Η πρώτη οργανωμένη πλαζ στην Αθήνα του 1837

Καυτός Ιούλιος του 1837. Η γυναίκα ιππεύει από το αρχοντικό Βούρου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος), ίσαμε τις Τζιτζιφιές συνοδευόμενη από έφιππους άνδρες. Στην καρδιά του καλοκαιριού, τα φουντωμένα δένδρα, φορτωμένα γλυκό καρπό, πρωτοστατούν στην άγρια φύση που έχει στήσει το βασίλειό της στην περιοχή.

Γενικά, ετούτη η δίοδος από την καρδιά της πόλης ως τη θάλασσα είναι πνιγμένη στα ψηλά απειλητικά αγριόχορτα και οι λιγοστοί Αθηναίοι δεν τολμούν να πλησιάσουν φοβούμενοι τα πάσης φύσεως ερπετά. Άσε που αυτή την εποχή την εξοχή της πόλης λυμαίνονται ληστές. Για κείνη, όμως, τη γυναίκα του βασιλιά Όθωνα, την Αμαλία, ο τόπος είναι οικείος. Από τότε που παντρεύτηκε και ήρθε στην Ελλάδα, έχει εξερευνήσει με το άλογό της κάθε εξοχή της Αθήνας και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς συνοδεία. Αλλά αυτό το μεσημέρι που βράζει ο τόπος, δεν ακολουθείται μόνον από έφιππους φρουρούς. Ένα άλογο σέρνει μια ξύλινη άμαξα, όπου η βασίλισσα σκοπεύει να ντυθεί -ή μάλλον να γδυθεί- για να βουτήξει στη θάλασσα!

«Επιχείρηση»: Βάζω το μπανιερό μου

Αυτές οι ιππήλατες ξύλινες καμπίνες είναι η πολυτέλεια των αριστοκρατών της Ευρώπης, που έχουν ανακαλύψει από καιρό τη θαλασσινή δροσιά και έχουν ανάγκη από έναν κλειστό χώρο για να βάζουν το μπανιερό τους. Η διαδικασία, που αφορά μόνο τη γυναίκα λουόμενη και δεκαετίες μετά, θα μοιάζει του… παραλόγου, είναι αυτονόητη.

Πριν ακόμα φτάσει στην παραλία, θα μπει στην καμπίνα, θα βάλει το ειδικό ρούχο και θα περιμένει έως ότου το άλογο οδηγήσει την άμαξα στη θάλασσα και την … ξεφορτώσει εκεί, μακριά από τα όποια αδιάκριτα βλέμματα. Μόλις εκείνη τελειώσει και είναι η στιγμή να βγει από τη θάλασσα, θα κάνει σινιάλο με το σημαιάκι που έχει δεμένο στον καρπό της, θα το δει ο αμαξάς, θα φέρει το άλογο κοντά, και με την ίδια διαδικασία θα τη φορτώσει στην καμπίνα! Το ζητούμενο είναι να μην την πάρει κανένα αδιάκριτο μάτι…

Στις Τζιτζιφιές οι πρώτοι λουόμενοι στην Αθήνα

Οι παραθαλάσσιες Τζιτζιφιές είναι η περιοχή, όπου πρωτοεμφανίζονται λουόμενοι στην Αθήνα. Κι αν οι δυτικοευρωπαίοι έχουν από καιρό εξοικειωθεί με το θαλασσινό νερό, οι τιτλούχοι μεγαλοαστοί της Ελλάδας εξακολουθούν να μη καλοβλέπουν αυτή τη συνήθεια, που αφήνει ακάλυπτα τα άκρα του σώματος και θέτει σε κίνδυνο τη λευκή επιδερμίδα, καταφανές δείγμα της αριστοκρατικής καταγωγής τους… Έτσι λοιπόν, εκείνοι που αψηφούν κινδύνους και αγκυλώσεις είναι λίγοι. Ώσπου η Αμαλία εμφανίζεται λουόμενη στα κρυστάλλινα νερά της περιοχής, ενθαρρύνοντας ακόμη και τους πλέον επιφυλακτικούς.

Τα θαλάσσια λουτρά κερδίζουν σιγά σιγά τις καρδιές των Αθηναίων, που έως πρότινος τα καλοκαίρια αναζητούσαν δροσιά στις ορεινές εξοχές. Τώρα πια βρίσκουν δροσερές γωνιές πλάι στη θάλασσα και μάλιστα μακρύτερα από τις Τζιτζιφιές, όπου στο μεταξύ, ένα παλιό κτήριο έχει διαμορφωθεί στοιχειωδώς σε καμπίνες για τους Αθηναίους που θέλουν να βάλουν το μπανιερό τους.

