Οπλοκατοχή και φιλελευθερισμός

Πριν από ελάχιστες ημέρες, ένας 18χρονος σκότωσε 19 μαθητές, δύο δασκάλους και τραυμάτισε άλλους 17 σε δημοτικό σχολείο του Τέξας. Άλλος ένας μαζικός πυροβολισμός προστέθηκε, με αυτόν τον θλιβερό τρόπο, στη μακάβρια σχετική λίστα και οι Αμερικανοί πολίτες διερωτώνται για τη χρησιμότητα της οπλοκατοχής.

Διευκρινίζω εξ αρχής πως, μετά από αρκετή περισυλλογή και παρά την αρχική καταγωγική μου ρίζα, έχω αρνητική γνώμη για τα όπλα. Ακόμη και αν πρόκειται για πλαστικά πιστολάκια που εκτίθενται σε πάγκους λαϊκών αγορών ή… πιστολάκια ψεκασμού, όχι βέβαια επειδή προκαλούν κάποιο σοβαρό πόνο, αλλά επειδή μου θυμίζουν τα αληθινά, αυτά που πονάνε πραγματικά, επιτρέποντας σε κάθε ανόητο να τραυματίσει ή και να σκοτώσει. Πρόκειται για αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, της υπέρτατης αξίας, της κατεξοχήν αυταξίας στους αξιακούς μας τόπους και στα δικαιϊκά μας συστήματα.

Η δολοφονική χρήση τους μάς κατατάσσει ως ανθρώπινα όντα πιο κάτω και από άγρια ζώα της ζούγκλας. Για παράδειγμα, ένα λιοντάρι πρέπει να κυνηγήσει και να πιάσει τη λεία του. Πρέπει να έχει άμεση αλληλεπίδραση με το θύμα του. Πρέπει να κυριαρχήσει, να παλέψει, να το μυρίσει,  να νιώσει τη ζωή να φεύγει σιγά σιγά, για να αρχίσει επιτέλους να τρώει με την ησυχία του. Ναι, αυτή είναι η σκληρή και κτηνώδης πραγματικότητα της ζωής στις ζούγκλα και τις σαβάνες, αλλά είμαστε πιο κάτω και από αυτές. Εκεί, τουλάχιστον, προηγείται ένας καυγάς και μια πραγματική σωματική σχέση μεταξύ του δολοφόνου και του θηράματός του, ένας ευθύς αγώνας.

Τα πυροβόλα όπλα προκαλούν ακριβώς το αντίθετο. Ο καθένας μπορεί να σκοτώσει μετακινώντας απλώς τον δείκτη του κατ’ ένα εκατοστό. Το μόνο που έχει να κάνει ο δολοφόνος είναι να στοχεύσει καλά και να τραβήξει τη σκανδάλη. Δεν υπάρχει αγώνας. Δεν υπάρχει ίχνος θάρρους. Δεν υπάρχει η παραμικρή πάλη. Μέσω των πυροβόλων όπλων, ακόμη κι ένας αδύναμος μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή από τον μυϊκά δυνατότερο άνθρωπο με μόνο το τράβηγμα της σκανδάλης.   

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ορθά αντιτίθενται στην κατοχή ατομικών βομβών από το Ιράν, γιατί πρόκειται για επικίνδυνα και θανατηφόρα μέσα. Την ίσια στιγμή, στο εσωτερικό των ΗΠΑ περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι πυροβολούνται κάθε χρόνο και περίπου 20.000 άνθρωποι πεθαίνουν από την οπλοκατοχή.  

Τα όπλα είναι μάστιγα στον πλανήτη και ντροπή για τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατά το ότι δεν έχουν καμία νομιμότητα σε μια σύγχρονη φιλελεύθερη πολιτεία, όπου η βία μονοπωλείται από νόμιμα όργανα χάρη στη συγκατάβαση των πολιτών

Ωστόσο, στην Αμερική, το Σύνταγμα παρέχει σε όλους τους πολίτες το δικαίωμα να κατέχουν πυροβόλα όπλα. Έξαλλες, νεοσυντηρητικές και  αντιφιελελεύθερες φωνές εξακολουθούν να τονίζουν πως η πλειοψηφία του πληθυσμού πιστεύει ότι ο ίδιος ο Θεός ενέπνευσε αυτή την ιδέα. Έτσι, όμως, η πολιτική απεμπολεί τον παιδαγωγικό της ρόλο, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην ανάγκη της πολιτικά ρηξικέλευθης στάσης, η οποία δεν φοβάται το πολιτικό κόστος ή, πολύ περισσότερο, δεν επενδύει σε κοντόθωρα εκλογικά οφέλη, απευθυνόμενη στο υπόστρωμα της ιστορικής μνήμης

 Αυτοί οι πολιτικοί  δεν μπορούν να καταλάβουν ότι, αν ο Θεός επιθυμούσε οι άνθρωποι να έχουν όπλα, θα τα είχε δώσει στον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ; Κι εκεί, μάλλον θα είχαν καταλήξει να πυροβολούν ο ένας τον άλλον.