Ο μύθος της συνεμπόλεμης Δύσης

Από την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, μια μικρή  αλλά θορυβώδης ομάδα προσώπων της τηλεόρασης και των κοινωνικών δικτύων προσωπικοτήτων υποστήριξαν ότι η δυτική ένοπλη βοήθεια προς την ουκρανική αντίσταση είναι επαρκής όρος για να εκληφθεί η Δύση ως συνεμπόλεμη, ως εμπόλεμο μέρος. Δηλαδή, αυτές οι φωνές έδειχναν και δείχνουν την προσέγγιση της Δύσης για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν από τον Φεβρουάριο ως υπερβολική, ως υπέρμετρη.

Για τους διακινητές της, αυτή η θέση είναι σχεδόν αδιάκριτη από μια στάση υπέρ του Κρεμλίνου που αρνείται να παραδεχτεί τον έκδηλα πρωταγωνιστικό ρόλο του Πούτιν στην έναρξη του πολέμου.

Κανείς δεν αντιτίθεται στην ειρήνη αφηρημένα και καμία σοβαρή φωνή στη Δύση (ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Κυβερνήσεις) δεν ενθαρρύνει τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι να απορρίψει και να γκρεμίσει κάθε γέφυρα διαπραγμάτευσης με τον Πούτιν.

Αντίθετα, η δυτική βοήθεια βασίζεται στην επιθυμία της ουκρανικής κυβέρνησης, που έχει εκφραστεί επανειλημμένα από τον δημοκρατικά εκλεγμένο αρχηγό του κράτους της, για βοήθεια στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της και των ελευθεριών της.

Ακόμη, δεν είναι καθόλου σαφές εάν το αντιπολεμικό στρατόπεδο είναι σημαδεύει σωστά όταν υποστηρίζει ότι ο τερματισμός της δυτικής βοήθειας θα μείωνε τη βία. Η νικήτρια Ρωσία μπορεί να προβεί σε μια ακόμη πιο σκληρή κακομεταχείριση του ουκρανικού λαού από αυτήν που έχει δείξει έως σήμερα.

Οι ηττημένοι Ουκρανοί πιθανότατα θα εξαπολύσουν μια εξέγερση, και αυτές είναι αιματηρές, μακροχρόνιες και σκληρές για τους αμάχους. Δεν είναι σαφές εάν η υποστήριξη μιας ουκρανικής νίκης, η οποία πλέον φαίνεται πραγματικά εφικτή, θα μπορούσε πράγματι να οδηγήσει σε λιγότερη βία από μια γρήγορη ήττα που μεταμορφώνεται σε μια χρόνια αιματηρή εξέγερση.

Με άλλες λέξεις, ορισμένοι πόλεμοι πρέπει να καταπολεμώνται, διότι υπάρχουν ενδεχόμενα χειρότερα από το πολεμικό γεγονός, όπως είναι η ωμή κατοχική βία ή η απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης.