Κουτσούμπας ή η επιστροφή της Αλέκας

Μόνο συγκυριακό δεν είναι το σημερινό «όχι» που φέρεται να διατρανώνει υπερήφανα και αλύγιστα ο Περισσός στον Ουκρανό Πρόεδρο και στην ομιλία του την ερχόμενη Πέμπτη μέσω τηλεδιάσκεψης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μετά από τη σχετική πρόσκληση που του απεύθυνε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Υπέρ της διαπίστωσης αυτής συνηγορούν αρκετές κεντρικές παρεμβάσεις του ΚΚΕ μετά την ανάδειξη στην ηγεσία της κομματικής ιεραρχίας Δημήτρη Κουτσούμπα. Ένα στοιχείο είναι βέβαια η εν γένει πολιτική στάση που τηρεί το εν Ελλάδι Κομμουνιστικό Κόμμα από την αρχή της στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία. Εξαρχής η ηγετική κομματική ελίτ, πρωτοστατούντος του Δ. Κουτσούμπα, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους και σε όλα τα φόρα ότι η Ελλάδα πρέπει να μην έχει την παραμικρή συμμετοχή στον πόλεμο.

«Αυτή η κυβέρνηση εδώ και χρόνια έχει στηρίξει και ενσωματώσει ναζιστικές οργανώσεις, διώκει και φυλακίζει, κομμουνιστές, έχει θέσει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας. Είναι προφανής η στάση μας και το ίδιο θα κάναμε αν ερχόταν ο Πούτιν ή ο Μπάιντεν», υποστηρίζει ο σχετικά νέος στο ύπατο κομματικό αξίωμα Δ.. Κουτσούμπας. Πρέπει να σταματήσει άμεσα κάθε βοήθεια (συγγνώμη: εμπλοκή) της Ελλάδας στον πόλεμο που μαίνεται στην ουκρανική εδαφική επικράτεια.

Κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ, αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, συμμετρικά, επιστροφή στον αποκλειστικό εθνικό ορίζοντα και αγώνας για την παγκόσμια ταξική αλληλεγγύη, λοιπόν. Αυτό όμως είναι μάλλον η κορύφωση μιας πολιτικής που αταλάντευτα ακολουθεί η νέα κομματική ηγεσία, σχεδόν άμα τη αναλήψει των ανώτατων κομματικών της ευθυνών.

Έχει προηγηθεί η δριμεία αυτοκοκριτική, που γυροφέρνει, αν δεν εγγίζει, τα όρια του αυτομαστιγώματος αναφορικά με τη συνεργασία του Περισσού με την ανανεωτική αριστερά, την επακόλουθη σύμπραξη για τη δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝ και το διάλειμμα της συγκυβέρνησης με την Νέα Δημοκρατία υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Κάθε άλλος κομματικός σχηματισμός στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς βαπτίζεται ως «ροζ Δεξιά» και «δεκανίκι του συστήματος»

Αυτός ο ιδιότυπος κομματικός αυτισμός δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων αλλά επεκτείνεται και σε διεθνές επίπεδο. Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ αρνείται, μέχρι και σήμερα, να μετεξελιχθεί σε σοσιαλιστικό ή ακόμη και σοισαλδημοκρατικό κόμμα, όπως αυτά που αναδύθηκαν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή την επαύριον της πτώσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Έτσι, ο κομματικός απομονωτισμός ντουμπλάρεται και από την συνεργασία του με τα ελάχιστα κομμουνιστικά κομματικά υποκείμενα που κινούνται στο ίδιο ιδεολογικό μήκος του μαρξισμού – λενινισμού. Λογική απόρροια της αυτοπεριχαράκωσης αυτής είναι το ΚΚΕ να επαναφέρει δυναμικά στο επίκεντρο της πολιτικού βίου του τόπου το σύνθημα του Περισσού στα χρόνια της Αλέκας:

«πέντε κόμματα, δυο πολιτικές, το οποίο διακινήθηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Αλέκας Παπαρήγα στο τιμόνι του κόμματος. Δηλαδή, ένας pro –pdf κομματικός επαρχιωτισμός, στο όνομα πάντοτε της Προόδου.