Να αφήσουμε το δημόσιο έργο «για αργότερα» ή να το κάνουμε «τώρα»;

Μία από τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις, συστατική της εγχώριας πολιτικής κουλτούρας, είναι η λογική της αναβλητικότητας. Μοιάζει με εκείνες τις ασθένειες που μπαίνουν με το τσουβάλι και βγαίνουν με το βελόνι, με βάση όσα διδάσκει η λαϊκή ρήση.

Άμεση απόρροια αυτής της νοοτροπίας είναι η διαρκής αναβολή της περάτωσης έργων κοινής ωφέλειας, για τα οποία πολιτικοί και πολιτικά κόμματα έχουν προηγουμένως δεσμευθεί απέναντι στον – κατά τα άλλα – κυρίαρχο λαό προεκλογικά, αλλά τα «λησμονούν» μετεκλογικά.

Πρόκειται για μία από εκείνες τις νοοτροπίες στον δημόσιο βίο που καλλιεργήθηκαν και ενσταλάχτηκαν μεταξύ των πολιτών ύστερα από το πολυετές και εντατικό πολιτικό φροντιστήριο του αριστερού ριζοσπαστισμού της πρώιμης μεταπολίτευσης και με τη χρήση όλων των μέσων και μεθόδων μιας πολιτικά χονδροειδούς προπαγάνδας. Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, είναι δύσκολο να εκριζωθούν ακόμη και από τις πρακτικές διακυβέρνησης, αν και είχαν σημειωθεί βήματα προόδου πριν από την παρένθεση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Και για αυτόν τον λόγο, η έγκαιρη ολοκλήρωση και παράδοση στους πολίτες μιας ολόκληρης δέσμης έργων από τον Κώστα Αχ. Καραμανλή, Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών, ηχεί κάπως παράταιρα στην κυρίαρχη κυβερνητική νοοτροπία. «Έχουμε μία πολιτική κουλτούρα», δήλωσε ο κ. Καραμανλής,  «όχι ‘άστο να το κάνουμε αργότερα’, αλλά ‘το κάνουμε τώρα’. Προσπαθούμε να λύσουμε χρόνια προβλήματα τώρα. Να ξεμπλοκάρουμε έργα όπως το Πάτρα – Πύργος, όπως τα σιδηροδρομικά. Έχουμε βρει λύση και στην υπογειοποίηση της Πάτρας».

Και πράγματι, είναι κομβικής σημασίας να πάψει να υπάρχει αυτή η αναντιστοιχία λόγων και έργων, να μετατρέπεται δηλαδή η προεκλογική δέσμευση σε συγκεκριμένο μετεκλογικό έργο, που δεν αποδιοργανώνει, αλλά, απεναντίας, αναβαθμίζει την ποιότητα της ίδιας μας της ζωής, στο κρίσιμο πεδίο της πράξης.