Ο ανορθολογικός γείτονας

Όπως χθες, έτσι και σήμερα και, πιθανότατα αύριο, ο εξ Ανατολών γείτονας ζητεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη μία ή την άλλη επαναχάραξη των συνόρων, προκαλώντας τις εύλογες αντιδράσεις του Πρωθυπουργού και του Υπουργείου Εξωτερικών.

Χθες η Κύπρος, σήμερα το Αιγαίο, αύριο η Θράκη: από όλα διαθέτει ο μακρύς εδαφικός κατάλογος του Μέγα Αναθεωρητή των Διεθνών Συνθηκών, που χάραξαν όχι ανυπέρβλητα τείχη καβαφικά, μα όρια και σύνορα. Η πιο ουσιώδης ειδοποιός διαφορά μεταξύ ημών και της γειτονικής Τουρκίας είναι αυτός ο ορθός λόγος, που δε λέει να σταματήσει να επιμένει, δίνοντας διακριτικά το εκάστοτε στίγμα του και ωθώντας τον δυτικιστή Πρωθυπουργό να υπενθυμίζει στον Τούρκο Πρόεδρο ότι οι διαφορές είναι υπαρκτές και καταγεγραμμένες, αλλά πρέπει να οριστεί –  τουλάχιστον – το πλαίσιο της διαφωνίας.

Αυτό ακριβώς το πλαίσιο, δηλαδή τον κανόνα, αποστρέφεται κάθε ανορθολογιστής πολιτικός, που σέβεται τον εαυτό του. Δεν είναι τυχαίο, έξαλλου, ότι, για παράδειγμα, με τον δυτικό μας γείτονα δεν υφίσταται καμία διαφορά και καμία ένταση. Η Ιταλία και η Ελλάδα σέβονται και δεσμεύονται από τις υπογραφές τους, που έχουν βάλει κάτω από τις Διεθνείς Συνθήκες, που ορίζουν τα μεταξύ μας σύνορα.

Έτσι ικανοποιείται, κατά το μάλλον ή ήττον, και εκείνο το καντιανό κριτήριο για τη μετάβαση στη μετασχηματισμένη διεθνή κοινωνία της νεωτερικότητας. Και κατ’ αναλογίαν, έτσι ερμηνεύεται, κατά βάση και όχι βέβαια πλήρως, η καθήλωση της Τουρκίας στο στάδιο της εφηβικής βίας, που, δυστυχώς, μεταφράζεται στις σχέσεις μας με την επεκτατική Άγκυρα, στην «κατάσταση της εκτός νόμου βαρβαρότητας».

Μη μας ξενίζει, λοιπόν, ότι η Ρώμη δεν διεκδικεί τα Ιωάννινα ή ότι ο Μάριο Ντράγκι δεν εγείρει ζήτημα σχετικά με την ελληνικότητα της Κέρκυρας. Ζούμε όμως εδώ, σε αυτά τα εδάφη, προσπαθώντας να πατάμε και με τα δύο πόδια στη γη και αγωνιζόμενοι για τον σεβασμό και την τελική επικράτηση του κανόνα μέσα από την επιμονή στο ορθολογικό επιχείρημα, κυρίως αλλά όχι και αποκλειστικά.