ΣΥΡΙΖΑ: Ο Τσίπρας ανακατεύει την τράπουλα

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, πρόσφατα συγκρότησε μια επιτελική «ομάδα συμβούλων», οι οποίοι μαζί με τους παλιούς (Χουλιαράκης, Λιάκος, Καϊδατζής, Καλπαδάκης κλπ.) θα επιχειρήσουν να συμβάλλουν πιο τεχνοκρατικά στη χάραξη πολιτικής, στην επεξεργασία προτάσεων, ακόμη και στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του κόμματος.

Αυτά, όσον αφορά τον τυπικό χαρακτήρα του πράγματος. Γιατί η ουσία βρίσκεται αλλού. Ίσως να είναι η πρώτη φορά που ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να κάνει πολιτική αλλιώς, με διαφορετικό τρόπο. Με νέους ανθρώπους, με πρόσωπα έξω από τον ιστορικό κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ιδιαίτερο «σεβασμό» στα «φθαρμένα προϊόντα» και τις παραλυτικές ισορροπίες του κόμματος. Επιπρόσθετα, ίσως να είναι και ένα σημείο καμπής για τον ίδιο. Να αποτελεί το πρώτο βήμα για να απεγκλωβιστεί από την ομηρία και την ιδιότυπη αιχμαλωσία που του έχει επιβάλλει το κόμμα-οχυρό, ο «βαθύς ΣΥΡΙΖΑ» της Κουμουνδούρου.

Πάμε σε ένα δυο χαρακτηριστικά tips της σχετικής πρωτοβουλίας.

Πρώτο, για την διαδικασία που τηρήθηκε. Είναι βέβαιο ότι την «ομάδα συμβούλων» ο «βαθύς ΣΥΡΙΖΑ» την πληροφορήθηκε από τις εφημερίδες. Ούτε Γραμματείες και Πολιτικά Κέντρα, ούτε πολύωρες συνεδριάσεις για το «πως» και το «ποιοι». Κυρίως ούτε ισορροπίες και αέναοι συμβιβασμοί, έτσι ώστε να εκπροσωπηθούν όλες οι ομάδες, οι υποομάδες και οι ανθυποομάδες της Κουμουνδούρου. Άσκηση προεδρικού δικαιώματος, όπως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Και για όσους «ξαφνιάσθηκαν» και ένιωσαν άβολα τι να κάνουμε; Tα παράπονα σας στον Δήμαρχο. Αν βέβαια είχε καταφέρει να εκλέξει έστω και έναν δήμαρχο σε όλη την Ελλάδα ο Σκουρλέτης και το κόμμα του.

Δεύτερο, για την ουσία. Όλα τα ονόματα της «ομάδας συμβούλων» του Τσίπρα είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε άγνωστα στο ευρύ κοινό. Με λίγες εξαιρέσεις βέβαια. Αυτός ο «αγνωστικισμός», μάλλον για καλό είναι. Γιατί αν ήταν «γνωστά», πρόσωπα δηλαδή από τον κύκλο των «συνήθων υπόπτων», το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ήταν γνωστά για καλό. Αν ήταν γνωστά από τα μίντια, μάλλον θα ανήκαν στην ευάριθμη κατηγορία των «μαϊντανών». Αν είχαν γίνει γνωστά από την πολιτική, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν πιστεύουν (μάλλον δίκαια) ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας βαθμολογείται αρκετά κάτω του μετρίου; Aρα κάθε απόπειρα ανανέωσης, διεύρυνσης και εμπλουτισμού του πολιτικού προσωπικού δεν μπορεί παρά να αποτελεί θετικό γεγονός. Τα υπόλοιπα θα κριθούν στην πράξη.

Τρίτο, οι περισσότεροι «σύμβουλοι» περιλαμβάνονται άνετα στην κατηγορία των τεχνοκρατών. Και Χάρβαρντ και Οξφόρδη και Zαν Μονέ και γενικώς σημαντική εκπροσώπηση της Ivy League. Aν αποδειχθούν ικανοί τεχνοκράτες, αυτό θα φανεί. Αν εκτός από τον τεχνοκρατισμό είναι ικανοί να σηματοδοτήσουν και ένα κεντροαριστερό πρόσημο, γιατί μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι υπάρχει πουθενά στον κόσμο ουδέτερη τεχνοκρατία, κι αυτό θα το δούμε. Αλλά οι προθέσεις και οι στόχοι του Τσίπρα είναι προφανείς. Κι αυτό είναι που μετράει αυτή τη στιγμή.

