Η μεγάλη παλέτα που αντλεί έμπνευση ο Giorgio Armani: Από την Eileen Gray έως τον Issey Miyake

Ο Giorgio Armani είναι ένας σχεδιαστής-θρύλος που ομολογουμένως το έργο του έχει αφήσει ιστορία. Γι’ αυτόν τον μήνα διετέλεσε guest editor στο περίφημο περιοδικό design και μόδας, Wallpaper, αναδεικνύοντας τις δικές του μοναδικές πηγές έμπνευσης, που στάθηκαν ως αφορμή για δημιουργία καθόλη τη διάρκεια της πορείας του. Μεταξύ των οποίων, θα συναντήσετε την αρχιτεκτονική του Pierre Chareau, τη μόδα του Issey Miyake και τις εικόνες της Sarah Moon με τη «σκληρή λεπτότητα» – που διαμόρφωσαν συλλογικά το όραμά του για τη νεωτερικότητα.

View this post on Instagram

A post shared by Paco Blancas (@pacoblancas)

«Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η δουλειά μιας νεαρής φωτογράφου που αργότερα θα γινόταν φίλη μου και της οποίας το έργο θα παρουσίαζα στο Silos: της Sarah Moon. Στις πρώιμες λήψεις της, το μείγμα ρομαντικής λαχτάρας και δύναμης είναι εντυπωσιακό. Η ίδια φανταζόταν μια νέα γυναίκα, απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε προκαταλήψεις και συστήματα πεποιθήσεων, η οποία όμως κατάφερνε να δημιουργεί μια αύρα μαγνητικής ευθραυστότητας γύρω της. Αυτή η «σκληρή λεπτότητα» εξακολουθεί να με εμπνέει ακόμη και σήμερα», αποκαλύπτει ο Armani. «Τα χρόνια της επαγγελματικής μου αφετηρίας – η δεκαετία του 1970 – είναι μια εποχή που θυμάμαι όχι με νοσταλγία αλλά με ενέργεια: Η αλλαγή ήταν συντριπτική κι εμφανής και διέτρεχε όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Εγώ, η ίδια, παρασύρθηκα από αυτήν, χρησιμοποιώντας τη δουλειά μου για να συμβάλλω σε ό,τι άλλαζε στον γυναικείο κόσμο. Από τα πιο ενδιαφέροντα περιοδικά της εποχής, θυμάμαι το Nova, το οποίο έδινε μεγάλη έμφαση στη χειραφέτηση.», σημειώνει η Sarah.

2. Issey Miyake

View this post on Instagram

A post shared by ISSEY MIYAKE (@isseymiyakeofficial)

«Ρούχα σαν ιπτάμενοι δίσκοι, φορέματα που δημιουργούνταν από ένα μόνο κομμάτι ύφασμα, «γέφυρες» που απλώνονται μεταξύ του προγονικού παρελθόντος και του γαλαξιακού μέλλοντος, και στη συνέχεια η πάντα εφευρετική χρήση της πτύχωσης: Το έργο του Issey Miyake ήταν γεμάτο ποίηση και έτεινε προς μια συνεχή αναζήτηση της λειτουργικότητας – μια πτυχή στην οποία δεν εστιάζουν όλοι οι σχεδιαστές σήμερα. Ποτέ δεν έκρυψα το πάθος μου για τους Ιάπωνες σχεδιαστές, για την αναζήτησή τους για απλότητα, για το πάντα προοδευτικό και φρέσκο όραμά τους για τη σχέση μεταξύ του ρούχου και του σώματος. Ο Miyake είναι εκείνος με τον οποίο αισθάνομαι πιο κοντά, ειδικά λόγω της προσοχής του στους ανθρώπους. Τα ρούχα που δημιούργησε ζωντανεύουν μόνο όταν φορεθούν και αλλάζουν από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, ακολουθώντας τον τρόπο ύπαρξης και συμπεριφοράς του. Αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ ο ίδιος, γιατί δεν ξεχνώ ποτέ ότι αν το πρώτο πράγμα που παρατηρείς σε ένα άτομο δεν είναι τα ρούχα του, τότε ο σχεδιαστής έχει κάνει λάθος».

3. Eileen Gray

View this post on Instagram

A post shared by Kenneth Ling (@kennethlingdesign)

«Μια μυστηριώδης πρωτοπόρος, η Eileen Gray ήταν μια άπιαστη φιγούρα, τόσο ως γυναίκα όσο και ως αρχιτέκτονας. Ακόμα και ο Le Corbusier την θαύμαζε. Σκέφτομαι συχνά τον μοναδικό της τρόπο να σχεδιάζει χώρους καθώς και τα στοιχεία που τους κοσμούν. Χρησιμοποιούσε μια καθαρή αλλά ποτέ ψυχρή γλώσσα που έδινε απόλυτη έμφαση στην ύλη. Αλλά αναλογίζομαι επίσης τον ελεύθερο τρόπο, με τον οποίο βίωσε τη θηλυκότητα. Αυτό επανήλθε στο μυαλό μου πρόσφατα, επειδή η Galerie Jean Désert, η γκαλερί που είχε ανοίξει στο Παρίσι μαζί με τον Jean Badovici, βρισκόταν απέναντι από τη Salle Pleyel, όπου παρουσίαζα τη συλλογή μου Privé. Από εκείνη έμαθα την ισορροπία μεταξύ στερεών και κενών, μεταξύ καμπυλών και ευθειών γραμμών: Η καρέκλα “Bibendum” και το τραπεζάκι του καφέ “E 1027” είναι iconic, όπως και η βίλα της E 1027 στη γαλλική Ριβιέρα – ένα αριστούργημα ισορροπίας και έκπληξης.»

4. Henri Matisse

View this post on Instagram

A post shared by Marcelo Mendonça (@marcelom67mendonca)

«Σχήμα, χρώμα, αμεσότητα: τα Γαλάζια Γυμνά (Blue Nudes), του Henri Matisse, μια σειρά από κολάζ με κομμένα χαρτιά, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πνεύματος της δημιουργίας που χαρακτηρίζει τους μεγάλους καλλιτέχνες. Πρόκειται για έργα, στα οποία ο ρυθμός και ο αισθησιασμός είναι μαγνητικοί, με μια πινελιά μπλε που τα κάνει «ηλεκτρισμένα». Θεωρώ ιδιαίτερα εμπνευσμένο το γεγονός ότι αυτή η χαρούμενη, θριαμβευτική ωδή στη ζωή πήρε σάρκα και οστά από τον Matisse όταν ήταν ήδη ηλικιωμένος, χρησιμοποιώντας ψαλίδι αντί για πινέλο. Αντί να παραδοθεί στη σωματική παρακμή, βρήκε έμπνευση κι ενέργεια στην τέχνη του, δημιουργώντας λαμπρά, εντυπωσιακά και μεγάλα έργα. Μια σκέψη στην οποία βρίσκομαι σήμερα περισσότερο από ποτέ: η δημιουργικότητα δεν έχει πραγματικά ηλικία».