Γιατί οι φοιτητές ξαναψηφίζουν ΝΔ;

Είναι συντηρητικοί οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που έδωσαν για άλλη μια φορά  ποσοστό άνω του 40% στις εκλογές; Γιατί τους έλκουν τα φιλελεύθερα ιδανικά που πρεσβεύει η φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στην Νέα Δημοκρατία; Αγνοούν το ταξικό του συμφέρον και δεν επενδύουν τα όνειρα και τα σχέδιά τους στην αριστερά;

Με ολοκληρωμένη την καταμέτρηση στο 92% των φοιτητικών συλλόγων, η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ συγκεντρώνει περίπου το 47% των ψήφων για τριακοστή τέταρτη χρονιά, προκαλώντας τον δικαιολογημένο εκνευρισμό και τον πολιτικό προβληματισμό στο BLOCO που κινείται οργανικά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν κατορθώνει να υπερβεί το 3 – 4% των ψήφων. Μόνη διασωθείσα αριστερή παράταξη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας εμφανίζεται η Πανσπουδαστική με ποσοστό γύρω στο 25%.

Ιστορικά, η φοιτητική κατάρρευση  της αριστεράς αρχίζει ουσιαστικά με την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και σε ολόκληρο το σοσιαλιστικό μπλοκ. Εκατομμύρια άνθρωποι στον «κόκκινο πλανήτη» γεύονται την πικρή γεύση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, της αντιδημορκατικής κατάργησης της διατύπωσης αντιθετικής πολιτικής γνώμης στο όνομα της «ουσιαστικοποίησης της δημοκρατίας», της κατάπνιξης κάθε στοιχειωδώς συγκροτημένης κομματικής αντιπολίτευσης. Εφήμερο πράγμα η νεότης, όχι όμως και η μνήμη. Κι οι νέοι δεν ζουν μέσα σε μια ιστορική αμνησία, σε μια ιστορική λήθη, που φθάνει τα όρια της ιστορικής άνοιας.

Επιπλέον, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αρνούνται να εγκλωβιστούν στο στατικό σχήμα των κοινωνικών τάξεων. Σύμφωνα με αυτό, όσοι προέρχονται από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις είναι καταδικασμένες να ζουν μέσα στην υλική μετριότητα, η οποία, αργά ή γρήγορα, πρόκειται να γίνει υλική πενία και συνθήκες καθολικής υλικής αποστέρησης. Οι φοιτητές δεν φαίνεται να αρνούνται την ύπαρξη αντιθετικών τάξεων στο εσωτερικό του κοινωνικού σώματος, αλλά θέλγονται από τις προοπτικές της κοινωνικής κινητικότητας. Η κινητικότητα μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και ανοδική, με την ευρηματικότητα, την παρατηρητικότητα, την εργασία, με όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να ενεργοποιήσουν και να βάλουν μπροστά την πραγματοποίηση των ονείρων τους μετά την αποφοίτησή τους από το Πανεπιστήμιο.

Κι οι μισοί σχεδόν φοιτητές και φοιτήτριες που ψηφίζουν υπέρ της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ γνωρίζουν καλά ότι η αυτοπραγμάτωσή τους, η υλοποίηση των ονείρων, της αληθινά δικής τους «εφόδου στον ουρανό» έχει ως θεμελιακή προϋπόθεση την ύπαρξη μια οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Σε αυτήν μπορούν να εκδιπλώσουν τις δεξιότητές τους και τα ταλέντα τους, την αξιοσύνη τους και τις κλίσεις τους, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι πρέπει να υπομένουν αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα τις παραβιάσεις των οικονομικών τους ελευθεριών.

Κι ακόμη, προκειμένου πάντα για την ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, αυτή δεν κινείται χωρίς αξιακούς τόπους. Δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα της ηθικής υπεροχής, αλλά έχει αφομοιώσει δημιουργικά την φιλοπατρία, που δεν διολισθαίνει σε πατριδοκαπηλεία και σε εθνικιστικές αμετροέπειες και εξαλλοσύνες, την χριστιανική αναφορά, με τον προσήκοντα σεβασμό προς την θρησκευτική ετερότητα,  το σεβασμό προς το κοινωνικό κύτταρο της οικογένειας, χωρίς να αισθάνεται ενοχές ή τύψεις συνειδήσεως για αυτό.

Τελευταίο μα όχι έλασσον: οι φιλελεύθεροι φοιτητές και οι φιλελεύθερες φοιτήτριες πασχίζουν για την διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών, χωρίς να υπόσχονται «άλλους κόσμους που είναι εφικτοί» και που οδηγούν, κάτω από τις διακηρυκτικές καλλιέπειες,  κατευθείαν στον πολιτικό ολοκληρωτισμό.