Reuters – COP27: Τι είναι η αποζημίωση «Απώλεια και Ζημιά» και ποιος πρέπει να πληρώσει;

Σχεδόν 200 χώρες που συγκεντρώνονται για τη διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο αναμένεται να κρίνουν αν οι πλούσιες χώρες θα πρέπει να πληρώσουν αποζημίωση σε ευάλωτα κράτη που έχουν πληγεί από κλιματικές καταστροφές.

Η σύνοδος κορυφής της COP27 ακολουθεί ένα έτος τέτοιων καταστροφών, από τις πλημμύρες που σκότωσαν περισσότερους από 1.700 ανθρώπους στο Πακιστάν έως τις καλλιέργειες που μαραίνονται από την ξηρασία στην Κίνα, την Αφρική και τις δυτικές ΗΠΑ. Αυτό έχει εντείνει τις απαιτήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών για ένα ειδικό ταμείο «Απώλειες και Ζημίες». Αλλά με τις πλούσιες χώρες να αντιστέκονται σε τέτοιες εκκλήσεις, το ζήτημα έχει σταματήσει εδώ και χρόνια.

Εδώ βρίσκονται τα πράγματα μπροστά από το COP27.

Τι είναι “απώλεια και ζημιά”;

Στις συνομιλίες του ΟΗΕ για το κλίμα, η φράση «Απώλεια και Ζημιά» αναφέρεται στο κόστος που έχει ήδη προκύψει από ακραίες καιρικές συνθήκες ή επιπτώσεις που προκαλούνται από το κλίμα, όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας.

Η χρηματοδότηση για το κλίμα μέχρι στιγμής έχει επικεντρωθεί στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε μια προσπάθεια περιορισμού της κλιματικής αλλαγής, ενώ περίπου το ένα τρίτο της έχει διατεθεί σε έργα για να βοηθήσει τις κοινότητες να προσαρμοστούν στις μελλοντικές επιπτώσεις.

Η χρηματοδότηση απωλειών και ζημιών θα ήταν διαφορετική, ως προς την αντιστάθμιση του κόστους που οι χώρες δεν μπορούν να αποφύγουν ή να «προσαρμοστούν».

Ωστόσο, δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία σχετικά με το τι θα πρέπει να θεωρείται “απώλεια και ζημιά” σε κλιματικές καταστροφές – που μπορεί να περιλαμβάνει κατεστραμμένες υποδομές και περιουσίες, καθώς και πιο δύσκολα στην αξία φυσικά οικοσυστήματα ή πολιτιστικά αγαθά όπως ταφές.

Μια έκθεση του Ιουνίου από 55 ευάλωτες χώρες υπολόγισε ότι οι συνδυασμένες απώλειες που συνδέονται με το κλίμα τις τελευταίες δύο δεκαετίες ανήλθαν συνολικά σε περίπου 525 δισεκατομμύρια δολάρια, ή περίπου στο 20% του συλλογικού τους ΑΕΠ. Ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι μέχρι το 2030 τέτοιες απώλειες θα μπορούσαν να φτάσουν τα 580 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Ποιος πληρώνει; Ποιος πληρώνεται;

Αυτά τα ερωτήματα είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενα.

Οι ευάλωτες χώρες και οι ακτιβιστές υποστήριξαν ότι οι πλούσιες χώρες που προκάλεσαν το μεγαλύτερο μέρος της κλιματικής αλλαγής με τις ιστορικές τους εκπομπές θα πρέπει τώρα να πληρώσουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιστάθηκαν στο επιχείρημα, φοβούμενες τις σπειροειδείς υποχρεώσεις.

Εάν οι χώρες συμφωνήσουν να δημιουργήσουν ένα ταμείο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν λεπτομέρειες όπως από πού πρέπει να προέρχονται τα χρήματα, πόσα θα πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιες χώρες και ποιες χώρες ή καταστροφές πληρούν τις προϋποθέσεις για αποζημίωση.

Η ΕΕ και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπλόκαραν μια πρόταση στις περσινές συνομιλίες του ΟΗΕ για το κλίμα για τη δημιουργία ταμείου, συμφωνώντας αντ’ αυτού σε έναν «διάλογο» χωρίς σαφή τελικό στόχο. Τον τελευταίο μήνα, έχουν σηματοδοτήσει μεγαλύτερο άνοιγμα στη συζήτηση για αποζημίωση στο COP27, αλλά παραμένουν επιφυλακτικοί σχετικά με τη δημιουργία ταμείου.

