Η διεθνής υποτίμηση της ουκρανικής αντίστασης

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με μια εσφαλμένη υπόθεση που συμμερίζονται πολλοί, συμπεριλαμβανομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με την υπόθεση αυτή, εάν η Ρωσία εισέβαλλε, θα νικούσε γρήγορα και αρκετά άνετα την Ουκρανία. Οι Ρώσοι ανέπτυξαν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους απρόσεκτα, χωρίς να επιδείξουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αντίσταση του ουκρανικού λαού. Όταν οι Ρώσοι αντιμετώπισαν αντίσταση ενάντια στις αποδιοργανωμένες δυνάμεις τους τεθωρακισμένων και πεζικού, που λειτουργούσαν σχεδόν χωρίς αεροπορική υποστήριξη, αναγνώρισαν προβλήματα αλλά συνέχισαν να υποθέτουν ότι τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ήταν απλώς η τριβή του πεδίου της μάχης και, πάντως, όχι κάτι που διακινδύνευε το αποτέλεσμα που υπέθεσαν ότι θα ήταν νικηφόρο .

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούσαν να έχουν την τάση να συμμερίζονται αυτήν την άποψη, αλλά έστελναν προμήθειες στην Ουκρανία μέσω της Πολωνίας. Η Μόσχα συνέχισε να πιέζει σε τρία μέτωπα: από τη Λευκορωσία στα βόρεια, μέσω του Ντονμπάς στα ανατολικά και από την Κριμαία στο νότο. Επρόκειτο για μια μάλλον χαοτική προέλαση λόγω της έλλειψης συντονισμού των μετώπων και εξαιτίας της αδυναμίας στρατιωτικής υποστήριξης σε τρία χωριστά μέτωπα ταυτοχρόνως.

Το πιο εκπληκτικό στοιχείο είναι, ωστόσο, το ότι η ουκρανική αντίσταση δεν «έσπασε», δεν ρηγματώθηκε πραγματικά και, μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις εντάθηκε. Αυτό οδήγησε σε μια επανεκτίμηση τόσο από τους Δυτικούς όσο και από τους Ρώσους για το ότι οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να αντισταθούν επιτυχώς για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από την δυτική σκοπιά, η Ουκρανία μετατράπηκε από μια χαμένη υπόθεση, στην οποία η ήττα έπρεπε να έρθει με χάρη, σε μια στρατηγική ευκαιρία.

Η αλλαγή έγινε δυνατή από τις ρωσικές αποτυχίες. Η Ουάσιγκτον είχε ήδη κάνει αυτό που ένιωθε ότι ήταν η λιγότερο επικίνδυνη στρατηγική κίνηση στη διεξαγωγή οικονομικού και χρηματοπιστωτικού πολέμου εναντίον της Μόσχας και στην ένωση του ΝΑΤΟ για την υποστήριξη της αποστολής. Αλλά αυτό δεν εξηγεί τα ρωσικά προβλήματα στο πεδίο της μάχης: την επιμελητεία, την αδυναμία κινητοποίησης πολέμου λόγω υλικοτεχνικής υποστήριξης και την έλλειψη εκπαιδευμένου πεζικού. Γι’ αυτό, ακόμη και όταν η Ρωσία εγκατέλειψε την τεθωρακισμένη ώθησή της προς το Κίεβο από τη Λευκορωσία, και καθώς υιοθέτησε μια πολύ πιο προσεκτική στρατηγική κίνησης ενάντια στο Ντονμπάς, όπου είχε ήδη σημαντική επιρροή, και μια νότια επίθεση προς την Οδησσό, ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος της Μόσχας. .

Έτσι, η Ρωσία έφερε έναν νέο διοικητή που είχε επιχειρήσει στη Συρία χρησιμοποιώντας τόσο συμβατικό πόλεμο όσο και αντιπληθυσμιακές επιθέσεις. Οι ίδιες τακτικές που εφαρμόστηκαν στις αστικές περιοχές λειτούργησαν αλλά πιο αργά και με μεγαλύτερες απώλειες στο πεζικό από ό,τι η Ρωσία μπορούσε εύκολα να υποστηρίξει. Σε αυτό το σημείο, κατέστη σαφές ότι οι ουκρανικές δυνάμεις είχαν υψηλά κίνητρα και εύλογα καλά εκπαιδευμένες. Θα μπορούσαν να λάβουν θύματα, να τους αντικαταστήσουν και να μην καταρρεύσει η δύναμή τους. Όχι τόσο με τη Ρωσία. Η Ουκρανία θα μπορούσε πολύ πιθανόν να πολεμήσει τους Ρώσους σε ένα αδιέξοδο που οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ή πολιτικά. Δεδομένης της έλλειψης ρωσικών αποθεμάτων, ήταν πιθανόν η Ουκρανία να αναγκάσει τους Ρώσους να υποχωρήσουν ή ακόμη και να αποσυρθούν.

Σε αυτό το σημείο, η στρατηγική των ΗΠΑ άλλαξε. Το Σαββατοκύριακο, ο υπουργός Εξωτερικών και ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ μετέβησαν στο Κίεβο, δείχνοντας αδιαφορία για τη ρωσική αναχαίτιση και πρόσφεραν στους Ουκρανούς μια μαζική έγχυση όπλων από μη επανδρωμένα αεροσκάφη μέχρι πυροβολικό, ραντάρ και ό,τι άλλο χρειαστεί για να οπλιστεί ένας σύγχρονος στρατός.

Ο πόλεμος αυτός εμπλέκει την Δύση και τη Ρωσία και, ιδίως, την Αμερική και τη Ρωσία. Με μια έννοια, είναι πλέον μια ανοιχτή μονομαχία μεταξύ τους. Και ο υψηλός βαθμός αντίστασης των Ουκρανών είναι ένα στοιχείο που, στην πράξη, ενισχύει τη θέση και το ρόλο του δυτικού κόσμου.