Το «ουκρανικό παράδοξο» που επιμένει

Έχει ονομασθεί «ουκρανικό παράδοξο», αλλά αυτό το στοιχείο επιμένει, παρά το γεγονός ότι οι Ρώσοι προσάρτησαν τέσσερις επαρχίες (Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα) και συνεχίζουν τις βιαιοπραγίες και τις θηριωδίες, με πιο πρόσφατη την εκκένωση περιοχών από αμάχους και την απειλή χρήσης πυρηνικών εναντίον των Ουκρανών. Αυτοί επιμένουν να επιδεικνύουν αξιοθαύμαστες αμυντικές αντοχές και να προσβλέπουν στην πλήρη και οριστική απελευθέρωση της χώρας τους από τα ρωσικά στρατεύματα.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε η κορυφαία εταιρεία ερευνών και σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης Gallup, 70% των Ουκρανών επιμένουν να πιστεύουν και να αγωνίζονται για την τελική νίκη απέναντι στους Ρώσους κατακτητές (στοιχεία προσβάσιμα σε: https://www.gallup.com/home.aspx).

Επτά στους δέκα Ουκρανούς δήλωσαν, παρά τις μεγάλες αντιξοότητες, ότι η χώρα τους θα πρέπει να συνεχίσει να μάχεται μέχρι να κερδίσει τη Ρωσία. Σε αυτήν την νίκη συμπεριλαμβάνουν και την ανάκτηση και τον πλήρη έλεγχο της Κριμαίας.

Η δημοσκόπηση της Gallup, που διεξήχθη στις αρχές Σεπτεμβρίου και δημοσιεύθηκε προχθές, έδειξε ότι το 70& των Ουκρανών θέλει έναν πόλεμο μέχρι τη νίκη, ενώ το 91% θεωρεί ότι η νίκη στον πόλεμο είναι η επιστροφή όλων των κατεχόμενων εδαφών από τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης και της Κριμαίας, όπως προαναφέρθηκε.

Μόνο το 26% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η Ουκρανία πρέπει να διαπραγματευτεί τον τερματισμό του πολέμου το συντομότερο δυνατό.

Η έρευνα, που διεξήχθη σε όλες τις περιοχές της ουκρανικής επικράτειας, διεξήχθη από τις αρχές έως τα μέσα Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες αφότου η Ουκρανία ξεκίνησε μια αντεπίθεση που είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση πολλών ουκρανικών περιοχών.

Έκτοτε, η Ρωσία έχει εξαπολύσει αεροπορικές επιδρομές και επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, στοχεύοντας τις μη στρατιωτικές υποδομές της χώρας και αφήνοντας πολλές περιοχές με μικρή ή/και μηδενική πρόσβαση σε ενέργεια και νερό.

Η εταιρεία ερευνών διευκρινίζει στον ιστότοπό της ότι «η υποστήριξη για τη συνέχιση του πολέμου είναι μεγαλύτερη στις περιοχές που βρίσκονται εκτός της ζώνης σύγκρουσης και χαμηλότερη στις περιοχές της Ουκρανίας που βρίσκονται κοντά στη σύγκρουση», διαπιστώνοντας ότι η μεγαλύτερη υποστήριξη για τον πόλεμο καταγράφηκε στο Κίεβο (83%) και τη δυτική περιοχή (82 %).

Περαιτέρω, το ερευνητικό ινστιτούτο αναφέρει ότι, «ενώ οι επιθέσεις βαλλιστικών πυραύλων στο παρελθόν δεν έκαμψαν τη βούληση του άμαχου πληθυσμού για μαχητική αντίσταση, η προσέγγιση των Ουκρανών μπορεί να αλλάξει εάν αντιμετωπίσουν έναν κρύο χειμώνα, λόγω επιθέσεων σε κρίσιμες υποδομές και αυξανόμενες τιμές ενέργειας, αλλά είναι πιθανόν αυτές οι επιθέσεις να αυξηθούν ακόμη και περισσότερο η επιθυμία των ανθρώπων να πολεμήσουν».

Το ουκρανικό παράδοξο

Ως «ουκρανικό παράδοξο» χαρακτηρίζεται το σύνθετο φαινόμενο της αντίστασης και της μαχητικότητας του ουκρανικού λαού απέναντι στους Ρώσους εισβολείς.

Βέβαια, είναι εύλογο να διερωτηθεί κάποιος γιατί θεωρείται «παράδοξη» η αντίσταση ενός έθνους σε έναν εισβολέα. Αυτή είναι η αναμενόμενη πράξη κάθε έθνους με στοιχειώδη αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια.

Ως προς τον διαδεδομένο όρο, καλό είναι να έχουμε υπ’ όψη ότι ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς είχαν σφυρηλατηθεί σχέσεις, παρά τις αντιπαλότητές τους κατά το παρελθόν, αρκετά φιλικές σε επίπεδο λαών.

Επιπλέον, κανένας ανώτατος αξιωματούχος δεν είχε προβλέψει την έντονη και συστηματική αντίσταση του ουκρανικού λαού, έναν πατριωτισμό, ο οποίος έχει γίνει η κινητήρια δύναμη της αντίστασης στα ρωσικά στρατεύματα.

Το ίδιο ισχύει, σε μικρότερο βαθμό, και για τους δυτικούς λαούς, τη δυτική κοινή γνώμη. Αρκετοί είχαν επιχειρηματολογήσει υπέρ της πτώσης της Ουκρανίας μετά από μερικές εβδομάδες ή, το αργότερο, μετά από ένα μήνα αντίστασης. Πλέον, όμως, βρισκόμαστε στον όγδοο μήνα της πολεμικής σύγκρουσης και οι Ουκρανοί αρνούνται να σκεφθούν με την κυρίαρχη, αλλά και ψυχρή λογική «cost/benefit».

Κι ακόμη, το 86% των Ουκρανών θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες της χώρας τους και θέλουν η Ουκρανία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και την επιθετικότητά του Κρεμλίνου στην ανατολική Ουκρανία, ένα αίσθημα αλληλεγγύης άρχισε να γίνεται αισθητό μεταξύ πολλών Ουκρανών. Μια πατριωτική επανάκαμψη εμφανίστηκε στην Ουκρανία, ιδίως μετά την εισβολή στο Ντομπάς και το ξεδίπλωμα του ρωσικού σχεδίου καταπίεσης της επιθυμίας του ουκρανικού λαού για ελευθερία και δημοκρατία στον τόπο του.