Ο μονόδρομος της πόλωσης για τον Τραμπ

Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να χάνει αυτός, το κόμμα του οποίου συγκεντρώνει περισσότερες ψήφους στις εκλογές. Δικαιολογημένο το ερώτημα αλλά υπάρχουν στοιχεία απάντησης σε αυτήν την εύλογη διερώτηση.

Πράγματι, οι Ρεπουμπλικάνοι, που τελούν ακόμη υπό την επήρεια της προσωπικής γοητείας του πρώην προέδρου και σύνολης πολιτικής του (=τραμπισμός), συγκέντρωσαν μεγαλύτερο αριθμό ψήφων και ένα υψηλότερα ποσοστά σε αυτές τις ενδιάμεσες εκλογές, για την ανάδειξη της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας. Αλλά η νίκη αυτή είναι μια «μόλις νίκη», μια σαφής νίκη που εξελίχθηκε με την πάροδο της θυελλώδους ημέρας σε μια οριακή νίκη. Οριακή νίκη σε θεσμικά «οριακές» εκλογές δεν είναι ουσιαστική νίκη για τον Ντόναλντ Τραμπ. Κάπου 47 από τις πενήντα ενδιάμεσες, τις εξασθενημένης θεσμικής σημαντικότητας εκλογές, έχουν κερδηθεί από τις αντιπολιτευτικές κομματικές δυνάμεις. Η νίκη στο νήμα δεν σηματοδοτεί, σε καμία περίπτωση, «κόκκινο κύμα», όπως προανήγγειλε εντέχνως ο πρώην πρόεδρος. Οι  Δημοκρατικοί άντεξαν, η τραμπική υπόσχεση δεν τηρήθηκε.

Αυτό που διατηρήθηκε είναι μια Αμερική πολιτικά πολωμένη. Αν διαβάσει κάποιος τους δύο σχετικούς εκλογικές χάρτες, για Βουλή και Γερουσία, διαπιστώνει μια πολωμένη ισοπαλία στη βάση, με έναν σαφή αέρα επιβεβαίωσης για τον σημερινό πρόεδρο από τον χώρο των Δημοκρατικών, τον Μπάιντεν. Το κομματικό σύστημα είναι στη βάση του πολωμένο. Δεν είναι όμως ακόμη πολωμένο στην κορυφή των δύο κομματικών ελίτ. Η κομματική ελίτ των Δημοκρατικών απολαμβάνει την πολιτική και επικοινωνιακή νίκη και ο Τραμπ σπάει ποτήρια και αναποδογυρίζει, εν εξάλλω., τραπέζια.

Πλέον, δεν έχει παρά μόνο μία επιλογή: την πόλωση ή, ακριβέστερα, τη ρητορική της πόλωσης. Ο λόγος δεν είναι τόσο εσωκομματικός. Ο 44χρονος Ρον ντεΣάντις είναι ακόμη κοινωνικά νέος. Διαθέτει την αρετή της υπομονής. Δεν έχει κανένα κίνητρο να θέσει θέμα ηγεσίας και να διεκδικήσει δυναμικά την αρχηγία των Ρεπουμπλικάνων. Περιμένει τον άλλοτε «πολιτικό πατέρα» του να αναδιατάξει τις δυνάμεις του (πολιτικές και οικονομικές) για να περάσει στη φραστική μετωπική αντεπίθεση εναντίον των φιλελεύθερων Δημοκρατικών. Δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Κοντεύει σε ηλικία 80 ετών και είναι ένα πολιτικό εγωιστικό αυτόματο. Θα περιμένει για ένα χρονικό διάστημα, προτού αρχίσει τη δηλητηριώδη λεκτική αντεπίθεση, η οποία θα είναι, πιθανότατα, και η πολιτικώς τελευταία για αυτόν.

Για να χαλαρώσει κάπως τους στομαχικούς μύες από τα πολωμένα πολιτικά σχήματα, ο πολίτης μπορεί  να διαβάσει αριστερά πρωτοσέλιδα και αριστερές αναλύσεις. Οι εναπομείναντες της διαλεκτικής στμαχολογικής ανάλυσης εξακολουθούν να είναι, σχεδόν εμμονικά, αμήχανοι, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι τα πολιτισμικά στοιχεία μιας εκλογικής και πολιτικής αναμέτρησης υπερτερούν  σε πολιτική υπεραξία του «υλικού παράγοντα».