Υπόθεση Γιακουμάκη: Τα βασανιστήρια, η εξαφάνιση και ο τραγικός επίλογος

Την τελευταία φορά που θα έβλεπε κάποιος ζωντανό τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, το ημερολόγιο θα έγραφε 6 Φεβρουαρίου του 2015. Το μεσημέρι εκείνης της Παρασκευής, ο 20χρονος φοιτητής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, θα έφευγε βιαστικά απ’ την εστία και το δωμάτιό του, αφήνοντας πίσω το πορτοφόλι του, το μπουφάν, το πάσο και το κινητό του -«προέκταση του χεριού του» θα το χαρακτήριζε αργότερα η μητέρα του.

Ο συγκάτοικός του θα υποστήριζε ότι εκείνη η ημέρα ξεκίνησε όπως όλες, με τον Βαγγέλη να μη δείχνει να τον απασχολεί κάτι ιδιαίτερα, τουλάχιστον στην αρχή.

Ο Γιακουμάκης θα πει τότε απλώς ένα «φεύγω», χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, κάτι αρκετά ασυνήθιστο για εκείνον, δεν έφευγε ποτέ χωρίς να πει στον συγκάτοικό του για που το έβαλε

«Όλο το πρωί ήταν όπως πάντα», θα πει σε εφημερίδα. «Πήγαμε μαζί στο μάθημα και γύρω στις 12.00 πήραμε βαθμούς. Γυρίσαμε με μια μεγάλη παρέα στο δωμάτιό μας και κάναμε χαβαλέ, γκρινιάζοντας για τη βαθμολογία μας. Ο Βαγγέλης έλεγε: ”Τι βαθμοί είναι αυτοί; Πέρσι είχα 16, φέτος 12”. Δεν ήταν όμως η εξαίρεση. Όλοι εκεί ήμασταν, στο 12 με 13».

Έκατσαν μαζί στο δωμάτιο και μετά τα σπιτικά κεφτεδάκια που τον κέρασε ο συγκάτοικός του, ο Γιακουμάκης βγήκε και κατευθύνθηκε προς την εξωτερική τουαλέτα της εστίας. Στον γυρισμό, «δεν ήταν τρομαγμένος. Φαινόταν, ωστόσο, να είναι στον κόσμο του. Μου μιλούσε και το μυαλό του ήταν αλλού», θα συνεχίσει ο ίδιος άνθρωπος.

Ο Γιακουμάκης θα πει τότε απλώς ένα «φεύγω», χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, κάτι αρκετά ασυνήθιστο για εκείνον, δεν έφευγε ποτέ χωρίς να πει στον συγκάτοικό του για που το έβαλε. Ήξερε όμως ότι ο συγκάτοικός του είχε χάσει τα κλειδιά του και έτσι τον ρώτησε αν ήθελε να του αφήσει τα δικά του ή να τα πάρει μαζί του.

«Του λέω ”αν αργήσεις και δεν γυρίσεις πριν φύγω, το δωμάτιο θα μείνει ανοικτό”. Έκανε μια κίνηση σαν να έβαζε τα κλειδιά στην κλειδαριά. Και πάλι, όμως, από την αφηρημάδα που είχε, τα ξανάβγαλε και τα πήρε μαζί του».

Αυτό συνέβη στις 13.50. Ήταν η τελευταία φορά που κάποιος θα έβλεπε τον 20χρονο φοιτητή ζωντανό.

Η εξαφάνιση

Το παρατημένο του κινητό στο δωμάτιο της εστίας, χτυπούσε, αλλά δεν το σήκωνε κανείς. Ήταν η μητέρα του, που όσο περνούσε η ώρα, ανησυχούσε όλο και περισσότερο. Στις 7 το απόγευμα θα τηλεφωνήσει σε συμφοιτητές του, αλλά κανείς δεν θα ξέρει πού είναι ο Βαγγέλης.

«Τον έπαιρνα τηλέφωνο όλο το απόγευμα και δεν το σήκωνε», θα πει η ίδια. «Αρχίσαμε να ανησυχούμε και πήραμε τους φίλους του μήπως ξέρανε κάτι».

Γύρω στις 10 το βράδυ, φοιτητές της σχολής θα χωριστούν σε ομάδες και θα αρχίσουν να τον ψάχνουν -χωρίς αποτέλεσμα.

Αρχικά οι έρευνες θα επικεντρωθούν στην ευρύτερη περιοχή της σχολής. Αστυνομία, άνδρες της ΕΜΑΚ, εθελοντικές οργανώσεις αλλά και ένα ελικόπτερο θα αρχίσουν να χτενίζουν το μέρος από την επόμενη ημέρα, αλλά και την παραλίμνια περιοχή.

