Λε Πεν: κρυφή ατζέντα Frexit;

Με την εγκατάλειψη της εξόδου από το ευρώ, η Λε Πεν προσφέρει λιγότερη πρόσφυση στη δίκη του ριζοσπαστισμού και της οικονομικής ανευθυνότητας. Η επανατοποθέτησή της ως υποψήφια για αγοραστική δύναμη, δημόσιες υπηρεσίες και αναδιανομή την έκανε αξιοσέβαστη υποψήφια. Ωστόσο, οι προτάσεις της δεν έχουν αλλάξει επί της ουσίας και είναι ακόμη πιο επικίνδυνες καθώς διατυπώνονται συστηματικά ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες ρήξης τους.

Η υποψήφια της άκρας δεξιάς θέλει να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία, η οποία, κατά την άποψή της, συνεπάγεται την ανωτερότητα της εθνικής έννομης τάξης έναντι των κοινοτικών προτύπων και θέλει να κατοχυρώσει αυτή την ανωτερότητα στο σύνταγμα. Είναι η ίδια η λειτουργία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης που θα παρέλυε από την ικανότητα που δίνεται σε κάθε χώρα μέλος να διασφαλίσει την επικράτηση της εθνικής έννομης τάξης της.

Η Μαρίν Λε Πεν δεν υποστηρίζει πλέον την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Όμως, υπονομεύοντας την ενιαία αγορά, παραλύοντας τη λειτουργία της κοινότητας, στερώντας από την Ένωση μέρος των πόρων της, επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του εθνικού δικαίου, η υποψήφια προγραμματίζει την επόμενη ευρωπαϊκή κρίση, σε περίπτωση βέβαια εκλογής της.

Σε οικονομικά και χρηματοοικονομικά θέματα, οι εξελίξεις θα οδηγούσαν σε αύξηση του κόστους του χρέους και απώλεια πίστωσης για τη Γαλλία. Για τους εταίρους μας που μέχρι τώρα αποδέχονταν ότι η Γαλλία αναβάλλει τα μέτρα για την επιστροφή του χρέους και τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών, η ανακοίνωση της εφαρμογής οποιουδήποτε από αυτά τα μέτρα θα ήταν casus belli. Οι διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για την αλλαγή των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας θα σταματήσουν.

Η Γαλλία, η οποία σήμερα δανείζεται με αρνητικά πραγματικά επιτόκια, θα υποστεί γρήγορα μια αύξηση των επιτοκίων όταν η τάση είναι ήδη ανοδική. Για μια χώρα που αγωνίζεται να ελέγξει τις δημόσιες δαπάνες και της οποίας το χρέος είναι περίπου 115% του ΑΕΠ, αυτό θα ήταν οικονομικό σοκ. 

Την περασμένη εβδομάδα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές, παγιδευμένες στον κίνδυνο, επέβαλαν κυρώσεις στις τραπεζικές μετοχές, διεύρυναν τις διαφορές επιτοκίων και επανεξέτασαν τον κίνδυνο του ευρώ. Η Λε Πεν αντέδρασε αμέσως λέγοντας ότι επανέλαβε την ευρωπαϊκή της δέσμευση, ότι δεν αμφισβητεί τις ευρωπαϊκές πολιτικές και πρότυπα, αλλά διατήρησε την κεντρική της πρόταση για την υπεροχή του γαλλικού Συντάγματος έναντι των νομικών προτύπων. Αυτή η δήλωση αποκαλύπτει την αληθινή φύση της αλλαγής του κόμματός της στα ευρωπαϊκά ζητήματα: όχι τυπικό Frexit αλλά ένα de facto Frexit με απόρριψη της λογικής των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων και κανόνων. Και συνολικά μια χώρα που βάζει τον εαυτό της στα χέρια των αγορών.

Μια απομονωμένη και αποδυναμωμένη Γαλλία, που υπονομεύει εκ των έσω μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι ωστόσο το κύριο εργαλείο της όσον αφορά τη νομισματική και εμπορική πολιτική: αυτός ο παραλογισμός βρίσκεται στο επίκεντρο του προγράμματος της Μαρίν Λε Πεν. Αυτό είναι ακόμη πιο ανησυχητικό αφού η ίδια λογική θα λειτουργούσε στους τομείς της ασφάλειας και των διεθνών σχέσεων.

Η Λε Πεν σίγουρα καταδίκασε την εισβολή στην Ουκρανία από τη Ρωσία του Πούτιν. Μετά από κάποιο δισταγμό, χαρακτήρισε τη σφαγή της Μπούκα ως έγκλημα πολέμου. «Αυτά τα γεγονότα είναι απαράδεκτα, είναι πραγματική βαρβαρότητα», δήλωσε. Οι υπεύθυνοι θα πρέπει να καταδικαστούν βαριά ηθικά και διπλωματικά». Αλλά ποιες πολιτικές συνέπειες έχει από τις μακάβιες ανακαλύψεις που έγιναν σε αυτήν την πόλη και αλλού στην Ουκρανία; Προχθές, πάλι, στο γαλλικό κανάλι France 2, στο ερώτημα:

«Μπορεί ο Βλαντιμίρ Πουτίν να γίνει ξανά σύμμαχος της Δύσης; απάντησε: «Ναι, φυσικά, όταν τελειώσει ο πόλεμος», επιβεβαιώνοντας ότι ήθελε να δώσει προτεραιότητα στην αρχή της πραγματικότητας έναντι των ηθικών συλλογισμών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί λοιπόν για εκείνη μια απλή παρένθεση που, αφού έκλεισε, θα καταστήσει επιτέλους δυνατή την υλοποίηση του σχεδίου της συμμαχίας με τη Ρωσία του Πούτιν. Στη συνέχεια, απλώς θα διορθώσει τη δήλωσή της εξηγώντας ότι ήταν απαραίτητο να κατανοήσουμε τη «Ρωσία» και όχι τον «Πούτιν». Ωστόσο, είναι πράγματι ο ίδιος ο Πούτιν για τον οποίο μιλάμε όταν γνωρίζουμε την ιστορία των πρώην σχέσεών του με τον κύριο του Κρεμλίνου.  

