Ruud Gullit: Ο Θρύλος του ποδοσφαίρου με τα ράστα στα μαλλιά

O Ruud Gullit ανήκε στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που δεν είχαν εχθρούς. Ολόκληρη η φιλοσοφία του μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως η πορεία του στο χρόνο, πέρα από το ότι τον έκαναν μέλος της καλύτερης 20αδας ποδοσφαιριστών του 20ου αιώνα, τον μετέτρεψαν και σε μια από τις πιο αγαπητές φιγούρες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Χθες ο Ολλανδός και πρώην μέλος πολλών εκ των κορυφαίων ποδοσφαιρικών ομάδων, έκλεισε 60 χρόνια ζωής -γεννήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου του 1960- και εμείς θυμόμαστε όσα τον έκαναν ξεχωριστό.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε ως Rudi Dil

Πολύ πριν από τα καπέλα με τα γείσα και τις πλεξούδες και τον αριθμό δέκα, πριν από το Καμπ Νου και τη Χρυσή Μπάλα, υπήρχε μόνο μια πλατεία με μικρή κίνηση στο δυτικό Άμστερνταμ. Στα άθλια γήπεδα σε μικρή απόσταση από το Admiralengracht στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μεσουρανούσε μια γενιά νεαρών Αφροαμερικανών που περνούσε τα βράδια της παίζοντας ποδόσφαιρο. Εκεί βρίσκεται και ένας μικρός Franklin Rijkaard, ενώ κατά καιρούς συχνάζουν και σκάουτερ από τον Άγιαξ και τη Φέγενορντ. Και υπάρχει και ο Rudi Dil: Με το επώνυμο της μητέρας του, εργάζεται στο Rijksmuseum και είναι λευκός. Ο πατέρας του, με καταγωγή από το Σουρινάμ, ζει μαζί τους, αλλά δεν τον έχει αναγνωρίσει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ruud Gullit (@ruudgullit)

Στην άλλη πλευρά του ωκεανού, ο George Gullit ήταν επίσης ποδοσφαιριστής πριν φύγει. Ο Rudi θα πάρει αυτό το επώνυμο, λίγο πριν ξεκινήσει την καριέρα του και θα αναπολήσει αυτές τις καταβολές. Προς το παρόν, η προεφηβεία του ως νόθος γιος μετανάστη πρώτης γενιάς από την πρώην αποικία δεν είναι ρόδινη. Τα απογεύματα εκεί στην πλατεία Balboaplein άρχισε να φτιάχνει τη δική του εκδοχή του Cruijff-turn: Πιο μυώδης, εξίσου μεθυστική, προορισμένη να γίνει το σήμα κατατεθέν του. Ο χαρακτήρας του επίσης διαμορφώνεται, ευχάριστος και πληθωρικός, με ένα χαμόγελο ικανό να κερδίσει τους πάντες αλλά και ένα ασυνήθιστο χάρισμα.

Ο Ruud Gullit, μοιραία απορροφημένος από την αισθητική και από τα τέλεια ράστα ενσαρκώσει το πρώτο πραγματικό είδωλο-παίκτη στην ιστορία, στην καρδιά της δεκαετίας κατά την οποία το ποδόσφαιρο γίνεται είδος μάρκετινγκ. Αλλά κάτω από το μουστάκι και τις πλεξούδες βλέπεις ένα τοτέμ των αποδυτηρίων -όταν μιλάει ο Gullit, οι ψίθυροι κόβονται.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ruud Gullit (@ruudgullit)

Ο Arrigo Sacchi, είχε πει σκεπτόμενος την προετοιμασία για τον ημιτελικό του 1989 κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης: “Επιστρέφοντας στα αποδυτήρια μετά την προθέρμανση πήρα τον Gullit και του είπα: στέκεσαι εκεί, στην είσοδο του τούνελ, όταν μπαίνει η Ρεάλ τους κοιτάς όλους στα μάτια και μου λες πόσοι σε κοιτάζουν και πόσοι χαμηλώνουν το βλέμμα τους. Μόνο ένας, ήταν η απάντησή του όταν τον ρώτησα πόσοι τον είχαν κοιτάξει στα μάτια. Συνειδητοποίησα ότι ήμασταν ήδη μπροστά από το παιχνίδι”.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ruud Gullit (@ruudgullit)

O Ruud Gullit κάποτε, μέσα σε μία χρονιά έβαλε περισσότερα από 15 γκολ στην Ιταλία. Η σωματική δύναμη, η γνήσια χαρά, τα χέρια που αρχικά υψώθηκαν στον ουρανό και στη συνέχεια χτυπήθηκαν στο στήθος του, άφησαν εποχή. Όπως και η ικανότητά του να παίρνει θέση για όλα τα ζητήματα (πχ είχε αφιερώσει την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας στον Νέλσον Μαντέλα). ‘Ηταν ένας αντισυμβατικός σταρ πολύ πριν από την εποχή των social media. Ένας διαφορετικός ηγέτης.