Ρεαλισμός ή ενδοτισμός στα σχέδια του Πούτιν;

Ο Χένρι Κίσινγκερ ήρθε να επιβεβαιώσει, συνεπικουρούμενος από δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της ακροδεξιάς, την ιδέα που διακινείται εδώ και λίγες εβδομάδες, σύμφωνα με την οποία η επιστροφή στην ειρήνη θα συνεπάγεται αναπόφευκτα εδαφικές παραχωρήσεις προς τη Ρωσία και, μακροπρόθεσμα, την επανένταξη της τελευταίας στο ηπειρωτικό στρατηγικό παιχνίδι. Αυτή η στάση παρουσιάζεται ως ρεαλιστική μα, στην πραγματικότητα, είναι από αρκετές απόψεις, αποκομμένη από τα πραγματικά, τα ρεαλιστικά δεδομένα του ρωσικού πολέμου κατά της Ουκρανίας.

Κατά πρώτον, ακόμη κι αν παραχωρούνταν ουκρανικά εδάφη στη Ρωσία, το καθεστώς του Πούτιν θα παρέμενε ένα αντιδημοκρατικό και αυταρχικό καθεστώς και, ακριβώς γι’ αυτό, επικίνδυνο και επεκτατικό. Εάν η Ρωσία ήταν μια σύγχρονη δημοκρατία, θα μπορούσαμε, ίσως, να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Αν όμως η Ρωσία ήταν ένα δημοκρατικό καθεστώς, δεν θα είχε εισβάλει στην Ουκρανία, δεν θα είχε βομβαρδίσει σκόπιμα άμαχους πληθυσμούς, νοσοκομεία και σχολεία, δεν θα είχε προκαλέσει χιλιάδες ψυχωσικά επεισόδια σε παιδιά και οι στρατιώτες της δεν θα είχαν βιάσει τόσες πολλές γυναίκες και δεν θα είχαν εκτελέσει με συνοπτικές διαδικασίες τόσους πολλούς πολίτες.

Επίσης, η ριζοσπαστική αριστερά και η ακροδεξιά τρέφουν από ελάχιστη ως μηδενική εκτίμηση  για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της, οι οποίοι υπάρχουν για να υπηρετούν, σε τελικό βαθμό, τις ποικιλόμορφες ελίτ. Όμως, ούτε αυτό συνιστά μια ρεαλιστική θέση. Πρόκειται για μια θέση, που είναι πάνω από όλα ιδεολογική.

Κι ακόμη, εμφανίζεται ως ρεαλιστική μια αντίληψη, που αρνείται τη ρεαλιστική επιδείνωση των ζωών μας, της καθημερινότητάς μας. Δεν είναι ιδεολογική προβολή η αύξηση των τιμών του πετρελαίου, ούτε η εν γένει ενεργειακή κρίση, ούτε η επακόλουθη αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά. Πρόκειται για πραγματικά και μετρήσιμα μεγέθη, των οποίων όμως κάνουν αφαίρεση οι  συγκεκριμένοι «ρεαλιστές» για να τεκμηριώσουν τις ιδεολογικές τους απόψεις.