Το… κράτος της Δεξιάς;

Είχε χρόνια να ακουσθεί η ιστορικά φορτισμένη έκφραση του «κράτους της Δεξιάς» και το πολιτικό σώμα του κοινωνικού σχηματισμού μας την είχε απωθήσει από τη μνήμη του, με την έννοια της απώθησης, όπως νοηματοδοτείται από την κοινωνική και κλινική ψυχολογία. Σε μια προσπάθεια πόλωσης της έντασης, στα όρια του πολιτικού μίσους, ο ιστορικά επίδικος όρος επανήλθε από τα στόματα κορυφαίων αντιπολιτευτικών στελεχών.

Οι πολιτικές αναφορές στο ΝΑΤΟ, στους Αμερικανούς, στους εξοπλισμούς, στα «γεράκια» παρέλασαν, και πάλι, με αδέξιο τρόπο από το Κοινοβούλιο και τον δημόσιο χώρο μετά από πολλά χρόνια και κορυφώθηκαν, βρήκαν την πύκνωσή τους στο κράτος της Δεξιάς, το οποίο θεωρείται ότι παλινορθώνεται. Η επιστράτευση του όρου είναι πολλαπλά προβληματική, χωρίς να χρειάζεται να γίνει λόγος στο ότι σε καμιά χώρα του υπόλοιπου δυτικού μπλοκ ο όρος δεν θεωρείται πολιτικά, σχεδόν ιδεολογικά, δόκιμος και θεμελιωμένος.

Με τέτοιους όρους, δεν αποσιωπάται μόνο τι θα μπορούσε να σημαίνει «κράτος της αριστεράς», ιστορικό και εννοιολογικό αντίστοιχο όσων τραυματικών βίωσε για ένα σχεδόν αιώνα η ανθρωπότητα στο ένα τρίτο του πλανήτη.

Εδώ, επαναχαράσσονται πελώριες διαχωριστικές τομές και αποκλείεται το 40% του πληθυσμού από κάθε έννοια εθνικής ενότητας: η «Δεξιά» ως ιστορικός μπαμπούλας και ως πρόξενος μεγάλων μελλοντικών πολιτικών δεινών.

Έτσι, η πολύτιμη για κάθε σύγχρονη, συνταγματικά οργανωμένη, πολιτεία ιστορική μνήμη μετασχηματίζεται σε παντιέρα ιδεολογικής στράτευσης και σε αιχμηρό εργαλείο πολιτικής εκδίκησης. Αντί να ανακαλούμε πρώτα και κύρια στη μνήμη τα ενοποιητικά στοιχεία και τις κοινές μνήμες, θυμόμαστε διχαστικά ολισθήματα, προκειμένου να δαιμονοποιηθεί ο άλλος, ο πολιτικά ετερόδοξος.

Η τακτική αυτή, εντασσόμενη στον γενικότερο στόχο ανάδειξης στην πολιτική εξουσία, είναι πιθανόν να αποβεί εκλογικά χρυσοφόρος, αν και φέρει μαζί της το άρωμα της μετεμφυλιακής και πρώτης μεταπολιτευτικής ναφθαλίνης. Οι πολώσεις τροφοδοτούνται, τα κοινά ιστορικά επιτεύγματα που μας συνέχουν ως ολότητα θρυμματίζονται, τα ενωτικά εγχειρήματα πυρπολούνται στο βωμό των εκλογικών κερδών. Το «κράτος της Δεξιάς» επανέρχεται λοιπόν στο προσκήνιο του πολιτικού μας γίνγνεσθαι, προκειμένου να στραφεί – φευ – εναντίον ενός πολιτικού αρχηγού που δεν κουράζεται να αυτοκαθορίζεται «κεντρώος».