Σύνοδος ΝΑΤΟ: Βγήκε η Ελλάδα κερδισμένη;

Δεν έχουν περάσει παρά μόλις λίγες ώρες από το τέλος της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη με το γενικό κλίμα από τις διήμερες συναντήσεις των ηγετών του κόσμο να προκαλεί «γλυκόπικρα» συναισθήματα για τη χώρα μας.

Ειδικότερα, μπορεί μεν η Τουρκία, μία χώρα σταθερά προσηλωμένη σε αυτά που χρόνια απαιτεί από Ε.Ε και ΝΑΤΟ, να «έκανε πίσω» αναφορικά με το ζήτημα της ένταξης στη Συμμαχία Σουηδίας και Φινλανδίας, όμως  με το πρώτο φως της ημέρας και τις αρχικές διαρροές όλα δείχνουν ότι πήρε σημαντικά ανταλλάγματα για να προβεί σε μία ακόμη «κυβίστηση».

Η προφορική καταδίκη εκ μέρους των δύο χωρών (Σουηδία και Φινλανδία) του PKK και οι δεσμεύσεις για έκδοση 33 υπόπτων για τρομοκρατία, μόνο με θετικό μάτι δεν έγιναν δεκτές στα Κοινοβούλια των χωρών, με την αντιπολίτευση κυριολεκτικά να «τους στήνει» στον τοίχο για την πιθανότητα συνεργασίας με ένα κράτος – τρομοκράτη και καταπατητή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι το αυταρχικό καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Παράλληλα, οφείλουμε να σημειώσουμε, πως το τελικό«yes» των Τούρκων δεν ήρθε μέσα σε μία νύχτα, καθώς στο παρασκήνιο είχε ήδη δρομολογηθεί το απευκταίο για τη χώρα μας σενάριο συνάντησης μεταξύ Ερντογάν – Μπάιντεν, γεγονός που άφησε διπλωματικό περιθώριο στον Τούρκο Πρόεδρο να «παίξει μπάλα» όπως εκείνος επιθυμεί.

Και όπως ήταν φυσιολογικό, ο προβλέψιμος μα πάντα τακτικιστής Ερντογάν δεν έχασε την ευκαιρία, και πούλησε το δικό του αφήγημα εντός του εσωτερικού του ακροατηρίου, μιας και η υπαναχώρηση στο βέτο συνοδεύτηκε με μια «υπόσχεση για παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού F-16».

Εάν και εφόσον η Αμερική αποδείξει στη πράξη, ότι προτίθεται να παραδώσει στη Τουρκία στρατιωτικό εξοπλισμό, τότε εικάζω, ότι θα έχουμε κάποιες μικρές αλλά σημαντικές αναταράξεις στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ, μιας και η χώρα μας, είχε λάβει «σαφές διαβεβαιώσεις πως δεν προβλέπεται συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ – Τουρκία». Από την άλλη, εάν η προαναφερόμενη ενέργεια εκ μέρους της Ουάσινγκτον, αποτελεί μια «μπλόφα» του Μπάιντεν για να επιδείξει πυγμή και αποφασιστική συμμετοχή σε ένα ΝΑΤΟ που εδώ και καιρό σύμφωνα με τον Μακρόν αποτελεί «εγκεφαλικά νεκρό», είναι ένα άλλο ζήτημα το οποίο παραμένει πάντοτε επί τάπητος για μελλοντική διερεύνηση.

Στον αντίποδα όμως, οφείλω να επισημάνω, πως ο Μπάιντεν δεν μπορεί στη πράξη να υποσχεθεί τίποτα σίγουρο στον Ερντογάν. Ο λόγος; Αφενός οι ενδιάμεσες εκλογές του Οκτωβρίου που η Ουάσινγκτον είναι ιδιαίτερα ανήσυχη, και αφετέρου για το γεγονός, ότι όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα των ΗΠΑ πρέπει να πάρουν έγκριση από Κογκρέσο και Βουλή.  Και εκεί η Ελλάδα έχει ευτυχώς δυνατούς συμμάχους.

Αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία η χώρα μας να αξιοποιήσει το μομέντουμ και μαζί με το ελληνοαμερικανικό λόμπι να μπλοκάρουν τις όποιες βλέψεις των Τούρκων για αποδέσμευση αμερικανικών F-16. Η ελληνική ομογένεια με τους ισχυρούς επιχειρηματικούς δεσμούς σε Ουάσινγκτον, μαζί με τον νέο Πρέσβη στην Ελλάδα κ.Τσούνη πρέπει, εάν δεν έχουν ήδη αρχίσει να επιδιώξουν καμία ψήφος να μην χαθεί ή μάλλον καλύτερα δοθεί στην ανοχή της τουρκικής προκλητικότητας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Από την άλλη πλευρά στο ελληνικό «στρατόπεδο» πέραν της πρώτης έκδηλης αμηχανίας, ΥΠΕΞ ΥΠΕΘΑ και Μαξίμου συνεχίζουν την διπλωματική και εξοπλιστική εκστρατεία της χώρας μας, σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Βέβαια, όλα έχουν τη σημασία τους, και ενώ τη στιγμή που η Τουρκία «πανηγύριζε» για τα αμερικανικά F-16 η Ελλάδα έστελνε επίσημο αίτημα για 20+20 αμερικανικά F35A!

Εν κατακλείδι, τελικά η Ελλάδα κέρδισε κάτι από την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη; Η απάντηση είναι και ναι, αλλά και όχι. Από τη μια κέρδισε πολύτιμο διπλωματικό χρόνο έως την επίσκεψη Φλώρου και Παναγιωτόπουλου στις ΗΠΑ με αφορμή τα F-35 ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, από την άλλη όμως δεν υπήρξε μιας και δεν το έθεσε ο Ερντογάν,(αποστρατικοποίηση νησιών) δυναμική καταδίκη των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας εις βάρος της χώρας μας, με ένα ακόμη καλοκαίρι δυστυχώς να προβλέπεται ιδιαίτερα θερμό για την Ελλάδα, με ΝΑΤΟ και Ε.Ε να «σφυρίζουν αδιάφορα» μέχρι να υπάρξει «εμπλοκή» και οι γραφειοκράτες να «τρέχουν και να μην φτάνουν».