ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ: 3 ανυπέρβλητες θεμελιώδεις διαφορές

Ένας μήνας κύλησε από την ολοκλήρωση των εργασιών του 3ου Συνεδρίου του ΚΙΝΑΛ, Συνέδριο πλήρους επιβεβαίωσης των προεδρικών ικανοτήτων του Νίκου Ανδρουλάκη και μετεξέλιξης του Κινήματος σε ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Σε όλο αυτό το διάστημα, οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν συχνά το περίγραμμα των εξελίξεων στον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς, αντανακλώντας πρωταρχικά θεμελιώδεις διαφοροποιήσεις σε ζωτικής σημασίας τομείς πολιτικής.

Το νέο ΠΑΣΟΚ έχει έναν ξεκάθαρα δυτικό προσανατολισμό και, ιδίως, μια δυτικοκεντρική θέαση των διεθνών εξελίξεων, είτε αυτές αφορούν ευτυχείς στιγμές, όπως είναι η διαφαινόμενη επιτάχυνση της μακράς διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είτε αυτές έχουν να κάνουν με αυταρχικούς εδαφικούς αναθεωρητισμούς, όπως είναι η συνεχιζόμενη ρωσική θηριωδία στην εδαφική επικράτεια της Ουκρανίας. Μάταια θα αναζητήσει κάποιος στις έως τώρα δημόσιες παρεμβάσεις του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ νεο – ρεαλιστικές οπτικές, επιδέξια κλεισίματα του ματιού σε παλαιομαρξιστικές αντιαμερικανικές αναγνώσεις μεταπολιτευτικού τύπου ή αυτάρεσκους καιροσκοπισμούς περί «μη δεδομένου συμμάχου». Το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ν. Ανδρουλάκη τοποθετεί εαυτόν στην όχθη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του ευρύτερου διπλωματικού και αμυντικού συστήματος ασφαλείας της Δύσης.

Και στο κρίσιμο αυτό σημείο υπεισέρχεται τα δεύτερο πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο κομματικούς χώρους. Πρόκειται για το ακανθώδες ζήτημα της άρθρωσης μεταξύ του ευρωπαϊκού και του εθνικού επιπέδου αναφορικά με τον καθορισμό των δημόσιων πολιτικών. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει τις κρατικιστικές εμμονές της και το κρατικοπαρεμβατικο οικονομικό υπόδειγμα, αγνοώντας ή περιφρονώντας την σύσφιξη των εθνικών οικονομιών σε διεθνή κλίμακα. Οι σοσιαλδημοκράτες του Ν. Ανδρουλάκης είναι οι ένθερμοι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και προτάσσουν την εναλλακτική στον κρατικιστικό πειρασμό παρελθόντων χρόνων το ποιοτικό άλμα προς τον δημοσιονομικό φεντεραλισμό και την πολιτική ένωση.

Και απέναντι στην ρητορική της Κουμουνδούρο περί των δημοσίων αγαθών και, κυρίως, των δημοσίων μονοπωλίων στους τομείς της υγείας, της προστασίας των πολιτών και της εκπαίδευσης, ρητορική που ελάχιστα διαφέρει πλέον από πρωτοσέλιδα κείμενα του Ριζοσπάστη, το ΠΑΣΟΚ, το νέο ΠΑΣΟΚ αρνείται να «φορολογήσει γενναία το μεγάλο κεφάλαιο» για τη χρηματοδότηση κοινωνικών πολιτικών και να υποκαταστήσει τη ρύθμιση της αγοράς με την εθνικοποίηση, την επικουρικότητα με τον συγκεντρωτισμό, την αναδιανομή και την κοινωνική διαπραγμάτευση με τον κρατικό παρεμβατισμό. 

Από τις απόψεις αυτές, οι καταγεγραμμένες πλέον διαφοροποιήσεις μεταξύ Τσίπρα και Ανδρουλάκη δεν είναι ευκαιριακές αντιπαραθέσεις μεταξύ δύο πολιτικών αρχηγών, αλλά επιστεγάσματα δυο αντιθετικών προγραμματικών καταθέσεων ανάμεσα σε δυο διακριτούς κομματικούς χώρους, στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.