Το στρατηγικό λάθος Τσίπρα

«Η εμπειρία μας είναι τα λάθη μας», συνήθιζε να λέει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και δεν είναι ανακριβές ότι δεν είναι οι νίκες αλλά κυρίως οι ήττες που μας κάνουν σοφότερους. Το απόφθεγμα αυτό δεν φαίνεται όμως να αποτελεί οδοδείκτη για τη νέα στρατηγική, που εγκαινίασε κι επισήμως ο Αλέξης Τσίπρας απέναντι στη Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά και η οποία εμφανίζει τον Τσίπρα ως το αντίπαλο δέος του Πρωθυπουργού στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Με την ταχύτατη και θριαμβευτική πορεία του προς την κυβερνητική εξουσία, ο Τσίπρας εμφανίστηκε σαν ένα «παιδί – θαύμα» της πολιτικής μας ζωής. Η λήξη όμως της σχεδόν πεντάχρονης κυβερνητικής θητείας του το βρήκε τραυματισμένο από κυβερνητικές αστοχίες και διοικητικές ανεπάρκειες, περιπλεγμένο σε συγχύσεις και αντιφάσεις, καθώς και σε αναζήτηση μιας νέας ιδεολογικής φυσιογνωμίας και ενός καινούργιου πολιτικού προφίλ. 

Εδώ και καιρό, ο Τσίπρας δεν θεωρείται ως το «παιδί – θαύμα» του πολιτικού μας συστήματος. Βρίσκεται αντιμέτωπο με την επώδυνη όσο και επικίνδυνη δοκιμασία της εμπέδωσης της πολιτικής ενηλικίωσής του. Η πόρτα εξόδου, που τελικά επέλεξε, είναι αυτή που τον οδηγεί στο διάδρομο της κατά μέτωπο αντιπαράθεσης με τον Πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς, εντούτοις, να έχει προβεί στους αναγκαίους μετασχηματισμούς που υπαγόρευαν η ιδεολογική και εκλογική επικράτηση της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη.

Έτσι, και στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε ακόμη περισσότερο τη δημόσια εικόνα του αδιαφιλονίκητου Προέδρου, που δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις και η οποία έχει ως προγραμματική της παντιέρα την πολυφορεμένη και φθαρμένη σημαία του Σοσιαλισμού με Δημοκρατία και Ελευθερία.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βαδίζει, λοιπόν, προς τις εκλογές, χωρίς να έχει προηγουμένως μετεξελίξει ιδεολογικά και προγραμματικά τον κομματικό του φορέα και δίχως να έχει στοιχίσει την πολιτική παρουσία και τον πολιτικό λόγο του σε θεμελιακές προκλήσεις της εποχής που διανοίγεται μπροστά μας. Ο Τσίπρας κλώτσησε τη μοναδική ευκαιρία που του δόθηκε της επικαιροποίησης του πολιτικού του λόγου και του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο, δυτικοευρωπαϊκού τύπου, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αρχών. 

Προς αυτήν την τελευταία κατεύθυνση επέλεξε να κινηθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, που μιλούσε λίγο αλλά δούλευε πολύ και που βλέπει τα ποσοστά της πολιτικής δημοφιλίας του να υπερβαίνουν ακόμη κι αυτά του επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης. Σε αντίθετη ρότα, ο Αλέξης Τσίπρας ναρκοθέτησε, με την πολύτιμη συνδρομή των Π. Πολάκη και  Θ. Καρτερού, μια συντεταγμένη πορεία σοσιαλδημοκρατικού – κεντροαριστερού μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ και επεφύλαξε για τον εαυτό του ένα νεοροβεσπεριανό ρόλο απέναντι στον φιλελεύθερα σφυρηλατημένο πολιτικό λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Είναι βέβαιο ότι η εμπειρία μας είναι τα λάθη μας. Αρκεί όμως να μπορούμε να ανεχθούμε τη γόνιμη αυτοκριτική, που, σε βάθος χρόνου, έχει τους τρόπους της να γίνεται λυτρωτική και προωθητική.