Άνδεις: Η τραγωδία που συγκλόνισε την οικουμένη – Επέζησαν τρώγοντας τους νεκρούς φίλους τους

Η αεροπορική τραγωδία στις Άνδεις εθεωρείτο η πιο συγκλονιστική από οποιαδήποτε άλλη. Ιστορικά δεν είχε ξανασυμβεί παρόμοια αεροπορική τραγωδία τόσο ανατριχιαστική όσο αυτή που εξελίχθηκε σε κανιβαλισμό και συντάραξε την οικουμένη. Όλα ξεκίνησαν στις 13 Οκτωβρίου, και μάλιστα …Παρασκευή, όταν το αεροπλάνο μιας ομάδας ράγκμπι από την Ουρουγουάη απογειώθηκε από την Μεντόζα με προορισμό το Σαντιάγκο της Χιλής.

Το λάθος του πιλότου

Η πτήση όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, για να φτάσουν θα έπρεπε να διασχίσουν τις Άνδεις. Οι πιέσεις του αέρα ήταν απαγορευτικές λόγω του υψόμετρου, ο πιλότος αποφάσισε να κινηθεί νότια από ένα πέρασμα που φαίνονταν ότι οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Ο πιλότος στις 3:14 μ.μ, όπως ήταν αναμενόμενο, ενημέρωσε για το πέρασμα που θα διέσχιζε το αεροδρόμιο της Χιλής και στις 3:21 είχε περάσει στην άλλη πλευρά και κατευθύνθηκε βόρεια προς το Σαντιάγκο. Αρκετοί που ασχολήθηκαν με την υπόθεση υποστήριξαν ότι εκεί ο πιλότος έκανε το τραγικό λάθος. Η απόσταση αυτή χρειάζεται τουλάχιστον 10 λεπτά για να διανυθεί ενώ εκείνος την διήνυσε σε 3. Ο πιλότος νόμιζε ότι είχε διασχίσει τις Άνδεις αλλά βρίσκονταν στη μέση του περάσματος. Από τα πολλά σύννεφα δεν μπορούσε να διακρίνει τις κορυφές της οροσειράς, τις οποίες νόμιζε ότι είχε περάσει.

Οι πρώτοι νεκροί

Κάποια στιγμή που ο ουρανός καθάρισε, ο πιλότος με έναν απότομο ελιγμό ίσα – ίσα που πρόλαβε να αποφύγει μια κορυφή αλλά δεν πρόλαβε να σηκώσει ψηλά το αεροπλάνο και χτύπησε σε βουνό. Το δεξί φτερό αποκολλήθηκε και το αεροσκάφος χτύπησε με δύναμη σε μια κατηφορική πλαγιά. Εντός του αεροπλάνου επέβαιναν 45 άνθρωποι, από αυτούς επέζησαν οι 33 και οι 12 (συμπεριλαμβανομένου και του πιλότου) έχασαν τη ζωή τους. Στο αεροσκάφος επέβαινε η ομάδα ράγκμπι «Old Christians» και αναμένονταν να αγωνιστεί ενάντια στην Χιλιανή ομάδα «Old Boys» στο Σαντιάγκο. Οι αγώνες τότε θα διεξάγονταν στο πλαίσιο του λατινοαμερικάνικου τουρνουά ράγκμπι για το Copa de la Amistad, γνωστό και ως «Κύπελλο Φιλίας».

Μια μέρα πριν…

Η ομάδα ξεκίνησε το ταξίδι της μια ημέρα πριν, από το Μοντεβιδέο. Στη συνέχεια έκαναν στάση στη Μεντόζα μέχρι ο καιρός να είναι ευνοϊκότερος για να διασχίσουν τις Άνδεις. Τις πρωινές ώρες της 13ης Οκτωβρίου ξεκίνησαν για το Σαντιάγκο και μάλιστα οι διοργανωτές του είχαν ενημερώσει ότι μπορούν να συνοδευτούν από μέλη της οικογενείας τους καθώς υπήρχαν ακόμα 10 κενές θέσεις.

