Ντιέγκο Μαραντόνα: – Ένα θρύλος έφυγε και έγραψε ιστορία

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960, στην πόλη Λανούς και ήταν ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες, αλλά όχι ο τελευταίος, αφού ακολούθησαν ο Ούγκο και ο Ραούλ.

Στις 20 Οκτωβρίου 1976, έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Ήταν η πρώτη επίσημη… γνωριμία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με το ποδόσφαιρο. Μόλις δέκα ημέρες πριν από τα 16α γενέθλιά του, ο «Pibe de Oro» («χρυσό αγόρι), αγωνίστηκε στην εντός έδρας αναμέτρηση με την Ταγιέρες. Αγωνίστηκε με την φανέλα Νο 16 και εντυπωσίασε με το σπουδαίο ταλέντο του. Προπονητής του, ήταν ο Χουάν Κάρλος Μόντες.

Αυτός ο αγώνας, που ολοκληρώθηκε με νίκη (0-1) της Ταγιέρες, ήταν ο πρώτος από τους 688 επίσημους στην διάρκεια της καριέρας του Μαραντόνα, σε συλλογικό και επίπεδο εθνικών ομάδων. Η Μπαρτσελόνα ήταν ο σύλλογος που έφερε το χρυσό αγόρι στην Ευρώπη το 1982 αλλά ο Ντιεγκίτο δέθηκε με την Νάπολι η οποία ήταν ο επόμενος σταθμός της καριέρας του, με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Με την Εθνική Αργεντινής έγραψε ιστορία το 1986 κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό στον τελικό με την Γερμανία (3-2) όπου σε εκείνο το Μουντιάλ πέτυχε και το γκολ κατά της Αγγλίας με το «χέρι του Θεού». Στο κλείσιμο της καριέρας του ο Ντιεγκίτο έπαιξε σε Σεβίλλη και Νιούελς Ολντ Μπόις πριν επιστρέψει για να βάλει τέλος με τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς.

Στις 25 Οκτωβρίου 1997, ο διάσημος Αργεντινός, σε ηλικία 37 ετών, μπροστά σε 70.000 θεατές. αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, φορώντας την φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς, στη νίκη με σκορ 2-1 επί της Ρίβερ Πλέιτ στο Monumental στο Μπουένος Άιρες. Ο αποχαιρετιστήριος αγώνας διεξήχθη μεταξύ της εθνικής Αργεντινής και της Μικτής Κόσμου το Νοέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες μπροστά σε 50.000 θεατές και έληξε με 6-3 υπέρ της Αργεντινής με δύο γκολ του Μαραντόνα. Στις 26 Δεκεμβρίου 2003 η Αρχεντίνος Τζούνιορς μετονόμασε το στάδιό της σε «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα».

Ο «Ντιεγκίτο» αποχώρησε, ολοκληρώνοντας μία διαδρομή, όπου κατάφερε να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών και ένα ακόμα Νέων (με την Αργεντινή), ένα Κύπελλο UEFA, δύο πρωταθλήματα Ιταλίας, ένα ιταλικό Κύπελλο, ένα Ιταλικό Super Cup (όλα με τη Νάπολι), ένα πρωτάθλημα Αργεντινής (με την Μπόκα Τζούνιορς), ένα ισπανικό Κύπελλο κι ένα League Cup (αμφότερα με την Μπαρτσελόνα).

Ντιέγκο ο προπονητής

Η προπονητική καριέρα του Μαραντόνα, άρχισε στη δεκαετία του 1990 προτού εγκαταλείψει την ενεργό δράση, όταν κατά τη διάρκεια της τιμωρίας του, ανέλαβε δύο φορές για μικρό χρονικό διάστημα (μηνών) ομάδες στη χώρα του, αλλά σε ανεπίσημο επίπεδο. Τον Νοέμβριο του 2008, ανέλαβε την εθνική ομάδα τη Αργεντινής νικώντας τη Σκωτία στο ντεμπούτο του με 1-0.

Τον Μάιο του 2011, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Αλ Γουάσλ, ομάδας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου έμεινε για ένα χρόνο. Επανήλθε στα Εμιράτα το 2017 για ακόμη μία χρονιά με την Αλ Φουτζέιρα. Επίσης, για μία χρονιά (2018-19) κάθησε στον πάγκο της Ντοράδος ντε Σιναλόα στο Μεξικό, ενώ το 2019 επέστρεψε στην πατρίδα του ως προπονητής αναλαμβάνοντας τη Χιμνάσια Λα Πλάτα.

Η μάχη για ναρκωτικά

Η σεζόν 1990-1991, αυτή που ακολούθησε τον χαμένο τελικό στο Μουντιάλ της Ιταλίας, αλλά και όλη την οργή των Ιταλών εναντίον του, ήταν εκείνη που σήμανε και τον… κατήφορο του. Απουσίαζε από τις προπονήσεις νιώθοντας πίεση, αλλά ήταν συχνά στα πάρτι μελών της Καμόρα, με τα οποία φερόταν να είχε συνδιαλλαγές για εμπορία και χρήση ναρκωτικών.

Ο εθισμός του είχε κορυφωθεί. Στις 17 Μαρτίου κληρώθηκε να υποβληθεί στον καθιερωμένο έλεγχο ντόπινγκ μετά από αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στην Μπάρι. Τα αποτελέσματα εμφανίζουν ίχνη κοκαΐνης στον οργανισμό του. νΗ τιμωρία της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στον -τότε- 31χρονο Αργεντινό, είναι 15 μήνες εκτός δράσης, ποινή που δεν αφορούσε μόνο την Ιταλία, αλλά οπουδήποτε υπήρχε επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο ξανά, μέχρι τις 30 Ιουνίου 1992.

