Μιλάνο, χωρίς δεύτερη σκέψη

Ούτε Γκαλάπαγκος, ούτε Νησί του Πάσχα (θα σας πω άλλη φορά για αυτό), ούτε Ουσουάγια, κάτι πολύ ευρωπαϊκό, πολιτισμένο, με ομορφιά, ωραία ζωή, πολιτισμό και ενδιαφέρον. Η μπίλια έχει σταθεί στο Μιλάνο.

Δεν φαντάζομαι να θεωρείτε ότι το Μιλάνο γεννήθηκε εχτές το πρωί ως πρωτεύουσα της μόδας. Το Μιλάνο έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στην ιστορία. Στο Μιλάνο υπέγραψε ο Μέγας Κωνσταντίνος πριν από 1700 χρόνια το διάταγμα με το οποίο επιτρέπει στους Χριστιανούς να λατρεύουν ό,τι νομίζουν σωστότερο. Υπάρχει η σχετική πλάκα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κοντά στο Duomo.

Και τώρα που είπα Duomo, πρέπει να σας πω ότι έχει (επιτέλους) τελειώσει το καθάρισμα, έχει μπει καινούργιο φωτιστικό σύστημα με led, έχουν φύγει οι λινάτσες, και μπορείτε να ανεβείτε στη στέγη, ανάμεσα στο δάσος από αγάλματα, αντηρίδες και βέλη, όπως ο Αλαίν Ντελόν και η Ανί Ζιραρντό στο «Ο Ρόκκο και τ’ αδέλφια του». Πολύ δυνατή σκηνή.

Η πλατεία μπροστά κατάμεστη, οι Ιταλοί δεν πρέπει να είναι πάνω από δέκα. Τουρίστες από όλα τα σημεία του πλανήτη.

Όλα αστράφτουν, η Μαντονίνα, η χρυσή Παναγίτσα πάνω στη στέγη του καθεδρικού, η στοά Βιττόριο Εμμανουέλε, τα καφενεία άλλης εποχής, Biffi, Savini, αλλά και το Peck, εκτός στοάς αλλά εκεί δίπλα, το Marchesino λίγο πιο πέρα, πλάι στη Scala. Μιλώντας για τη Scala, παρατήρησα ότι, από όλο το πλήθος τουριστών που συρρέει στο Μιλάνο για αγορές ή και απλό χάζι στο αμαρτωλό τρίγωνο της άφατης σπατάλης (via della Spiga, via Monte Napoleone, via Santo Spirito και γύρω γύρω), μόνον οι Ρώσοι έχουν σαφή παρουσία στην όπερα (οι Κινέζοι, καμία σχέση). Βάζουν ένα καλό ρουχαλάκι, σινιέ, εννοείται, και πάνε να ακούσουν μουσική. Φαίνεται ότι κάτι έχει να κάνει με την κατά παράδοση μουσική κουλτούρα τους. Στο κοινό της όπερας ακούγονται και διάσπαρτα ισπανικά, αμερικάνικα, και ελληνικά (ε, ναι).

Οι Ιταλοί δεν τσιγκουνεύονται στις παραγωγές. Σκηνικά, κοστούμια, τα πάντα. Όχι όπως κάτι άλλα λυρικά θέατρα που βγαίνουν όλοι με τα σώβρακα, από άποψη δήθεν. Μπατερφλάι; με το κομπινεζόν. Ναμπούκο; όλοι με κουρέλια, σαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τόσκα; με ταγιέρ, για να συνδέεται με το τώρα, λέμε εμείς.

Στους δε συντελεστές, τα ονόματα μπορεί να περιλαμβάνουν πχ Nello Santi (μαέστρος, ετών 86, σαν υπερήλικη ιγουάνα, κινείται με δυσκολία μεν, αλλά διευθύνει με σιδηρά πειθαρχία τους μουσικούς του), Leo Nucci (βαρύτονος, ετών 75, αλλά τι φωνή!) ή Anna Pirozzi (σοπράνο κολορατούρα, σημειώστε αυτό το όνομα, θα το ξανακούσετε).

Ξεκολλήστε όμως από αυτή την κλασική διαδρομή (καθεδρικός, στοά, όπερα), αποφύγετε την προς βορράν γειτονιά που είπαμε πιο πάνω. Έτσι κι αλλιώς, οι τιμές εκεί αφορούν άλλα βαλάντια, στα δε εστιατόρια τύπου Trussardi και Nobu αφενός έχετε ξαναπάει, αφετέρου κυκλοφορούν αμιγώς μεγαλοτουρίστες που κάνουν ό,τι περνάει από το πορτοφόλι τους για να κάνουν φιγούρα στους άλλους άντρες και όχι για να εντυπωσιάσουν τη συνοδό τους. Κινηθείτε λίγο πιο δυτικά, προς την περιοχή της Brera, ναι, είναι περιοχή, όχι μόνον αυτοκίνητο. Ένα μέρος της πιο καινούργιας και με φρέσκο αέρα αγοράς, αλλά και της διασκέδασης, βρίσκεται εκεί.

Για τον μυστικό δείπνο του Ντα Βίντσι στη Σάντα Μαρία, μην αποπειραθείτε καν να κοιτάξετε για εισιτήρια, είναι όλα κλεισμένα μέχρι τις 18 Ιανουαρίου του χρόνου. Άλλη φορά, θα το φροντίσετε εγκαίρως.

Δεν χάθηκε ο κόσμος, ωστόσο. Υπάρχουν μουσεία και γκαλερί για όλα τα γούστα. Με λίγη υπομονή βρίσκεις εισιτήριο. Έτυχε να πάρει το μάτι μου μία έκθεση με γιαπωνέζικες λιθογραφίες. Όχι ό,τι νά ‘ναι. Kuniyoshi, με ονειρεμένες γυναίκες, αλλά και πολεμιστές, ηθοποιούς, εξωτικά, φάλαινες και φαλαινοθήρες. Κυρίαρχο χρώμα το μπλε. Σε όλους τους τόνους.

Να σας πω, όμως, εμένα μου πήρε την καρδιά μια άλλη γειτονιά, για βόλτα, αλλά και ψώνια και εστιατόρια.

Κλείστε εσείς ενδιαμέσως τα αεροπορικά και θα σας πω για αυτά διεξοδικά στο επόμενο.