Αντιμέτωποι με τη λευκή όαση

Μετά την σφοδρή σύγκρουση οι επιζήσαντες εξερχόμενοι από τα συντρίμμια ήρθαν αντιμέτωποι με το χιόνι. Ήταν η πρώτη φορά που οι Ουρουγουανοί αθλητές είδαν αυτό το καιρικό φαινόμενο στη ζωή τους. Άλλωστε οι συγκεκριμένοι στο μεγαλύτερο υψόμετρο που είχαν βρεθεί ποτέ δεν ξεπερνούσε τα 500 μέτρα.

“Μάχη” για ζωή

Από την πρώτη κιόλας νύχτα πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από το πολικό ψύχος και τους τραυματισμούς. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκονταν και ο συγκυβερνήτης του αεροπλάνου που πριν χάσει τη μάχη για τη ζωή του, συνεχώς έλεγε: “Περάσαμε το Κουρικό. Περάσαμε το Κουρικό”. Ο πιλότος αναφέρονταν στην περιοχή της Χιλής που ονομάζονταν “Κουρικό” και βρίσκονταν στη δυτική πλευρά των Άνδεων. Το αεροσκάφος βέβαια δεν έφτασε ποτέ εκεί, αντίθετα βρίσκονταν ακόμα στην Αργεντινή σε ένα σημείο που για να κατανοήσει κάποιος το δύσβατο της περιοχής δεν είχε καν ονομασία. Την επόμενη μέρα όσοι κατάφεραν να επιζήσουν είδαν ένα αεροπλάνο που τους αναζητούσε να περνά από πάνω τους, όλοι μαζί ξεκίνησαν να φωνάζουν και να χοροπηδούν αλλά μάταια, κανείς δεν τους είδε, το αεροπλάνο απομακρύνθηκε.

Σταμάτησαν οι επιχειρήσεις εντοπισμού τους

Μετά από αρκετές ημέρες αναζήτησής τους, άκουσαν στο ραδιόφωνο του αεροσκάφους ότι οι έρευνες για τον εντοπισμό τους σταμάτησαν πιστεύοντας πλέον πως δεν θα υπάρχει επιζών. Στο άκουσμα αυτό όλοι τους έχασαν κάθε ελπίδα. Μόνο ένας, ο Γκουστάβο Νικολίτς δεν πτοήθηκε και δήλωσε ότι “πρέπει να φύγουμε μόνοι μας από εδώ”. Ο Γκουστάβο τους παρότρυνε να ησυχάσουν, να σκεφτούν ήρεμα και πως για να τα καταφέρουν θα πρέπει να πηδήξουν κάθε πρόσκομμα.

Λύση επιβίωσης η ανθρωποφαγία

Το κρύο ήταν απελπιστικό, έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να προφυλαχθούν, όλοι τους συγκεντρώνονταν στο εσωτερικό του συντριμμένου αεροπλάνου και με αγκαλιές και την αναπνοή τους κατάφερναν να διατηρούνται ζεστοί. Φαγητό δεν υπήρχε, όσο περνούσαν οι μέρες η πείνα όλο και οξύνονταν και για να μην πεθάνουν άρχισαν να τρώνε τις δερμάτινες ζώνες των καθισμάτων.

Όταν πλέον όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο για να σιτιστούν η λύση ήταν μία: Οι νεκροί. Οι φίλοι και οι συγγενείς τους δηλαδή που έγιναν πράγματι βορά. Την πράξη κανιβαλισμού βέβαια την δικαιολόγησαν, ήταν και όλοι καθολικοί, λέγοντας ότι ήταν σαν να τρώνε το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού στη Θεία Κοινωνία. Στις 29 του Οκτώβρη μια τεράστια χιονοστιβάδα παρασύρει και σκοτώνει ακόμα 8 ανθρώπους. Πολλοί το συνέδεσαν με την ανθρωποφαγία και πως ήταν εκ θεού.