Πολλά από τα παραπάνω, θα ακουστούν και στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη. «Οι Κρητικοί τον έκλειναν στην ντουλάπα και για να βγει έπρεπε να πει ένα τραγούδι», θα πει ένας μάρτυρας. Του πετούσαν μάλιστα και κέρματα μέσα στην ντουλάπα, παριστάνοντας ότι παίζουν με ένα ζωντανό τζουκ μποξ.

Αργότερα οι ίδιοι οι Κρητικοί θα περιγράψουν στις μαρτυρίες τους τις πράξεις τους ως «αγορίστικα παιχνίδια», πειράγματα σε φιλικό επίπεδο. «Δεν είμαστε τραμπούκοι, ούτε φονιάδες», θα δηλώνουν αρνούμενοι ότι έκαναν καψόνια, θεωρώντας μάλιστα άδικη τη στοχοποίησή τους.

Κατά τη διάρκεια των αποκαλύψεων, η μητέρα του Γιακουμάκη θα θυμηθεί ένα περίεργο γεγονός που είχε συμβεί στις αμέσως προηγούμενες Απόκριες. Μια καθηγήτρια της σχολής της είχε τηλεφωνήσει, προκειμένου να την ενημερώσει πως εξαιτίας κάποιων προβλημάτων με κάποια παιδιά, το συμβούλιο των καθηγητών και ο διευθυντής αποφάσισαν να αλλάξουν όροφο και δωμάτιο στον Βαγγέλη.

«Δεν συμβαίνει τίποτα μαμά, αστεία κάνουμε» θα της πει ο ίδιος, αν και αργότερα θα γίνει γνωστό ότι οι συμφοιτητές του γι’ αυτό το γεγονός θα τον φωνάζουν «ρουφιάνο» στους διαδρόμους της σχολής.

Το χειρότερο σενάριο γίνεται πραγματικότητα

Στις 15 Μαρτίου, στις 7:40 το πρωί της Κυριακής, ένα ζευγάρι που περνούσε απ’ την περιοχή Ανατολή, μόλις 800 μέτρα από τη Γαλακτοκομική Σχολή, θα αντιμετωπίσει πρόβλημα με το αυτοκίνητο του που κόλλησε στη λάσπη. Στην προσπάθεια τους να βρουν κάποιο αντικείμενο για να ξεκολλήσουν τις ρόδες, θα εντοπίσουν τυχαία ένα πτώμα σε προχωρημένη σήψη στην περιοχή.

Στο σημείο θα σπεύσουν αμέσως οι αστυνομικές δυνάμεις καθώς και ο ιατροδικαστής Θεόδωρος Βουγιουκλάκης. Γρήγορα θα επιβεβαιώσουν ότι μπροστά τους έχουν το άψυχο σώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, 37 ημέρες από την εξαφάνισή του. Ο θείος του, Γιώργος Βιρδιαδάκης, θα κληθεί επί τόπου και θα αναγνωρίσει τη σορό.

Ο 20χρονος έφερε τραύμα στο δεξί χέρι, ενώ στα αριστερά του ήταν πεσμένο ένα μαχαίρι. Φορούσε τα ίδια ρούχα με εκείνα που είχαν αναφερθεί την ημέρα της εξαφάνισής του. Ένα σκούρο φούτερ με τη λέξη ITALIA, τζιν παντελόνι και μαύρα μποτάκια. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης πέθανε την ημέρα που εξαφανίστηκε.

Οι έρευνες για τα αίτια και τις συνθήκες του θανάτου του άτυχου φοιτητή θα συνεχιστούν και τις επόμενες ημέρες, παράλληλα με τις αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια που του έκαναν κάποιοι συμφοιτητές του.

Μετά την εύρεση του άψυχου σώματός του, θα διοργανωθούν μία σειρά από συγκεντρώσεις και πορείες εναντίον της βίας και του εκφοβισμού σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας στη μνήμη του. Στις 4 Ιουλίου 2016, θα έρθει στο φως και ένα αποκαλυπτικό βίντεο τραβηγμένο από κινητό, με τραμπουκισμούς και άσκηση βίας εναντίον του.

Οι πέντε από τους οκτώ θα κριθούν ένοχοι, όπως και πρωτόδικα, ενώ για τους υπόλοιπους τρεις κατηγορούμενους, που εκείνη την περίοδο ήταν ανήλικοι, το δικαστήριο θα αποφανθεί ότι τέλεσαν τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται.

Την ώρα της ανακοίνωσης της απόφασης από την πρόεδρο η μητέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη θα ξεσπάσει σε λυγμούς και θα πέσει στην αγκαλιά του συζύγου της.