Τα ευρωπαϊκά στοιχήματα Μακρόν

Η επανεκλογή του Μακρόν στο προεδρικό αξίωμα της χώρας του χαιρετίσθηκε με ενθουσιασμό από τους πεπεισμένους ευρωπαϊστές της Γηραιάς ηπείρου, όχι μόνον ως νίκη απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό της Λε Πεν, αλλά και ως μία πρόκληση για πολιτικές – πρακτικές επιλογές στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  

Η Γαλλία εμπλέκεται στα ευρωπαϊκά πράγματα και στις ευρωπαϊκές εξελίξεις με δυο τρόπους. Αφενός, πρόκειται για έναν από τους δύο πυλώνες της γαλλογερμανικού άξονα, αφετέρου πρόκειται για μια χώρα που συμμετέχει ενεργητικά στα ευρωενωσιακά δρώμενα. Είναι ενδεικτικό προς τούτο ότι η Γαλλία ασκεί την προεδρία της ΕΕ κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, καθιστώντας εαυτόν, με τη έντονη δραστηριότητά της, ορατή σε διεθνή κλίμακα.

Εκ των πραγμάτων, ο Μακρόν καλείται να αποδείξει ότι η Γαλλία μπορεί να συνδράμει την υλοποίηση μιας συνεκτικής και αποτελεσματικής απάντησης σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Με άλλους λόγους, τα δύσκολα συνεχίζονται για τον επανεκλεγέντα Πρόεδρο, μετά την επιτυχή έως τώρα συμμετοχή του στη διαχείριση της κρίσης που ξέσπασε και στην Ευρώπη, μετά τη ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου.  Ο Μακρόν πρέπει να συγκεκριμενοποιήσει τη δήλωση της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής των Βερσαλλιών στις 11 Μαρτίου. Οφείλει να πείσει για τον κομβικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ΕΕ στην απότομη και σημαντική αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά, να συνεχίσει να συμβάλει προσωπικά στην αναχαίτιση της εδαφικής επεκτατικότητας του Πούτιν, να συντείνει στη διαδικασία της ενεργειακής μετάβασης που δρομολογείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε αυτές τις προκλήσεις ευρωπαϊκής διακυβέρνησης προστίθενται το ζήτημα της διόγκωσης των μεταναστευτικών εισροών προς την Ευρώπη και η επιλογή του υποδείγματος, ομοσπονδιακού ή λειτουργιστικού, σχετικά με το διαχρονικά ακανθώδες ζήτημα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία προσκρούει ακόμη σε γραφειοκρατικές στρεβλώσεις και εμμονικές συμπεριφορές.  

Έως τώρα, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει επιτύχει την αρκετά ευρεία αποδοχή του από τις υπόλοιπες κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ και τα βασικότερα θεσμικά όργανά της (Επιτροπή, Ευρωκοινοβούλιο, Συμβούλιο). Η εμπιστοσύνη στην πολιτική, όμως, δεν είναι «λευκή επιταγή», αλλά διαρκής αγώνας. Κι ο Μακρόν δείχνει να έχει αφομοιώσει από καιρό αυτόν τον άγραφο πολιτικό κανόνα.