Ως εκ τούτου, το στρατηγικό της έργο παραμένει αμετάβλητο, ένα έργο που συνίσταται στην έξοδο της Γαλλίας από την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Η απέχθειά του για αυτόν τον οργανισμό που είναι ωστόσο ο εγγυητής της συλλογικής μας ασφάλειας στην Ευρώπη δεν αντανακλά μια στρατηγική σκέψη, αλλά μια ιδεολογική έκρηξη. Ο αντιατλαντισμός είναι η μόνη της πυξίδα και το στρατηγικό συμφέρον της Γαλλίας, λαμβάνοντας υπόψη τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα και τις συμμαχίες της, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Αντιμέτωπες με τη Ρωσία του Πούτιν, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να αποφύγουν την κλιμάκωση επικεντρώνοντας τη δράση τους στις οικονομικές κυρώσεις. Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να ασκήσετε εξουσία χωρίς να φτάσετε μέχρι τη στρατιωτική εμπλοκή. Όμως η Λε Πεν δεν πιστεύει στις κυρώσεις. Στις 24 Μαρτίου 2017, έγινε δεκτή από τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο κατά τη διάρκεια της γαλλικής προεδρικής εκστρατείας. Δήλωσε με την ευκαιρία αυτή:  «Δεν πιστεύουμε σε μια διπλωματία απειλών, κυρώσεων ή σε μια διπλωματία εκβιασμού που η Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς, εφαρμόζει ολοένα και περισσότερο εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας και κατά των ίδιων των μελών της», επαναλαμβάνοντας ακριβώς την ομιλία του αρχηγού του Κρεμλίνου.

Η αναγκαστική αναγνώριση της βαρβαρότητας του Πούτιν δεν την οδήγησε να τροποποιήσει τη στρατηγική της γραμμή, ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία και στην άρνησή της να παραδώσει όπλα στην Ουκρανία. Ο παλιός θαυμασμός του για τον Πούτιν τον εμποδίζει να κατανοήσει την πραγματικότητα του καθεστώτος. Μέσα από τα ιδεολογικά του γυαλιά, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον άνθρωπο που είναι ο Πούτιν ούτε τη φύση του έργου του. Αρνείται να τον δει ως δικτάτορα. Για αυτήν, είναι αυθεντικά Ρώσος και δεν μπορεί να κριθεί από τα δυτικά μας πρότυπα. Πιστεύει ότι η Ρωσία έχει μια δικαιολογημένη αίσθηση ότι δεν λαμβάνει από εμάς τον σεβασμό που δικαιούται να περιμένει από μια μεγάλη δύναμη. Όπως μια ορισμένη γαλλική δεξιά είδε στον Χίτλερ τη δεκαετία του 1930 τον φορέα ενός νέου κόσμου, μιας νέας Ευρώπης, εντυπωσιάζεται από τον Πούτιν, ελπίζοντας, όπως αυτή η δεξιά πτέρυγα στο παρελθόν, να βρει μια θέση για τη Γαλλία στη νέα υπό κατασκευή Ευρώπη. Φιλοδοξεί για μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων όπου η Γαλλία θα είναι προνομιούχος σύμμαχος της Ρωσίας του Πούτιν, αυτό που αποκάλεσε το 2017 έναν νέο κόσμο που ενσαρκώνουν ο Τραμπ και ο Πούτιν.

Η Λε Πεν δεν κατάλαβε ότι η Ρωσία του Πούτιν είναι, όπως η Γερμανία του Χίτλερ και η Ρωσία του Στάλιν, ένα ολοκληρωτικό κράτος, ένας επιθετικός ιμπεριαλισμός, από τον οποίο πρέπει να προστατευτούμε. Δεν καταλάβαινε ότι η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ με αντάλλαγμα τη ρωσική συμμαχία θα άφηνε τη Γαλλία ανυπεράσπιστη και απομονωμένη, και ότι η Ρωσία δεν επιδιώκει τόσο να δημιουργήσει νέες συμμαχίες όσο να αποδυναμώσει τους ανταγωνιστές της και τους γείτονές της.

Πώς μπορούμε να φανταστούμε χωρίς να τρέμουμε, ως Ευρωπαίοι και Ευρωπαϊστές, ότι η Λε Πεν θα μπορούσε, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να «προστατέψει» τη Γαλλία εγκαταλείποντας τη μοναδική συμμαχία που είναι ικανή σήμερα να διαφυλάξει την ανεξαρτησία και τις ελευθερίες μας, στην προκειμένη περίπτωση την Ατλαντική Συμμαχία, προς όφελος μιας συμμαχίας με ολοκληρωτικό και επιθετικό Κράτος! Θα μπορούσε η Γαλλία να διαπράξει μια τέτοια πράξη αυτοχειρίας;