Amanda Lear: Η ανδρόγυνη μούσα του Νταλί που έφερε την ντίσκο

Στην κορύφωση της εποχής της ντίσκο στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Amanda Lear, η οποία είχε καθιερωθεί ως τραγουδίστρια μετά από 15 χρόνια μοντέλου της Vogue και μούσα σε όλους, από τον Salvador Dalí μέχρι τον Bryan Ferry, βρέθηκε σε αδιέξοδο. «Η μουσική της ντίσκο είναι ένα φανταστικό μέσο και είναι κρίμα να μην τη χρησιμοποιούμε έξυπνα: χρησιμοποιούσαμε τη ροκ για να επικοινωνούμε με τη νεολαία», είπε το 1979. «Αυτό που με συγκλονίζει είναι να βλέπω τους συναδέλφους μου, που τραγουδούν καλά, να τραγουδούν ηλιθιότητες. Η μουσική είναι καλή, η παραγωγή είναι καλή, ο τραγουδιστής είναι καλός. Οι στίχοι παρεκκλίνουν».

«Θέλω να γίνω η Juliette Gréco της δεκαετίας του 1980», συνήθιζε να λέει – κάποια μποέμ που θα εμβάθυνε την ποπ κουλτούρα. Με περισσότερους από 20 εκατομμύρια δίσκους να έχουν πωληθεί παγκοσμίως, επαινείται ως μια εικόνα που έκανε τη ζωή της έργο τέχνης. Όλα επαναλαμβάνονται τώρα σε ένα νέο ντοκιμαντέρ, το Queen Lear, καθώς και σε μια βιογραφική ταινία, Dalíland, σε σκηνοθεσία Mary Harron, στην οποία η Andreja Pejić υποδύεται την Lear μαζί με τον Ben Kingsley και τον Ezra Miller ως παλιές και νεανικές εκδοχές του ζωγράφου.

Η Ληρ, τώρα στα 80 της, δεν ήθελε ποτέ να της κάνουν κάποιο αφιέρωμα

Μάλιστα απέρριψε ένα αίτημα συνέντευξης, επικαλούμενη την απροθυμία της να μιλήσει για τη μουσική του παρελθόντος. «Αυτό που μισεί περισσότερο είναι τα κλισέ και η επανάληψη», λέει ο Gero von Boehm, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του Queen Lear, και αυτή η στάση έχει διαποτίσει ολόκληρη τη ζωή της.

Ξεκίνησε ως μοντέλο για να υποστηρίξει σπουδές καλών τεχνών στο Παρίσι και στη συνέχεια στο Λονδίνο: Η Catherine Harlé, επικεφαλής ενός πρακτορείου μοντέλων, προέβλεψε ότι η κυρίαρχη τότε εμφάνιση της Brigitte Bardot θα έδινε τα ηνία της σε ένα πιο ψηλό μοντέλο. Οι σχεδιαστές που την καθόρισαν ήταν, όπως ο Paco Rabanne και η Mary Quant. Αλλά  βαρέθηκε το χώρο του μόντελινγκ. «Πριν τραγουδήσω, ήμουν μοντέλο μόδας, η πιο βαρετή δουλειά στον κόσμο», είπε το 1978. «Οι άνθρωποι σου δίνουν χρήματα επειδή είσαι όμορφη: είναι ανήθικο και ανόητο… Δεν έχω κάνει τίποτα, εγώ είμαι κρεμάστρα».

Γύρω στο 1965, έγινε μούσα του Νταλί, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό της πατέρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, τη χρησιμοποίησε ως έμπνευση για το Hypnos (1965) και το Venus in Furs (1968). Ήταν ενθουσιασμένος από την εμφάνισή της – πρώτα σχολίασε πώς είχε το πιο όμορφο κρανίο που είχε δει ποτέ – και τα οστά του γοφού της. «Μισούσε τα υγιή και κατακόκκινα κορίτσια», έγραψε η Ληρ. Και, παρά τις σπουδές καλών τεχνών της Ληρ, δεν εντυπωσιάστηκε με τις καλλιτεχνικές της φιλοδοξίες. «Το ταλέντο και η δημιουργική δύναμη βρίσκονται στους όρχεις: χωρίς αυτούς δεν μπορεί κανείς να δημιουργήσει», της είπε, όπως μαθαίνουμε στα απομνημονεύματά της Mon Dalí. Ωστόσο, διατήρησαν μια πλατωνική ένωση για τα επόμενα 15 χρόνια. όταν παντρεύτηκε τον Alain-Philippe Malagnac το 1979, ο Νταλί είπε ότι θα τους έδινε ένα στεφάνι κηδείας ως γαμήλιο δώρο.