Έφτασαν κοντά στον θάνατο και περιγράφουν τι είδαν

Οι ιστορίες για ανθρώπους που έφτασαν κοντά στον θάνατο και ξαναγύρισαν μας τραβούν την προσοχή όσο λίγα πράγματα -και κυρίως για το τι είδαν αυτοί οι άνθρωποι σε αυτές τις εμπειρίες τους. Ακόμα κι όταν τα σώματα ή οι εγκέφαλοι των ανθρώπων έχουν σταματήσει τεχνικά να δουλεύουν, εκείνοι που επέστρεψαν περιγράφουν καταστάσεις από απόλυτο κενό μέχρι ζωντανά οράματα. Πρόσφατα, ξεκίνησε ένα thread στο Reddit, όπου άνθρωποι με τέτοιου είδους εμπειρίες μοιράζονται τις ιστορίες τους.

Το τι ακριβώς είναι μία επιθανάτια εμπειρία εξαρτάται από το ποιος την περιγράφει. Όπως περιέγραψε ο Gideon Lichfield στο The Atlantic το 2015, οι επιστήμονες που ερευνούν το συγκεκριμένο φαινόμενο εξηγούν πως συμβαίνει εξαιτίας “έλλειψης οξυγόνου, ατελούς αναισθησίας και νευροχημικών αντιδράσεων του σώματος στο τραύμα” -ωστόσο, έγραψε ο Lichfield, πολλοί από τους ανθρώπους που είχαν επιθανάτιες εμπειρίες θεωρούν τις συγκεκριμένες εξηγήσεις “ανεπαρκείς”.

Δείτε παρακάτω 5 ιστορίες που δείχνουν την ποικιλία των εμπειριών ανθρώπων που έφτασαν πολύ κοντά στον θάνατο.

“Μερικά χρόνια πριν είχα ένα ατύχημα στον χώρο εργασίας μου που σχεδόν με σκότωσε πλακώνοντάς μας σιγά σιγά. Ο χρόνος άρχισε να πηγαίνει πιο αργά, όλες μου οι αισθήσεις έγιναν πιο έντονες ξαφνικά, τα φώτα ήταν πιο λαμπερά, ο ήχος ήταν πιο δυνατός, οι μυρωδιές ήταν πιο έντονες και μία αίσθηση απελπισίας με κατέκλυσε επειδή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αποφύγω την κατάσταση, σκέφτηκα πώς είτε θα πέθαινα, είτε θα έμενα ανάπηρος και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η κόρη μου. Ευτυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δε συνέβησαν αφού ο άνθρωπος που χειριζόταν το μηχάνημα που με πλάκωνε πρόσεξε πως πήγαινε πιο αργά απ’ ότι συνήθως και το σταμάτησε να δει γιατί. Δεν μπορούσα να περπατήσω πολύ καλά και χωρίς πόο για εξι μήνες αλλά τώρα είμαι καλά.”

“Ανέβαινα κάτι βράχια στο Estes Park του Colorado και γλίστρησα. Κατρακύλησα περίπου 30-40 πόδια σε μία μία βραχοπλαγιά και παραλίγο σώθηκα. όΤαν συνέβη δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τρόπο να σταματήσω το πέσιμό μου, οπότε απλά αποδέχτηκα πως θα πέθαινα αφού βρισκόμουν περίπου διακόσια πόδια από το έδαφος. Πάντα σκεφτόμουν πως είναι κλισέ, αλλά όταν συνειδητοποιείς πως πρόκειται να πεθάνεις, η ζωή σου πραγματικά περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Είσαι επίσης εξαιρετικά χαλαρός και ο χρόνος περνάει πολύ αργά. Αν δεν ήμουν τόσο ήρεμος και χαλαρός μάλλον δεν θα μπορούσα να είχα πιάσει την άκρη που που έπιασα για να σωθώ.”

“Όταν ήμουν 12 πνίγηκα στον κόλπο του Μεξικού. Ήμουν πολύ μακριά από την οικογένειά μου και με παρέσυρε το ρέμα. Πάντα ήμουν πολύ δυνατός κολυμβητής και ήξερα τι να κάνω: να κολυμπήσω παράλληλα. Σε αυτή τη περίπτωση κουράστηκα και άρχισα να βυθίζομαι. Θυμάμαι να προσπαθώ να αναπνεύσω. Μετά, πήρα μία βαθιά ανάσα νερού και όλα σταμάτησαν. Ο μοναδικός τρόπος που μπορώ να το περιγράψω είναι λέγοντας πως είσαι στο απόλυτο Μηδέν. Δεν ήμουν φοβισμένος ή ενθουσιασμένος. Ήμουν απλά Μηδέν. Κοιτούσα μέσα στο νερό και έχασα τις αισθήσεις μου. Κατά τη διάρκεια αυτού, η μητέρα μου κολυμπούσε προς το μέρος μου (ήταν surfer όλη της τη ζωή) και με τράβηξε στην ακτή και μου έκανε CPR μέχρι που άρχισα να βήχω νερό. Υπήρχε κάτι παράξενα παρηγορητικό στο ότι ήμουν στο Μηδέν.

“Αυτό που θυμάμαι είναι ένα τεράστιο τίποτα -είναι δύσκολο να το περιγράψω, αφού πάντα βρίσκεται κάτι γύρω μας όπου κι αν πάμε. Ξαφνικά σε αυτό το τεράστιο τίποτα υπήρξε ένα εκτυφλωτικό μικρό φως που γινόταν μεγαλύτερο. Είτε εγώ κινούμουν προς αυτό, είτε αυτό προς εμένα. Όσο πλησίαζε, αυτό που φαινόταν να είναι ένα φως χάθηκε μέσα σε ένα άλλο, και μετά πολλά διαφορεικά και μετά εκατομμύρια σε εκατομμύρια αστέρια όλων των σχημάτων, μεγεθών και χρωμάτων, μαζί με τόνους νεφελωμάτων. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ. Όσο πλησίαζα το κέντρο, έμοιζε σαν να γινόμουν μέρος μίας συμπαντικής συνείδησης -μία οντότητα φτιαγμένη από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την εμπειρία όλων όσων είχαν ζήσει ποτέ. Είμαι σίγουρος/η πως ήταν απλά μία παραίσθηση από το τραύμα που είχα βιώσει μερικές μέρες πριν σε συνδυασμό με το ότι σταμάτησε η καρδιά/αναπνοή μου, αλλά υπάρχει ένα κομμάτι μου που ελπίζει πως αυτό που είδα είναι αυτό που συμβαίνει όταν πεθαίνουμε”.

“Θυμάμαι τον γιατρό να μου βγάζει τα παπούτσια και να λέει το όνομά μου πριν μου κάνει CPR και με φέρει πίσω στη ζωή. Όλα έγιναν άσπρα και είχα μία μεγάλη συζήτηση με τους παππούδες μου που είχαν πεθάνει (δεν έχω ιδέα τι λέγαμε αλλά θυμάμαι ζωντανά να μιλάω μαζί τους) και ξύπνησα στη μέση της διαδικασίας. Η σύζυγός μου και η οικογένειά μου είπαν πως τους μιλούσα λίγο όταν πήγαινα στο χειρουργείο και δεν είχα μνήμη του γεγονότος. Ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψω είναι πως δεν πονούσα και ήταν η πιο χαλαρή κατάσταση που έχω βιώσει ποτέ.