Μόνο λίγες κυβερνήσεις έχουν αναλάβει μικρές, συμβολικές δεσμεύσεις χρηματοδότησης για απώλειες και ζημιές: η Δανία και η Σκωτία, καθώς και η βελγική περιφέρεια της Βαλλονίας.

Κάποια υπάρχουσα χρηματοδότηση του ΟΗΕ και της αναπτυξιακής τράπεζας βοηθά τα κράτη που αντιμετωπίζουν απώλειες και ζημιές, αν και δεν προορίζονται επίσημα για αυτόν τον στόχο.

Τι θα συμβεί στο COP27;

Οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν προτείνει να τεθεί η απώλεια και η ζημιά στην ατζέντα της συνόδου κορυφής, η οποία πρέπει να εγκριθεί ομόφωνα πριν ξεκινήσουν οι συνομιλίες.

Απογοητευμένες από τις δυσκολίες και τις καθυστερήσεις στη διασφάλιση της χρηματοδότησης για το κλίμα, οι αναπτυσσόμενες και οι αναδυόμενες οικονομίες είναι τώρα ενωμένες, ζητώντας να δημιουργηθεί ένα ταμείο “απωλειών και ζημιών” στο COP27.

Ανάμεσά τους είναι νησιωτικά κράτη όπως οι Μαλδίβες και η Τζαμάικα, και η Κίνα, η ίδια η μεγαλύτερη πηγή εκπομπής CO2 στον κόσμο, γεγονός που έχει κατατάξει ορισμένους Ευρωπαίους αξιωματούχους που λένε ότι το Πεκίνο πρέπει να παρέχει χρηματοδότηση για το κλίμα, όχι να την απαιτεί.

Οι χώρες έχουν κάνει διαφορετικές προτάσεις για το πώς θα πρέπει να είναι το ταμείο. Ακόμα κι αν το COP27 καταφέρει να δημιουργήσει ένα ταμείο, μπορεί να χρειαστούν μερικά χρόνια μέχρι να είναι έτοιμο να μοιράσει χρήματα.

Ορισμένοι διπλωμάτες πρότειναν να οργανωθεί ένα «μωσαϊκό» πηγών χρηματοδότησης και όχι ένα κεντρικό ταμείο.

Μια άλλη πρόταση από τη Συμμαχία Μικρών Νησιωτικών Κρατών προτείνει η COP27 να συμφωνήσει να σχηματίσει ένα «ταμείο ανταπόκρισης» που φιλοξενείται από τον ΟΗΕ για τη συλλογή μετρητών από διάφορες πηγές για χώρες που επλήγησαν από καταστροφές.

Η ΕΕ έχει προτείνει την αξιοποίηση των υφιστάμενων διεθνών κονδυλίων για την αντιμετώπιση απωλειών και ζημιών, αντί να ξεκινήσει ένα νέο, αλλά ορισμένοι ειδικοί λένε ότι ζητήματα όπως οι μεγάλες καθυστερήσεις καθιστούν αυτά τα κεφάλαια ακατάλληλα για την αντιμετώπιση “απωλειών και ζημιών” .

Τι γίνεται αν η COP27 αποτύχει να προωθήσει το ζήτημα;

Έχοντας ήδη δυσπιστία, αφού τα πλούσια έθνη απέτυχαν να παρέχουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση για το κλίμα ετησίως έως το 2020 , ορισμένες χώρες εξερευνούν άλλες διαδρομές.

Η ομάδα «V20» των 58 ευάλωτων χωρών και η Ομάδα των Επτά πλουσίων χωρών σχεδιάζουν να ξεκινήσουν μια προσπάθεια που ονομάζεται «Παγκόσμια Ασπίδα» στο COP27, με στόχο την ενίσχυση της χρηματοδότησης της ασφάλισης και της προστασίας από καταστροφές.

Εν τω μεταξύ, οι ευάλωτες στο κλίμα χώρες αναζητούν συνεισφορές για μια πιλοτική χρηματοδότηση απωλειών και ζημιών. Άλλες ιδέες περιλαμβάνουν την έκκληση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για απροσδόκητο φόρο κερδών στις εταιρείες ορυκτών καυσίμων για την άντληση χρηματοδότησης.

Η νησιωτική χώρα του Ειρηνικού, το Βανουάτου, εν τω μεταξύ, ζήτησε από το ανώτατο δικαστήριο του κόσμου – το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης – να εκδώσει γνώμη σχετικά με το δικαίωμα προστασίας από τις δυσμενείς κλιματικές επιπτώσεις. 

Μια γνώμη του ICJ θα μπορούσε να έχει ηθική εξουσία και νομικό βάρος, ενισχύοντας τις εκκλήσεις για αποζημίωση των φτωχών εθνών.