Πούτιν Ουκρανία: Ο λόγος που αποφάσισε την εισβολή

Αν και ο Πούτιν μέχρι σήμερα νωρίς το πρωί έλεγε ότι δεν θα γίνει εισβολή στην Ρωσία, τελικά το αποφάσισε. Με διάγγελμα του ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία χτυπώντας στρατηγικούς στόχους. 

Μέχρι τώρα, οι ρωσικές δυνάμεις συγκρούονται σε όλη την έκταση μεταξύ της Ουκρανίας και των λαϊκών δημογρατιών.  Ο ίδιος ο Πούτιν όριζε ως στόχο την «αποναζιστικοποίηση» και «αποστρατιωτικοποίηση» της Ουκρανίας.

Στόχος η ταχύτητα της επιχείρησης

Ο στόχος του Πούτιν ήταν να κάνει μία γρήγορη στρατιωτική επιχείρηση πλήττοντας στρατηγικούς στόχους, προτού οι Δυτικοί επιβάλλουν τις κυρώσεις. Ακόμη, ο σκοπός της επιχείρησης είναι να λυγίσει την αμυντική υποδομή της χώρας και την επιτάχυνση της αλλαγής της Κυβέρνησης.

Οι μέχρι τώρα ανακοινώσεις της ρωσικής πλευράς παραπέμπουν στην επιλογή να μη χτυπηθούν άμαχοι, αν και ο βαθμός στον οποίο αυτό είναι εφικτό εξαρτάται από το είδος και τη διάρκεια των επιχειρήσεων, με την πρόσφατη ιστορία να δείχνει ότι πολλές φορές «χειρουργικά χτυπήματα» είχαν τραγικά αποτελέσματα.

Ο λόγος που γίνεται τώρα

Η Ρωσία είχε κάνει σαφές από την περασμένη άνοιξη ότι εξέταζε το ενδεχόμενο να κατοχυρώσει στρατιωτικά ότι η Ουκρανία δεν θα γινόταν μέλος του ΝΑΤΟ και θα επιλυόταν σύμφωνα με τις ρωσικές θέσεις η κρίση στα ανατολικά, σε μια επανάληψη, σε μεγαλύτερη κλίμακα, της κίνησης του 2008 στη Γεωργία.

Το κρίσιμο σημείο ήταν ότι η Ρωσία ζήτησε ταυτόχρονα μια επίλυση του ουκρανικού ζητήματος στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Μινσκ, δηλαδή με αυτονομία των ανατολικών περιοχών και ένα διαφορετικό καθεστώς συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη με χαρακτηριστικά την μη επέκταση του ΝΑΤΟ, ξεκινώντας από τη ρητή δέσμευση ότι δεν θα γίνει η Ουκρανία μέλος του ΝΑΤΟ και την επιστροφή σε μια συνθήκη ως προς τη διάταξη ενόπλων δυνάμεων ανάλογη με αυτή που ίσχυε στη δεκαετία του 1990.

Στη διαπραγμάτευση που ακολούθησε, με τις επικοινωνίες σε διάφορα επίπεδα, από τις συνομιλίες σε επίπεδο κορυφής, μέχρι τις συναντήσεις στο «σχήμα της Νορμανδίας», η Ρωσία δεν πήρε τις εγγυήσεις που ήθελε.

Την ίδια στιγμή η ρητορική ιδίως του ίδιου του Πούτιν έδειξε ότι η Ρωσία εκτιμούσε ότι η Δύση είχε ήδη πάρει την επιλογή να κινηθεί στην κατεύθυνση ενός Νέου Ψυχρού Πολέμου που στον ορίζοντά του είχε την άσκηση πολλαπλής πίεσης, στρατιωτικής και πολιτικής προς τη Ρωσία. Αυτό εκφράστηκε με την κατ’ επανάληψη αναφορά σε «κυρώσεις που θα επιβληθούν ούτως ή άλλως».

Τα επόμενα βήματα

Η κίνηση της Ρωσίας δείχνει να στηρίζεται σε μια εκτίμηση ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα είναι γρήγορες. Έχοντας αυτό κατά νου, τα κόστη από τις μεγάλες κυρώσεις θα μπορέσουν να τα αντέξουν και έτσι να έχουν τα οφέλη από την αλλαγή στρατιωτικού συσχετισμού στο έδαφος.

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν ότι δεν θα έχουν συνεχιζόμενη και φθοροποιό αντίσταση από την πλευρά της Ουκρανίας και ότι δεν θα χρειαστεί να διαχειριστούν μια μακρά διαδικασία κατοχής ουκρανικού εδάφους, πέραν των ανατολικών επαρχιών όπου είναι πιθανός στόχος των επιχειρήσεων η ενσωμάτωση στις «λαϊκές δημοκρατίες» του πλήρους εδάφους που είχαν ως διοικητικές περιφέρειες της Ουκρανίας.

Το άλλο πραγματικό ρίσκο της ρωσικής κίνησης είναι ακριβώς η διαμόρφωση «φιλικού καθεστώτος» στην Ουκρανία, που δεν είναι καθόλου δεδομένου ότι θα έχει τη συναίνεση της ουκρανικής κοινωνίας. Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν η διαμόρφωση στην Ουκρανία μιας πολιτικής κατάστασης που θα αποδεχόταν τα «τετελεσμένα» στο έδαφος. Και βέβαια υπάρχει από εκεί και πέρα το ερώτημα εάν η ρωσική κίνηση, που προσπαθεί να προλάβει αυτό που ορίζει ως συνολική δυτική επιθετικότητα, τελικά καταλήξει απλώς να επιταχύνει τη μετάβαση σε ένα τοπίο μεγαλύτερης διεθνούς αποσταθεροποίησης.