Ζαχάροβα ή ιδέες μεγαλείου

Μερικές φορές, ένας μόνο όρος αρκεί για να δώσει τον τόνο. Συμβαίνει, λόγου χάριν, με τη χρήση του όρου «αντιρωσικό μέτωπο». Υπάρχει ένα ολάκερο μέτωπο που συγκροτείται στο σύνολο του δυτικού κόσμου από κυβερνήσεις, οργανισμούς, κόμματα, μέσα ενημέρωσης, αυτό που τέλος πάντων  αποκαλείται ελίτ από τον ριζοσπαστιμό. Πρόκειται για ελίτ οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές που συσπειρώνονται για να οικοδομήσουν και να ορθώσουν έναν τοίχο ενάντια σε μια χώρα – τη Ρωσία.

Διότι αυτό υποστήριξε, υπορρήτως, η κ. Μαρία Ζαχάροβα όταν στράφηκε, μαινόμενη, εναντίον του Έλληνα Πρωθυπουργού για τις δηλώσεις του στην Αμερική. Το τέμπο αυτού του λόγου είναι γνωστό. Αρχίζει με μια φιλικών προθέσεων πρόταση ή με ορισμένες φίλιες λέξεις, που να κερδίζουν το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη του συνομιλητή. Και η Διευθύντρια του Τμήματος Πληροφοριών και Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας αναφέρθηκε – ρητώς, όχι υπορρήτως – στον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων», για να εκφράσει στη συνέχεια την κατάπληξή της σχετικά με το ότι, κατά την ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού, «οι ήρωες που υπερασπίστηκαν το οχυρό του Μεσολογγίου το 1825 – 1826 συγκρίνονται με τους Ναζί του τάγματος Αζόφ» και να επισημάνει, αναφερόμενη συνολικότερα στο πρωθυπουργικό ταξίδι στην Αμερική ότι δεν πρόκειται παρά για «ακόμη μια προσπάθεια της Αθήνας να δικαιολογήσει τη λάθος απόφασή της να ενταχθεί στο αντιρωσικό μέτωπο της Δύσης, συμπεριλαμβανομένου του εφοδιασμού του Κιέβου με όπλα, τα οποία χρησιμοποιούνται για καθημερινά πλήγματα εναντίον ειρηνικών αμάχων στο Ντονμπάς».

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο Τύπου, λοιπόν, υπάρχει ένα ad hoc μέτωπο στον δυτικό κόσμο, το «αντιρωσικό μέτωπο». Με αυτόν τον τρόπο, η κ. Ζαχάροβα βάλλει εναντίον της ίδιας της ιδιότητάς της ως διδάκτορος Ιστορίας, γιατί η Δύση δεν στήνει συγκυριακά μέτωπα υπέρ ή κατά της άλλης χώρας. Η Δύση, στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, έχει διαφωτιστικό μέτωπο, εδώ και αιώνες, με τις δυνάμεις του ανορθολογισμού. Έχει μια μακραίωνη ιστορική κληρονομιά στην φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην προάσπιση ατομικών δικαιωμάτων και δημοσίων ελευθεριών. Διαθέτει το δικό της σύστημα ασφαλείας, που αναμφίβολα έχει σημειώσει αποτυχίες, μα που συμμορφώνεται ολοένα και περισσότερο στους καταναγκασμούς που θέτει το διεθνές δίκαιο.

Με αυτήν την έννοια, ο δυτικός κόσμος δεν έχει ένα εκ προοιμίου «αντιρωσικό» μέτωπο, ούτε κάποιο άλλο μέτωπο εναντίον ενός έθνους. Το μέτωπο, που σταθερά έχει, είναι το μέτωπο εναντίον των χωρών που κουρελιάζουν το διεθνές δίκαιο. Τρεις μήνες μετά την έναρξη του πολέμου που η ίδια άρχισε κατά της Ουκρανίας, η Ρωσία εξακολουθεί να εξαπατά εαυτόν μέσα από σκοτεινά συναισθήματα μετά την καταγεγραμμένη αποτυχία της να καθυποτάξει την Ουκρανία. Η Ρωσία απέτυχε να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον μιας μικρής, για τα μεγέθη της, χώρας και πλάθει «φαντάσματα» και «εχθρούς» εκεί ακριβώς, όπου η ίδια δοκιμάζει μια πικρή διάψευση των φιλοδοξιών της. Και καταφεύγει σε φαντασιακά μέτωπα που δήθεν στήθηκαν εναντίον της από το δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη. Προτιμότερο για την ίδια και την αξιοπρέπειά της θα ήταν να αρχίζει να κοιτά κατάματα την πικρή πραγματικότητα.