Οι τρεις θαρραλέοι και η διάσωση

Εκείνοι που κατάφεραν να κρατηθούν στη ζωή βασίστηκαν στα λεγόμενα του συγκυβερνήτη ότι είχαν φτάσει στο Κουρικό και ξεκίνησαν προς τα δυτικά. Βέβαια λόγω της εξάντλησης ουδείς μπορούσε να διανύσει μεγάλες αποστάσεις. Στις 12 Δεκεμβρίου, τρία άτομα, οι Νάντο Παράντο, Ρομπέρτο Κανέσα και Αντόνιο Βιζιντίν, με ό,τι δυνάμεις τους είχαν απομείνει ξεκίνησαν πεζοπορία και μετά από αρκετές ώρες εντόπισαν κομμάτια του αεροπλάνου και μερικές από τις αποσκευές τους. Την επόμενη νύχτα και ενώ είχαν συνεχίσει την πεζοπορία, το τσουχτερό κρύο τους ανάγκασε να επιστρέψουν πίσω στην πρόχειρη κατασκήνωσή τους, μαζί τους όμως και με τις μπαταρίες του αεροσκάφους που βρήκαν εντελώς τυχαία. Οι μπαταρίες δεν αποδείχτηκαν σωτήριες, Οι προσπάθειες τους να ενεργοποιήσουν τα συστήματα επικοινωνίας του αεροσκάφους απέβη άκαρπη.

Όταν επέστρεψαν στο καταφύγιο τους, οργανώθηκαν πιο καλά, έφτιαξαν υπνόσακους από τα μονωτικά υλικά του αεροπλάνου, φόρεσαν διπλά και τριπλά ρούχα και πήραν μαζί τους ανθρώπινες σάρκες για προμήθεια. Όπως είχε δηλώσει ο Νάντο Παράδο, το σημείο της συντριβής είχε μετατραπεί σε ένα απαίσιο μέρος, όπου μύριζε η σάρκα των νεκρών σωμάτων. Αυτή τη φορά ο Κανέσα και ο Παράδο ξεκίνησαν την δύσκολη κατάβαση του βουνού. Οι συνθήκες ήταν απαίσιες, για σχεδόν δέκα μέρες περπατούσαν στο χιόνι σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν αλλά πλέον ήταν αποφασισμένοι να τα καταφέρουν και να επιστρέψουν στην κανονική ροή της ζωής τους, οπότε και δεν το έβαλαν κάτω. Τελικά η τύχη τους ευνόησε κάπως, συναντήθηκαν με ένα ορειβάτη, εν ονόματι Σέρχιο Καταλάν, ο οποίος και ενημέρωσε τις Αρχές.

Για 72 ολόκληρες μέρες πάνω από τις Άνδεις δεν πέταγε τίποτα, μέχρι που ήρθε η μέρα διάσωσης τους. Τα ελικόπτερα πέταξαν επάνω από το κουφάρι του αεροπλάνου και έσωσαν τους τελευταίους ανθρώπους που έμειναν ζωντανοί. Κανείς μέχρι τώρα δεν μπορεί να ξεχάσει την φωτογραφία με τους επιζώντες την ώρα του εντοπισμού τους. Όλοι με τα χέρια ψηλά και με το βλέμμα της απόγνωσης για την κατάληξή τους.

Την ανθρωποφαγία την αποκάλυψε ο Νάντο Παράδο. Η καθολική εκκλησία δήλωσε επισήμως ότι η ανθρωποφαγία για αυτούς τους ανθρώπους δεν ήταν αμαρτία. Οι συγγενείς των νεκρών συγχώρεσαν τους 16 επιζώντες, λέγοντας ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης. Η ιστορία των Ουρουγουανών αθλητών μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1993, στην ταινία “Οι Επιζήσαντες”, μια ταινία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και ταράζει την ψύχη οποιοδήποτε ανθρώπου.