπάτ, στη συνέχεια στον δήμο Αφρίν το 2018 όπου συνεχίζουν να πραγματοποιούν μια ανελέητη εθνοκάθαρση που δύσκολα ενοχλεί τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά το χειρότερο συνέβη τον Οκτώβριο του 2019, όταν ο Τραμπ, σε ένα από τα συνηθισμένα του ξεσπάσματα, διέταξε την απόσυρση της πλειοψηφίας των Αμερικανών στρατιωτών που εξακολουθούσαν να προστάτευαν τους Κούρδους – εμείς οι Γάλλοι ακολουθούσαμε με επιείκεια. Έτσι, άφησε τον Ερντογάν να ξεκινήσει μια τεράστια χερσαία επιχείρηση που έληξε με την κατάληψη του κεντρικού εδάφους της Ροζάβα – της σαρκικής γης των Κούρδων. Ως εκ τούτου, τα κοιμισμένα κύτταρα της ισλαμικής οργάνωσης συνεχίζουν να δυναμώνουν εις βάρος μας. Η φωτιά σιγοκαίει εδώ και τρία χρόνια.

Αυτή ακριβώς τη στιγμή, μόνο οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι εργάζονται παρασκηνιακά για να αποτρέψουν τη χερσαία εισβολή που προετοιμάζεται – γι’ αυτό και δεν έχει γίνει ακόμη. Πρέπει να φοβόμαστε ότι σε αυτήν την αντιπαράθεση θα καταλήξουμε να υποχωρήσουμε, αλλά το χειρότερο δεν είναι ποτέ σίγουρο. Μια ουγγιά ελπίδας παραμένει. Εξαρτάται μόνο από τη θέλησή μας να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας χωρίς φόβο και από την ικανότητά μας να αποδεχόμαστε αυτό που μας δυσαρεστεί τόσο πολύ: την αμείλικτη επιστροφή των σχέσεων εξουσίας σε έναν όλο και πιο βίαιο κόσμο.