Αναχώρησε για το Μπουένος Άιρες πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης και το μεσημέρι της 26ης Απριλίου 1991, αστυνομικοί έκαναν έφοδο σε διαμέρισμα μιας εργατικής γειτονιάς στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Καμπαλίτο, που ανήκε στον κουνιάδο του Μαραντόνα, Γκαμπριέλ Εσπόσιτο. Και μέσα σε αυτό υπήρχε ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, μερικά άτομα και… ναρκωτικά.

Η αστυνομία συνέλαβε τον Μαραντόνα και ακόμη δύο άνδρες, οι οποίοι βρίσκονταν εμφανώς υπό την επήρεια ουσιών. Ήταν η ημέρα που παραδέχθηκε δημοσίως ότι έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Στις 6 Μαΐου η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής τον τιμώρησε με 14 μήνες αποκλεισμό για χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Η συνέχεια είναι περισσότερο γνωστή. Βρήκε τη δύναμη, επέστρεψε και συμμετείχε στο Μουντιάλ 1994, παίζοντας μάλιστα απέναντι στην εθνική μας ομάδα. Στις 29 Ιουνίου όμως το δείγμα που έδωσε στον αγώνα με τη Νιγηρία είναι «θετικό». Ανιχνεύθηκε εφεδρίνη και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είχε την έγκριση να χρησιμοποιήσει το φάρμακο πριν τη διοργάνωση για να τον βοηθήσει στην απώλεια βάρους.

Το 2000 αποφάσισε να πάει στην Κούβα, στην προσπάθεια να απαλλαγεί από τον εφιάλτη των ναρκωτικών, αποδεχόμενος την πρόσκληση του προσωπικού του φίλου, Φιντέλ Κάστρο. Μπήκε σε ειδική κλινική, αρχίζοντας την προσπάθεια απεξάρτησης από την κοκαΐνη και τα άλλα ναρκωτικά.

Το βραβείο και η FIFA

Το 2000, ο Μαραντόνα κέρδισε το βραβείο της FIFA ως ο καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα. Ο Μαραντόνα κέρδισε τη δημοσκόπηση με βάση το διαδίκτυο, συγκεντρώνοντας το 53,6% των ψήφων έναντι 18,5% του Πελέ που ήταν δεύτερος. Παρά ταύτα, και λίγο πριν την τελετή, η FIFA πρόσθεσε ένα δεύτερο βραβείο και όρισε μια επιτροπή «ποδοσφαιρικής οικογένειας» που αποτελείτο από… ποδοσφαιρικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι έδωσαν στον Πελέ τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του αιώνα. Ο διάσημος Αργεντινός κατετάγη τρίτος πίσω και από τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και έτσι ο τίτλος μοιράστηκε. Ο Μαραντόνα διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την αλλαγή στη διαδικασία και δήλωσε πως δεν θα παρευρεθεί στην τελετή, εάν πάρει ο Πελέ το βραβείο. Τελικά, αποφασίστηκε να απονεμηθούν δύο βραβεία ένα για τον καθένα.

Εκκλησία, βιβλία και ταινίες

Ο Μαραντόνα είναι σύμβολο, τόσο στην Αργεντινή, όσο και στη Νάπολη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η «Μαραντονική» Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο. Ο Μαραντόνα έχει γίνει θέμα ντοκιμαντέρ το 2008 (από τον Εμίρ Κουστουρίτσα), το 2005 (Armando a Maradona) και το 2018 (Maradona Confidential), ενώ εσχάτως, ήταν η σειρά του Ασίφ Καπάντια να τον «μεταφέρει» στη μεγάλη οθόνη.

Το ντοκιμαντέρ του Βρετανού σκηνοθέτη Ασίφ Καπάντια, επεξεργάστηκε περισσότερες από 500 ώρες ακυκλοφόρητο υλικό του διάσημου Αργεντινού κυρίως στη Νάπολη, με στιγμές από την επιτυχημένη αλλά και ταραγμένη περίοδό του στην Ιταλία και στην δεκαετία του ’80. Η πρώτη σκηνή, μεταφέρει τον θεατή στις 5 Ιουλίου του 1985, όταν ο Μαραντόνα, παρουσιάστηκε στο κατάμεστο «San Paolo». Τον Σεπτέμβριο του 2000, ο «Ντιεγκίτο» δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Yo soy el Diego», (Εγώ, ο Ντιέγκο).

Πριν από λίγες ημέρες, όταν ρωτήθηκε από το «France Football» για το δώρο γενεθλίων που θα προτιμούσε για τα 60α γενέθλιά του, ο διάσημος Αργεντινός, απάντησε: «Ονειρεύομαι να σκοράρω και πάλι εναντίον της Αγγλίας, αλλά αυτήν την φορά με το… δεξί χέρι»!

Όχι τυχαία, ούτε άδικα, αφού πραγματικά ο μύθος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το ματς με την Αγγλία. Τα δύο γκολ που πέτυχε δείχνουν σε όλους, τους λόγους για τους οποίους είναι αγαπητός και… μισητός. «Ένας κοσμικός χαρταετός από άλλον πλανήτη», όπως φώναξε ο Αργεντινός σχολιαστής μετά το γκολ -το ωραιότερο στην Ιστορία- που σημείωσε ο Ντιέγκο κόντρα στους Άγγλους στο Μουντιάλ του Μεξικού, έχοντας αποφύγει όποιον βρέθηκε μπροστά του…