Η Κίνα διεκδικεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία

Το Συνέδριο του ισχυρότερου πολιτικού κόμματος του πλανήτη και της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης ολοκληρώνεται και θα ήταν τουλάχιστον εθελοτυφλία ή, έστω, αφέλεια για τους δυτικούς να θεωρούμε ότι επρόκειτο για ένα από εκείνα τα συνέδρια των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τον διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Η ακόμη μεγαλύτερη «πουτινοποίηση της Κίνας» και η «ουκρανοποίηση εδαφών» βρίσκονται στην κορυφή της κομματικής ατζέντας του ΚΚ Κίνας και των άμεσων πολιτικών προτεραιοτήτων του Σι Τζινπίνγκ.

Η «πουτινοποίηση» του καθεστώτος

Το 20^ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας, το οποίο εγκαινίασε τις εργασίες του πριν από μία εβδομάδα, ολοκληρώνεται με την επανεκλογή του Σι στην ηγεσία του Κόμματος για μια τρίτη, συνεχόμενη θητεία, έχοντας προηγουμένως αντιγράψει τις θεσμικές μεθόδους του δικτάτορα Πούτιν. Ο Σι μερίμνησε εγκαίρως για τις απαραίτητες καταστατικές αλλαγές, που του επιτρέπουν να παραμείνει στην εξουσία για μία ακόμη φορά. Η «πουτινοποίηση της Κίνας» είναι εδώ, λοιπόν, διαδικασία που συνοδεύεται από την κατασταλτική σκλήρυνση του ήδη αυταρχικού σοσιαλιστικού καθεστώτος και από την προσωπολατρεία.

Με αυτόν τον τρόπο, η Κίνα διευθύνεται αυταρχικά και συγκεντρωτικά. Το κράτος ταυτίζεται με το κόμμα και το κόμμα με τον Γενικό Γραμματέα του.

«Κίνα 2049»

Μακροχρόνιος στόχος του αυταρχικού καθεστώτος είναι να μετατρέψει σταδιακά και αποφασιστικά την Κίνα σε νέα παγκόσμια – πλανητική δύναμη έως το 2049, με τη χρονιά να μην αποτελεί κάποια αυθαίρετη επιλογή, αλλά να συμπίπτει με τη συμπλήρωση εκατό χρόνων σοσιαλιστικής διοίκησης στη Χώρα.

Ο στόχος έχει ήδη περιγραφεί από τον ίδιο τον Σι: «Η Κίνα θέλει να ενεργήσει ως οικοδόμος της παγκόσμιας ειρήνης, συνεισφέροντας στην παγκόσμια ανάπτυξη και υπερασπίζοντας την διεθνή τάξη πραγμάτων. Η οικοδόμηση μιας κοινότητας με ένα κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα, μια σημαντική ιδέα για τη νέα εποχή της κινεζικής διπλωματίας, περιλαμβάνει τη συνεργασία σε έναν τρόπο κερδοφορίας και τη μετατροπή του πλανήτη Γη σε μια αρμονική οικογένεια».

Η ετεροπαγκοσμιοποίηση είναι, δηλαδή, παρούσα στα λόγια του Προέδρου Σι: διεθνή τάξη πραγμάτων, κοινότητα με ένα κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα, μετατροπή του πλανήτη Γη (sic) σε μια αρμονική οικογένεια (πάλι sic).

Η σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς θα εξάγεται ως υπόδειγμα οικονομικής οργάνωσης σε όλες τις άλλες χώρες (έξοχες οι παρατηρήσεις του πρώην Υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου επ’ αυτού), οι οποίες θα το υιοθετήσουν έως το 2049, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα νέο πλανητικό χωριό, καθ’ όλα αρμονικό, άτυπος (ή και τυπικός) ηγέτης του οποίου θα είναι η κομμουνιστική Κίνα και ο Πρόεδρος Σι.

 «Ουκρανοποίηση» ξένων εδαφών

Οι Βρυξέλλες και, ευρύτερα, η Δύση έβλεπαν την Κίνα ως μια περιφερειακή δύναμη της Ασίας και του Ειρηνικού, χωρίς να λαμβάνεται επαρκώς υπ’ όψη η ολοένα και πιο παγκόσμια εμβέλειά της. Η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στην Αφρική, τη Μεσόγειο, την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, μέσω των διαφόρων Δρόμων του Μεταξιού, μεταξύ άλλων, έκανε την Ευρωπαϊκή Ένωση  να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η εμφάνιση έχει επίσης γεωοικονομικό και γεωστρατηγικό αντίκτυπο για αυτήν. Προσφάτως, δε, η γερμανική Καγκελαρία συνομίλησε – σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές, συμφώνησε – με την Κίνα για την εμπορική εκμετάλλευση του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας από την κινεζική πανίσχυρη Cosco.

Η περίοδος μιας «καλοπροαίρετης αναδυόμενης δύναμης» παραπέμπει στην εποχή των ψευδαισθήσεων για σημαντική μερίδα των ανώτατων στρωμάτων των δυτικών ελίτ, οικονομικών και πολιτικών, που έβλεπαν στη θεαματική οικονομική ανέλιξη της Κίνας ένα νέο πεδίο οικονομικής συνεργασίας και προώθησης της παγκόσμιας ειρήνης.

Τα εργατικά «κινεζάκια ρομπότ» ανήκουν στο παρελθόν και διεκδικούν ζωτικούς χώρους και σφαίρες επιρροής.

Οι επιμέρους στοχεύσεις της Κίνας του Σι Τζινπίνγκ είναι ξεκάθαρα αυταρχικοί και νεοιμπεριαλιστικοί. Άμεση επόμενη στόχευση είναι η προσάρτηση της Ταιβάν, η οποία είναι υποχρεωμένη, σύμφωνα με το Πεκίνο, να συμμορφωθεί, παρά την περί του αντιθέτου βούλησή της. Δεν θα έπρεπε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο η Ταιβάν να μετατραπεί σε μία νέα Ουκρανία, κατ’ αναλογίαν προς το ουκρανικό δράμα στα νότια της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

 Το πείσμα της Κίνας σε σχέση με την Ταιβάν συναντά αντίσταση όχι μόνο από το κυρίως ενδιαφερόμενο μέρος, αλλά και από την Ιαπωνία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, και η υπόσχεση για μια ειρηνική και αναπόφευκτη επανένωση, την οποία ο Σι Τζινπίνγκ έχει ως εγγυητή, είναι κάθε μέρα πιο απίθανη.

Ο δεύτερος ισχυρότερος οικονομικός παίκτης είναι παρών, με θεσμικά ενισχυμένη την συγκεντρωτική και αυταρχική διοίκησή του, η οποία επιδίδεται, όπως είδαμε, σε μεγαλόπνοα σχέδια για το άμεσο μέλλον. Η Δύση υποτίμησε (και) αυτόν τον παράγοντα, τις δυνατότητες και τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του. Διαθέτει, όμως, ακόμη τα αναγκαία περιθώρια, χρονικά και διπλωματικά, για να κινηθεί προς την κατεύθυνση της ανάσχεσης της κίτρινης απειλής.