Για την ώρα, η απόλαυση περιορίζεται στους κύκλους των… εχόντων, οι οποίοι άλλωστε διαθέτουν άμαξες και άρα τρόπο πρόσβασης στις ακροθαλασσιές τις Αττικής. Ώσπου να βγει ο 19ος αι. οι εκδρομείς όχι μόνον έχουν ανακαλύψει το Καβούρι και τη Λούτσα, αλλά ακολουθώντας τον συρμό του εξωτερικού, έχουν αποκτήσει και παραθεριστικές κατοικίες. Οι πρώτες βίλες στο… εξωτικό Φάληρο, σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα, κάνουν την εμφάνισή τους το 1878! Το 1885, χτίζεται στην περιοχή το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο «Grand Hotel» και το 1903 το πολυτελές «Ακταίον».

Στον Πειραιά η πρώτη οργανωμένη πλαζ της Ελλάδας

Από τη μεριά του Πειραιά, ο δρόμος λουομένων προς τη θάλασσα έχει ανοίξει ευκολότερα και πολύ πριν την ίδρυση της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων το 1845, στην παραλία του Χατζηκυριάκειου, όπου έτσι κι αλλιώς βουτούν στη θάλασσα και εκπαιδεύονται οι σπουδαστές. Την περίοδο των Οθωμανών ο Πειραιάς είναι ακατοίκητος. Για την ακρίβεια «φιλοξενεί» τέσσερις όλες κι όλες οικογένειες. Είναι, όμως, προικισμένος με τα χαρακτηριστικά μιας πολλά υποσχόμενης εμπορικής πύλης και πρέπει γρήγορα να αναπτυχθεί. Με την απελευθέρωση, η Ελλάδα χρειάζεται ένα λιμάνι. Ο ρυθμός ανάπτυξης της πόλης είναι εντυπωσιακός. Σε μία πενταετία ανεγείρονται περί τα 1.000 κτήρια! Η δραστηριότητα του αστικού ιστού επικεντρώνεται πέριξ της Μουνυχίας (του κατοπινού Πασά Λιμανιού). Εκεί θα δημιουργηθεί και η πρώτη οργανωμένη ελληνική πλαζ, παρότι ο λασπώδης πυθμένας δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Ωστόσο, το σημείο είναι κεντρικό και προσβάσιμο από τις περισσότερες περιοχές της πόλης.

Στις 19 Μαρτίου του 1838 το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά υπό τον Υδραίο δήμαρχο Κυριάκο Σερφιώτη, με την υπ΄ αριθμ 34 πράξη του, αποφασίζει την ανέγερση λουτρικών παραπηγμάτων στη θέση Μουνυχία, στις 10 Απριλίου του 1840 με την υπ΄ αριθμ. 69 πράξη τη σύσταση ενός δημοτικού καφενείου στην περιοχή και στις 18 Μαΐου του ίδιου έτους την κατασκευή/επισκευή δρόμων που οδηγούν στον χώρο των λουομένων. Τη φροντίδα της πλαζ και την εκμετάλλευση αναλαμβάνουν ιδιώτες, οι οποίοι πρέπει να καθαρίσουν τον πυθμένα της θάλασσας, να διανοίξουν τους δρόμους πρόσβασης και να κτίσουν τα παραπήγματα, που αποφάσισε το Συμβούλιο του δήμου.

Από την άνοιξη του 1839 και για τη διασφάλιση της τάξης, ο επικεφαλής αστυνόμος της πόλης, Ι. Πάγκαλος, εκδίδει εγκύκλιο με την οποία ορίζεται η «μετοχή των λουτρών εις τον ωραίον λιμένα της Μουνυχίας χωριστά και εις τα δύο φύλα των ανθρώπων…» διευκρινίζοντας πως «η Αστυνομία βλέπουσα την συρροήν των οικογενειών της πόλεως Πειραιώς και πολλών εκ των Αθηνών δια να λάβωσι τα λουτρά εις τον ωραίον λιμένα της Μουνυχίας και θέλουσα να φυλάττηται η απαιτουμένη ευσχημοσύνη μεταξύ ανδρών τε και γυναικών, προσδιώρισε ώστε το μεν αριστερόν μέρος καταβαίνοντες να ήναι δια τας Κυρίας, το δε δεξιόν δια τους Κυρίους».