Για την «ενεργειακή» σχέση Ελλάδας, Ε.Ε. και Τουρκίας

Επισημαίνεται, όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινηθεί διαφορετικά στην ενεργειακή σκακιέρα των ημερών μας, ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζει μια δυστοκία στη λήψη κοινής απόφασης απέναντι στην ενεργειακή κρίση. Πρόκειται για φωνές που επικαλούνται τον χειμώνα που πλησιάζει  ή την τρέχουσα πληθωριστική κρίση. Ωστόσο, οι φωνές αυτές δεν λαμβάνουν υπ’ όψη την περίπλοκη φύση του ενεργειακού μας ζητήματος, το οποίο δεν εμπλέκει μόνο τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Υπάρχει μια σοβαρή διάσταση, που εμπλέκει και περικλείει και τη χώρα μας και την Ε.Ε., αλλά και την Τουρκία.

Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε προτείνει το φυσικό αέριο ως μεταβατικό καύσιμο, ως καύσιμο μετάβασης, και είχαν δρομολογηθεί σχετικά ενωσιακά έργα φυσικού αερίου ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εν συνεχεία, όμως, η Ε.Ε. αποφασίζει να αλλάξει ρότα, να κινηθεί προς άλλες ενεργειακές κατευθύνσεις, από το πρώτο εξάμηνο του 2020 και μετά.

Μοιραία, μετά τη ρωσική στρατιωτική εισβολή, η Ένωση έμεινε χωρίς επαρκή αποθέματα φυσικού αερίου και, βέβαια, χωρίς τερματικούς σταθμούς LNG. Με αυτόν τον τρόπο, η Ένωση των 27 χωρών βρέθηκε να είναι ενεργειακά εξαρτημένη από τη Ρωσία του δικτάτορα Πούτιν, με πρώτη τη Γερμανία, η ενεργειακή εξάρτηση της οποίας αγγίζει σχεδόν το 60%.

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το σοβαρό ενεργειακό πρόβλημα, αλλά δεν στερείται, ωστόσο, ενεργειακών διεξόδων, με πρώτη την ανάδειξη των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Για να μπορέσει να επιτύχει αυτόν τον στόχο, οφείλουμε να ασκήσουμε τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή, στοιχείο που παραπέμπει στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας και την αξιοποίησή της.

Η Ελλάδα και, πιο συγκεκριμένα, τα ελληνικά νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα στην ημέτερη ΑΟΖ, σύμφωνα με όσα προβλέπονται από το δημόσιο διεθνές δίκαιο και το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.

Με αυτόν τον τρόπο, η δική μας ΑΟΖ συνορεύει στα νοτιοανατολικά σύνορά της με την κυπριακή ΑΟΖ, τη στιγμή κατά την οποία ο εξ Ανατολών γείτονας είναι μια πλήρως εξαρτημένη ενεργειακά χώρα από τη Ρωσία, η οποία, επιπλέον, διατηρεί στενούς οικονομικούς δεσμούς με την Άγκυρα, που παρέχει στη Μόσχα το έδαφός της για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου.

Έτσι, λοιπόν, απέναντι σε μια Ελλάδα, με ενεργειακά κοιτάσματα στη δική της ΑΟΖ που «κουμπώνει» με αυτήν της Κύπρου, ίστανται η Ρωσία και η Τουρκία, οι οποίες συνδέονται με στενούς ενεργειακούς δεσμούς. Απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο υψώνονται η Ρωσία και η Τουρκία, που είναι μια ενεργειακά εξαρτημένη χώρα από το Κρεμλίνο.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το περίφημο δόγμα περί γαλάζιας πατρίδας, που διατυπώνει ο Τούρκος Πρόεδρος, προβλέπει επέκταση του τουρκικού κυρίαρχου ρόλου και προς την Ανατολική Μεσόγειο, όπου βρίσκεται και η δική μας ΑΟΖ: το δόγμα αυτό υπηρετεί τα συμφέροντα της Ρωσίας, του ενεργειακού παρόχου της Τουρκίας, αφού αποβλέπει στο «μπλοκάρισμα» των ενεργειακών κοιτασμάτων της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Και δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι η Τουρκία υπονομεύει, με όποιο πιθανό τρόπο μπορεί να σκαρφιστεί, τη συμμαχία της Χώρας μας με την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, αφού επιχειρεί να δημιουργήσει προβλήματα στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία βρίσκεται και η ελληνική ΑΟΖ. Με άλλες λέξεις, η Τουρκία, η στενά εξαρτημένη από τη Μόσχα Τουρκία, παίζει, με αυτόν τον τρόπο, το παιχνίδι της Ρωσίας, του μοναδικού ευρωπαϊκού ενεργειακού αντίπαλου παίκτη.

Κατά προέκταση, δεν εκπλήσσει κανέναν Ευρωπαίο σύμμαχο ο Τούρκος Πρόεδρος, όταν εξαπολύει λεκτικές επιθέσεις. Αυτό το γνωρίζει καλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που με συνέπεια επιμένει να διατηρεί αδιατάρακτο τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Χώρας.