Πώς ο Πούτιν ένωσε τους Ευρωπαίους

Μέσα σε δυόμισι μήνες ο Πούτιν κατάφερε ένα επίτευγμα που, στα μάτια πολλών, φαινόταν ακατόρθωτο: πέτυχε να ενώσει, αντί να διχάσει, τα έθνη και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης.

Σε έναν πρώτο χρόνο, ο πόλεμος ώθησε την Γαλλία και την Γερμανία να επανεξετάσουν την πολιτική τους απέναντι στην Ρωσία για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η πολιτική του ιστορικού άξονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκείτο κυρίως στην τήρηση ήπιων τόνων και κατευναστικής διαχείρισης μέσω ενός συνδυασμού οικονομικών και πολιτικών μέσων. Κατά τη διάρκεια της θεμελιώδους ομιλίας του στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο στις 27 Φεβρουαρίου, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς παραδέχτηκε, χωρίς περιστροφές, ότι η γερμανική πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Ρωσία αποδείχθηκε λανθασμένη, την ίδια στιγμή που ο Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν αποφάσιζε να μειώσει δραστικά τα περιθώρια συνεργασίας με την Ρωσία.

Αυτός ο πόλεμος αναμορφώνει, επίσης, παγιωμένες συμπεριφορές χρόνων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η σημαντικότερη αλλαγή εντοπίζεται στις ιστορικά φορτισμένες σχέσεις μεταξύ της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Η αυθόρμητη υποστήριξη προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες και η καθημερινή βοήθεια που παρέχουν οι Πολωνοί οικοδομεί μια ποιοτικά νέα σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες. Εν συνεχεία, ήρθε η σειρά της Φινλανδίας και της Σουηδίας, που ζήτησαν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Η ένταξη στην Βορειοατλαντική Συμμαχία αναμορφώνει την περιοχή της Βαλτικής και της Σκανδιναβικής Χερσονήσου και σηματοδοτεί πρωτόφαντες γεωστρατηγικές αναδιαρθρώσεις στις συμμαχικές συνεργασίες στην περιοχή.

Μπορεί σήμερα ο Πούτιν να χαιρετίζει την παρέλαση του ρωσικού στρατού στην Κόκκινη Πλατεία, αλλά, εκ των πραγμάτων, επισημοποιεί – στο αγαπημένο του επικοινωνιακό πεδίο – και την αποκοπή του στρατού της ιστορικής χώρας από τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου.