Ο πόλεμος του 1999, έφερε τον Πούτιν στην εξουσία – Ο Ρωσο-Ουκρανικός πρέπει να τον γκρεμίσει

Πριν από είκοσι δύο χρόνια, ένας φαύλος πόλεμος έφερε στην εξουσία τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Έκτοτε, ο πόλεμος παρέμεινε ένα από τα κύρια εργαλεία του, το οποίο και χρησιμοποίησε χωρίς να πτοηθεί σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του.

Όπως έγραψε στον Guardian ο γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος Jonathan Littell, ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπάρχει χάρη στον πόλεμο, έχει ευδοκιμήσει μέσα από τον πόλεμο. Ας ελπίσουμε τώρα ότι ένας πόλεμος θα τον ρίξει επιτέλους από το βάθρο του.

Η γρήγορη καταξίωση

Τον Αύγουστο του 1999, ένας άγνωστος τότε Βλαντιμίρ Πούτιν διορίστηκε πρωθυπουργός όταν ο προκάτοχός του αρνήθηκε να συγχωρήσει την πλήρη επανεισβολή στην Τσετσενία. Ο Πούτιν, ωστόσο, ήταν έτοιμος, και σε αντάλλαγμα για την άνευ όρων υποστήριξή τους, έδωσε στους στρατούς τα ελεύθερα ηνία, επιτρέποντάς τους να εκδικηθούν την ταπεινωτική ήττα του 1996 με αίμα και φωτιά.

Το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου, ένας ηλικιωμένος και συντετριμμένος Μπόρις Γιέλτσιν παραιτήθηκε, παραδίδοντας την προεδρία σαν δώρο. Τον Μάρτιο του 2000, αφότου υποσχέθηκε περίφημα να «γραπώσει τους τρομοκράτες ακόμη και στα σπίτι τους», ο Πούτιν εξελέγη θριαμβευτικά πρόεδρος. Με εξαίρεση τα τέσσερα χρόνια της θητείας του, ως πρωθυπουργός (από το 2008, έως το 2012), από τότε κυβερνά τη Ρωσία.

Ο Πούτιν σύντομα αποδείχθηκε λαμπρός, ιδιαίτερα στο να εκμεταλλεύεται κάθε αδυναμία και τους διχασμούς της Δύσης. Του πήρε χρόνια για να συντρίψει τους Τσετσένους και να εγκαθιδρύσει εκεί ένα καθεστώς μαριονέτας, αλλά τα κατάφερε. Το 2008, τέσσερις μήνες αφότου το ΝΑΤΟ υποσχέθηκε μια πορεία προς την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας, συγκέντρωσε τους στρατούς του για «ελιγμούς» στα γεωργιανά σύνορα και εισέβαλε στη χώρα σε πέντε ημέρες, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία δύο αποσχισμένων «δημοκρατιών».

Η γέννηση του Ουκρανικού ζητήματος

Το 2014, όταν ο ουκρανικός λαός, μετά από μια αιματηρή επανάσταση, ανέτρεψε τον φιλορώσο πρόεδρό του, ο οποίος είχε γυρίσει την πλάτη του στην Ευρώπη πλήρως για να ευθυγραμμιστεί με τη Μόσχα, ο Πούτιν εισέβαλε γρήγορα και προσάρτησε την Κριμαία, κάνοντας πραγματικότητα ιστορικά, την πρώτη απροκάλυπτη αρπαγή στην Ευρώπη από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Όταν οι ηγέτες μας, σοκαρισμένοι και σαστισμένοι, απάντησαν με κυρώσεις, ανέβασε τα ηνία και προκάλεσε εξεγέρσεις στο Ντονμπάς, μια ρωσόφωνη περιοχή της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του κρυφά, για να συντρίψει έναν αδύναμο ουκρανικό στρατό και να δημιουργήσει δύο νέες αποσχισμένες «δημοκρατίες». όπου έκτοτε σιγοβράζει ένας υφαίρπων πόλεμος.

Έτσι ξεκίνησε αυτό που οι Γάλλοι θα αποκαλούσαν το fuite en avant του, την «πτήση προς τα εμπρός». Σε κάθε βήμα η Δύση τον καταδίκαζε και προσπαθούσε να τον τιμωρήσει, με ήπια και αναποτελεσματικά μέτρα, με την μάταιη ελπίδα να τον αποθαρρύνει. Και σε κάθε βήμα, διπλασιαζόταν η δράση του και απλώς προχωρούσε πιο πέρα.

Η λύση

Η μόνη λύση για να λήξει αυτός ο πόλεμος, που πλέον μαίνεται ανοιχτά, είναι να λήξει, από τον πυρήνα του, δηλαδή από την δική του ελίτ. Οι κυβερνήσεις από όλες τις χώρε δείχνουν να επικεντρώνονται στην τιμωρία των Ρώσων «ολιγαρχικών», αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι ο Πούτιν δεν έχει τίποτα άλλο παρά περιφρόνηση για αυτούς και πως  δεν νοιάζεται για τις απόψεις ή τα περιουσιακά τους στοιχεία. Τους θεωρεί απλές αγελάδες μετρητών, που βρίσκονται στα χωράφια του, για να τις αρμέγουν για τις δικές του ανάγκες.

Οι δυτικές κυρώσεις πρέπει να στοχεύουν τους ανθρώπους που επιτρέπουν πραγματικά τις ενέργειες του Πούτιν: Ολόκληρο τον ανώτερο μηχανισμό ασφαλείας και τη διοίκηση. Όχι μόνο σε λίγες δεκάδες άτομα που έχουν ήδη στοχοποιηθεί, αλλά σε χιλιάδες ανωτέρους υπαλλήλους της προεδρικής διοίκησης, του στρατού και των υπηρεσιών ασφαλείας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι δισεκατομμυριούχοι, αλλά όλοι είναι πολυεκατομμυριούχοι. Και έχουν πολλά συμφέροντα, που κινδυνεύουν να χάσουν.