Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Ψυχραιμία παιδιά!

Μετά και την εκδήλωση της στρατιωτικής επιθετικότητας του καθεστώτος Πούτιν, ο εμπύρετος λόγος επανεμφανίσθηκε και στην εγχώρια πολιτική σκηνή, γράφοντας και μιλώντας για την τρίτη πολεμική σύγκρουση, η οποία πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι επέρχεται.

Υπήρξαν, σε έναν πρώτο χρόνο, ορισμένες σκόρπιες αναφορές περί του επικείμενου Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (ναι, επί λέξει) από «καθαρόαιμες» συντηρητικές γραφίδες, σφόδρα αντίθετες σε κάθε ιδέα παγκοσμιοποίησης και σε κάθε ιδέα φιλελευθερισμού, που υποστήριξαν ανοιχτά ότι η τρίτη κατά σειρά παγκόσμια πολεμική σύγκρουση βρίσκεται προ των πυλών της ανθρωπότητας, λόγω κυρίως της αντιπαράθεσης διαφορετικών πολιτισμικών πλεγμάτων.

Ακολούθησαν, αμέσως μετά, πούρες φιλελεύθερες (;) φωνές που έβλεπαν τον έξω από εδώ να καταφθάνει, επειδή επικρατεί μικρόνοια σε ορισμένους λαούς, όπως είναι ο ημέτερος, που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το αληθινό τους συμφέρον  βρίσκεται στην καθολική αυτοαναίρεσή τους και την ολοκληρωτική (πολιτισμική, οικονομική, πολιτική) αφομοίωσή τους από το άρμα της Δύσης, χωρίς να διευκρινίζουν το νοηματικό περιεχόμενο της έννοιας της Δύσης και δίχως να αναφέρεται ότι η Χώρα μας είναι, από δεκαετίες, οργανικό μέρος του δυτικού συστήματος.

Σε αυτές τις δύο «σχολές σκέψης» έσπευσε να προστεθεί και μια τρίτη, η περισσότερο αναμενόμενη. Αυτή πυκνώνεται από ορισμένες αυθεντικές φωνές της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς, που εμφανίζεται πεπεισμένη ότι η ιμπεριαλιστική ασυμμετρία και η ύπαρξη του ΝΑΤΟ στον μεταδιπολικό κόσμο είναι θέμα χρόνου να εκβάλει σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος θα αποτελέσει και την ιστορική ταφόπλακα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, σε αυτήν την τρίτη οπτική υπάρχει μια ισχυρή δόση αλήθειας κατά το ότι η Ευρωατλαντική Συμμαχία συγκροτήθηκε πράγματι από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τους συμμάχους της ως ένας συνασπισμός – αντίβαρο στις γεωπολιτικές ορέξεις της Σοβιετικής Ένωσης και του ευρύτερου σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Μετά την πτώση των ανελεύθερων καθεστώτων της δικτατορίας επί του προλεταριάτου, η αρχική αιτία ύπαρξης του ΝΑΤΟ απαλείφθηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις ή, τουλάχιστον, φαινόταν ότι είχε οριστικά απαλειφθεί. (Ο φιλελεύθερος Μακρόν έχει κάνει λόγο ακόμη και για “εγκεφαλικά νεκρό” ΝΑΤΟ).

Ωστόσο, οι ίδιες οι τραγικές εξελίξεις έρχονται να αποδείξουν ότι η διατήρηση του ΝΑΤΟ δεν είναι απλά και μόνον απόρροια κάποιου είδους αμερικανικής εμμονής, αλλά, αντιθέτως, αντιστοιχεί σε μια λειτουργική και θεσμική ανάγκη του δυτικού κόσμου.

Η ύπαρξή του δεν συνεπάγεται, εντούτοις, ότι ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ante portas. Πρώτον, γιατί το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν κινείται προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά μάλλον ακολουθεί μια αμυντική πορεία. Δεύτερον, γιατί μια τέτοια εσχατολογικής υφής προσέγγιση συσκοτίζει πλήρως τον ρόλο του κινεζικού παράγοντα, ο οποίος δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι προτίθεται να γίνει εσαεί υπάκουος συνεργάτης των Αμερικανών. Τρίτον και κυρίως, γιατί στη διεθνή πολιτική καλό θα είναι να μην υποτιμάται το συμφέρον των εθνικών κρατών και, από την άποψη αυτή, κάθε άλλο παρά βέβαιο πρέπει να θεωρείται ότι το συμφέρον της Αμερικής και της Ρωσίας υπαγορεύει τη μεταξύ τους πολεμική αντιπαράθεση και τη διεξαγωγή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.