Η ευρωπαϊκή άμυνα στην κορυφή των προτεραιοτήτων της ΕΕ

Η στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, η οποία βαδίζει στον ένατο μήνα της, έχει επαναφέρει στην κορυφή των ιεραρχήσεων της κοινή πολιτική άμυνας. Αυτό αναφέρεται στα σημερινά δημοσιεύματα και αυτό δείχνει και η ιστορία της ευρωπαικής άμυνας. Πρέπει να προκύψει ένα σοβαρό κοινό πρόβλημα για να ενεργοποιηθεί το κοινό ενδιαφέρον.

Συγκεκριμένα, οι ηγέτες των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρονται να ασκούν πιέσεις για να εκπονηθεί γρήγορα ένα πρόγραμμα επενδύσεων με στόχο την αύξηση της παραγωγής της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας υπό το φως του πολέμου στην Ουκρανία, σύμφωνα άλλωστε με σχέδιο συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής της ΕΕ που θα πραγματοποιηθεί στις 15 και 16 Δεκεμβρίου.

Τα ευρωπαϊκά δημοσιογραφικά πρακτορεία αναφέρουν ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί την Επιτροπή να παρουσιάσει σύντομα μια πρόταση για ένα Ευρωπαϊκό Επενδυτικό Πρόγραμμα στον τομέα της Άμυνας ώστε να ενισχυθούν οι δυνατότητες και η ανθεκτικότητα της ευρωπαϊκής αμυντικής τεχνολογίας και του βιομηχανικού τομέα, περιλαμβανομένων των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων».

Συνολικότερα, η υπόθεση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας μπορεί να προχωρήσει αποφασιστικά μόνο όταν η «προστιθέμενη αξία» μια αμυντικής πρωτοβουλίας είναι προφανής. Χωρίς δηλαδή τον κίνδυνο της ευπάθειας της Ένωσης συνολικά ή μεγάλου αριθμού χωρών μελών της, δεν συντρέχει λόγος να αναληφθούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Έτσι, η ΕΕ φαίνεται να «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις, να μην προλαμβάνει τους κινδύνους και τις ουσιαστικές απειλές, όπως συμβαίνει στην τρέχουσα συγκυρία του ρωσοοουκρανικού πολέμου.

Επίσης, η αμερικανική προστασία μειώνει αυτήν την πίεση για τα ευρωπαϊκά κράτη. Ένα κράτος, με στέρεους δεσμούς με το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δύσκολα μεταβιβάζει μέρος της εθνικής κυριαρχίας του και προχωρά σε σημαντικές επενδύσεις σε ζητήματα άμυνας.

Η ρωσική επέμβαση ήρθε να αμφισβητήσει τη βιωσιμότητα των υφιστάμενων λύσεων. Η ευρωπαϊκή άμυνα και η ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία προχωρούν όταν εμφανίζεται μια κρίση.

Η παρέμβαση αυτή των ηγετών των χωρών μελών πρέπει, όμως, να έχει ως αποδέκτη τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας, αν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων επιθυμούν πραγματικά να είναι αποτελεσματικού. Ο εν λόγω Οργανισμός συγκροτείται το 2004 και συνεπικουρεί ήδη  τα κράτη μέλη της Ένωσης στην προσπάθειά τους   να αναπτύξουν τους στρατιωτικούς τους πόρους. Πρόκειται για τον Οργανισμό που προωθεί τη συνεργασία, δρομολογεί νέες πρωτοβουλίες και προτείνει λύσεις που στοχεύουν στη βελτίωση των αμυντικών δυνατοτήτων.

Το επόμενο βήμα, λοιπόν, των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης των 27 είναι η απεύθυνση στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας. Και η απεύθυνση αυτή πρέπει να είναι κοινή.