“Το μέρος”: Το βασανιστήριο που μετέτρεπε τους φυλακισμένους σε βασανιστές του εαυτού τους

Πολλά καθεστώτα έχουν υποχρεώσει κατά καιρούς τους κρατουμένους να παραμένουν ακίνητοι στην ίδια θέση, όπως στη φυλακή Φόρσομ στην Καλιφόρνια στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο εκεί κυβερνήτης επινόησε μια τιμωρία για απείθαρχους κρατούμενους, την οποία ονόμαζαν πολύ απλά το «μέρος», δηλαδή έναν κύκλο διαμέτρου 60 εκατοστών στο έδαφος. Για όσο διαρκούσε η τιμωρία, ο κρατούμενος ήταν αναγκασμένος να στέκεται εκεί ακίνητος για δυο τετράωρες περιόδους κάθε μέρα.

Αν και μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να μη φαίνεται βαριά αυτή η τιμωρία, ήταν εξαιρετικά επιβαρυντική για όσους ήταν υποχρεωμένοι να την υποστούν. Όταν πρέπει κάποιος να διατηρεί μια συγκεκριμένη στάση για μεγάλο χρονικό διάστημα, στην αρχή εξαντλείται και μετά πονάει πολύ, ένα γεγονός που οι βασανιστές πάντα χρησιμοποιούν με μεγάλη επιτυχία.

Επειδή μάλιστα δεν χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, η τιμωρία εφαρμόζεται εύκολα και, κυρίως, χωρίς να αφήνει ίχνη που θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά από τα εκπροσώπους των ΜΜΕ.

Οι αντιβασιλικοί αιχμάλωτοι στη φυλακή Μέιζ της βόρειας Ιρλανδίας, κατά τη χειρότερη περίοδο των «ταραχών», υποχρεώνονταν να στέκονται ακουμπισμένοι σε τοίχους επί ώρες κάθε φορά, με τα κεφάλια τους σε κουκούλες, οι οποίες στην ουσία προσομοίωναν τις συνθήκες των κινεζικών «σκοτεινών κελιών», αναφέρει η “μηχανή του χρόνου”.

Αυτού του είδους το βασανιστήριο δεν αφήνει κανένα ίχνος- κανένα σημάδι επάνω στους κρατούμενους, κανένα κελί που θα μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί. Οι κινεζικές μυστικές υπηρεσίες εδώ και καιρό χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους. Ένας πολιτικός κρατούμενος, ο Ταγκ, αναφέρει:

«Σε βάζουν να καθίσεις σ’ ένα μικρό σκαμπό ύψους μικρότερου από 20 εκ. σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα 90 εκ. με την πλάτη σου ίσια και όρθια, τα δύο πόδια να πατάνε γερά στο πάτωμα και τα χέρια στηριγμένα στα γόνατα. Είσαι υποχρεωμένος να κοιτάζεις συνεχώς τον απέναντι τοίχο…»

Όταν ο Λίου Τσινγκ, τρόφιμος της φυλακής νούμερο 2 Γουέι Ναν στο Σανσί, εξόργισε τους δεσμοφύλακές του, επειδή κατάφερε να βγάλει απ’τη φυλακή χειρόγραφο, όπου περιέγραφε τις εμπειρίες του, δεν τον έσπασαν στο ξύλο. Αντίθετα, οι δεσμοφύλακες του έπαιξαν ένα πολύ πιο μακροχρόνιο, αλλά αθροιστικά πολύ πιο επιβαρυντικό παιχνίδι, υποχρεώνοντας τον να κάθεται στητός σε χαμηλό πάγκο χωρίς να κουνιέται ή να μιλάει, όλη την ημέρα και κάθε μέρα επί τέσσερα χρόνια. Σύμφωνα με τους ειδικούς στις μεθόδους ανάκρισης της CIA, αυτού του τύπου η μεταχείριση μετατρέπει τον φυλακισμένο σε βασανιστή του εαυτού του.