Αυτά για την αρχή. Στην πολιτική ως γνωστόν, λίγα πράγματα κρίνονται από τις καλές προθέσεις και τις «έξυπνες ιδέες». Σε βάθος χρόνου, τα πιο σημαντικά ζητήματα αφορούν το σχέδιο, τη στρατηγική και τα αναγκαία τακτικά βήματα.

Ακόμη και οι πιο καλόπιστοι συνομιλητές με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μοιράζονται τη βεβαιότητα ότι αμετάκλητη προϋπόθεση για να επαναδιεκδικήσει την κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει. Να μετασχηματιστεί σε έναν ευρύχωρο πολιτικό αστερισμό που να επεκτείνεται από το Κέντρο έως την Αριστερά. Με σαφή ευρωπαϊκό, κεντροαριστερό στόχο και προσανατολισμό.

Η διεθνής συγκυρία είναι ευνοϊκή. Από τις ΗΠΑ του Μπάιντεν, έως τη Γερμανία και τις σκανδιναβικές χώρες, μετά από πολλά χρόνια ο κεϋνσιανισμός και η σοσιαλδημοκρατία ξαναγίνονται δημοφιλή πολιτικά trends. «Οι νεοφιλελεύθεροι κρύβονται», όπως έγραψε πρόσφατα ο Γ. Λούλης. Αλλά «οι προοδευτικοί αγνοούνται» πρόσθεσε…

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει επάρκεια να παρακολουθήσει και πολύ περισσότερο να συγχρονιστεί με το νέο momentum. Εγκλωβισμοί στο παρελθόν, αριστερίστικες ιδεοληψίες, κομματικές διαδικασίες-ζόμπι τον έχουν τραυματίσει. Υπερβολές και εμμονές σε κοινωνικά θέματα που δεν ανήκουν στα πλειοψηφικά ζητήματα της κοινής γνώμης (από τον Κουφοντίνα μέχρι τους Ρομά), αλλά εμπνέουν μόνο μικρές μειοψηφίες, τον έχουν καταστήσει εύκολο αντίπαλο για τη ΝΔ. Παλιά πρόσωπα, πολιτικά πτωχευμένα και πνευματικά καθυστερημένα σε άλλες δεκαετίες, ευνουχίζουν κάθε απόπειρα ανανέωσης, φρεσκαρίσματος και μετασχηματισμού. Τον πνίγουν στην κουλτούρα του 3%.

Μετά από μια διετία υπομονής και αμφιταλαντεύσεων φαίνεται ότι κάτι αλλάζει. Ο «βαθύς ΣΥΡΙΖΑ» οδηγείται στη γωνία, όχι με εσωκομματικά δράματα, αλλά με μια βαθμιαία διολίσθηση στο χώρο της γραφικότητας και της ασημαντότητας. Είναι βέβαιο ότι στη νέα τακτική του Τσίπρα υπάρχουν και ρίσκα και αβεβαιότητες. Εύκολα κάποιος μπορεί να προβλέψει ότι η κομματική νομενκλατούρα θα οργανώσει την αντεπίθεσή της, όταν ξυπνήσει και καταλάβει ότι «το πλοίο φεύγει από το λιμάνι». Το προσεχές Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως ο επόμενος σταθμός για να προβάλλει αντίσταση και να επαναδιεκδικήσει αξιώματα και πολιτικά τιμάρια.

Πάντως μιας και μιλάμε για σταθμούς, όσοι ενδιαφέρονται ας ρίξουν μια ματιά στον «Τελευταίο Σταθμό» του Γ. Σεφέρη. Αν είναι μνήμονες, αυτά που γράφει για τη «θάλασσα του Σαλέρνο», σίγουρα κάτι θα τους θυμίσουν.